ความรักช่างยากแท้ เข้าใจนัก
ต่อให้เจ็บปวดเจียนตายแต่ไม่อาจหักใจปฏิเสธ พร้อมจำยอมรับอย่างขื่นขม
ตราบจนสิ้นลมหายใจสุดท้าย ไม่เคยคิดจะแค้นเคืองโกรธ
ยังคงเทิดทูนอยู่อย่างนั้น ดั่ง ‘เจ้าเหนือชีวิต’
...................................................................................................
“ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่า ‘เย่วฮวา’ เจ้าเหมาะจะเป็นดอกไม้ที่อยู่บนดวงจันทร์สูงส่งมิอาจเอื้อมถึง มิใช่แค่ดอกกล้วยไม้ที่ออกตามป่าเขา ใครๆ ก็ต่างเด็ดดอมเชยชมได้อีก”
“แล้วจะให้ข้าเรียกนายท่านว่าอย่างไรดีเจ้าคะ”
“ให้เจ้าเรียกข้าว่า ‘อาจารย์’ ก็พอแล้ว”
บุรุษน้ำเสียงก้องกังวานไพเราะเสนาะหูบัดนี้เผยใบหน้าอย่างชัดเจน ใบหน้าคมคายหล่อเหลาดวงตาเรียวรีดุจเหยี่ยวเวหาถึงแม้จะดุดันแต่ยามยิ้มกลับช่างน่ามองจนสาวน้อยเผลอหลงใหล
“เจ้าค่ะ อาจารย์”
“เก่งมากเย่วฮวาของข้า”
....................................................................................................
สวัสดีค่ะ พบกับเรื่องใหม่ที่อาจจะทำให้ตับไตใส้พุงของคุณรี้ดสั่นคลอนได้
นิยายเรื่องนี้ขอเตือนตัวโตๆ ว่า ‘ไม่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีภาวะโรคซึมเศร้า’ และ ‘คนที่มีจิตใจอ่อนไหวได้ง่าย’
เนื้อหาค่อนข้างรุนแรงและไม่ใช่นิยายสุขนิยมเหมือนเรื่องอื่นๆ
แต่หากคุณรี้ดท่านใด ที่ผ่านด่านตับทองคำมาแล้ว สามารถเข้ามาอ่านได้ค่ะ เราจะสาปแช่ง สาปส่งหลัวชั่วส่งท้ายปีกัน!!
ปล. เตรียมผ้าเช็ดหน้า ทิชชู่ไว้ให้พร้อม แล้วลุยกันเลย!!!
Guest
