นางร้ายผู้นี้เป็นที่หมายปองของพระเอก

ลั่วมีมี่หญิงสาวผู้บ้าคลั่งในการอ่านนิยายทุกชนิดจนมักเก็บเอาไปฝันว่าตัวเองเป็นตัวละครในนิยายอยู่บ่อยครั้ง จนในวันหนึ่งเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นกับเธอ ในขณะที่เธอกำลังนั่งรอเพื่อจะขึ้นรถไปทำงานอย่างเช่นทุกเช้าแต่จู่ๆ ก็มีรถบัสขนาดใหญ่เสียหลักพุ่งชนร่างของเธอที่กำลังนั่งอ่านนิยายเล่มโปรดที่อ่านจบไปแล้วหลายรอบอย่างไม่ทันตั้งตัว จิตสุดท้ายที่เธอนึกถึงในตอนนี้มีเพียงนิยายที่เธอกำลังนั่งอ่านอยู่ในขณะนั้นก่อนภาพทุกอย่างดับวูบหายไป แต่แล้วจู่ๆ ก็เหมือนกับว่ามีแสงสว่างจ้าจนทำให้เธอต้องหรี่ตาขึ้นมาดู มือเล็กค่อยๆ ขยี้ไปที่ตาของเธออย่างเบามือก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามตามแบบฉบับบ้านของเศรษฐีคนจีนในยุคโบราณแม้จะไม่ได้สวยหรูหราเวอร์วังมากมายแต่หากพิจารณาดีๆ ที่แห่งนี้ก็ไม่น่าจะใช่บ้านของคนธรรมดาสามัญ เธอเองที่ก็พอจะจำได้เลือนรางว่ากำลังจะถูกรถบัสพุ่งเข้าชนและน่าจะต้องตายแล้วแน่ๆ แต่ไฉนเธอถึงยังไม่ตายแล้วที่นี่มันคือที่ไหนเธอครุ่นคิดด้วยความแปลกใจ 

“เอ๊ะ ขะขะคุณหนูข้าน้อย ข้าน้อยทำให้คุณหนูตื่นเช่นนั้นหรือเจ้าค่ะ ขะ ข้าน้อยขออภัยเจ้าค่ะคุณหนูเดี๋ยวข้าน้อยจะรีบปิดผ้าม่านเดี่ยวนี้เจ้าค่ะ” หญิงสาววัยน่าจะไล่เลี่ยกับเธอพูดขึ้นด้วยท่าทางราวกลับเกรงกลัว 

“คุณหนูงั้นเหรอ เหอะทำไมถึงต้องเรียกเราว่าคุณหนูที่นี่มันที่ไหนกันนรกหรือสวรรค์กันแน่” เธอกวาดมองสายตาไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง 

“น่าจะสวรรค์สิถ้าเป็นนรกคงจะมีคนตัวประหลาดหน้าตาน่ากลัวๆ แล้วสิแต่สวรรค์มันเป็นอย่างนี้งั้นเหรอ” เธอพูดขึ้นเบาๆ 

หญิงสาวที่กำลังปิดผ้าม่านครั้นเมื่อเธอปิดเสร็จก็รีบเดินมานั่งคุกเข่าลงที่พื้นตัวของเธอสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว 

ลั่วมีมี่มองดูหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ 

“นี่เธอ....” ยังพูดไม่ทันจบหญิงสาวก็ตบหน้าตัวเองไปมา 

“ข้าน้อยขออภัย ข้าน้อยจะไม่ทำอีกเจ้าค่ะ เพี๊ยะ! ข้าน้อยจะไม่ทำอีกเจ้าค่ะ เพี๊ยะ!” เธอกล่าวคำเดิมซ้ำๆ พร้อมกับตบไปที่ใบหน้าของตัวเองไปมาราวกับกำลังลงโทษตัวเอง 

ลั่วมีมี่ที่เห็นแบบนั้นก็ทนไม่ได้เธอรีบเดินลงจากเตียงพร้อมกับมาห้ามหญิงสาวเอาไว้ 

“นี่เธอ เธอทำอะไรของเธอน่ะตบหน้าตัวเองทำไมกันหยุดเดี่ยวนี้นะหยุด” เธอรีบห้ามหญิงสาวเอาไว้ 

หญิงสาวหยุดตบหน้าตัวเองพร้อมกับก้มลงเอาใบหน้าซุกที่เท้าของซุนมีมี่ราวกับสำนึกผิด 

“คุณหนูข้าน้อยสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคุณให้คุณหนูต้องตื่นคุณหนูให้อภัยข้าน้อยเถอะนะเจ้าค่ะ” 

เธอรีบถอยปลายเท้าออกจากใบหน้าของหญิงสาวด้วยความตกใจ 

“นี่เธอทำอะไรกันน่ะ แล้วทำไมถึงได้เรียกฉันว่าคุณหนู” เธอถามขึ้นด้วยความสงสัย 

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความฉงน 

“หากไม่เรียกคุณหนูหลิวเฟินเยว่ว่าคุณหนูแล้วจะให้ข้าน้อยเรียกท่านเช่นไรกันล่ะเจ้าคะ” 

“หา อะ อะไรนะคุณหนูหลิวเฟินเยว่งั้นเหรอ” เธอพูดขึ้นด้วยความตกใจ 

“เจ้าค่ะ มีอะไรหรือเจ้าคะ” 

ลั่วมีมี่ถึงกับชะงักเมื่อได้ฟังคำตอบของหญิงสาวผู้นั้นเธอรีบเดินไปที่กระจกบานใหญ่ที่ตั้งห่างอยู่ไม่ไกลจากตรงที่เธอยืน ครั้นเมื่อเธอได้เห็นเงาของหญิงสาวที่สะท้อนออกมาจากในกระจกเธอก็ถึงกับสตั้นไปในทันทีเพราะหญิงสาวผู้นี้ไม่มีใบหน้าส่วนไหนที่คล้ายกับเธอเลยซักนิด ผิวพรรณที่ขาวราวกับไข่มุก เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวตรงสลวย ดวงตากลมโตที่ถูกแซมด้วยขนตางอนยาวที่ชวนให้น่าหลงใหล ริมฝีปากเล็กจมูกหน่อยที่น่าเอ็นดูนั่นถ้ามองรวมๆ แล้วเธอเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าสวยงดงามไร้ที่ติหาที่เปรียบไม่ได้ เธอเพ่งพิจารณาอยู่นานก่อนสมองของเธอจะเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกมา 

“หรือที่เขาว่ากันว่าคนเราเมื่อตายไปแล้วจิตสุดท้ายที่กำลังนึกถึงจะนำพาดวงวิญญาณให้ไปเกิดที่นั่นจะเป็นเรื่องจริง หรือว่าฉัน อย่าบอกนะว่าฉันมาเกิดใหม่ในโลกของนิยาย เรื่อง ตำหนักรักของท่านอ๋องที่ฉันอ่าน” เธอพูดขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะเพ่งมองตัวเองในกระจกมือเล็กจับไปที่ใบหน้านั้นพร้อมกับบิดแก้มตัวเองเบาๆ 

“โอ๊ย เจ็บๆๆๆ บ้าจริงนี่มันเป็นความจริงเหรอเนี่ย แต่ทำไม ทำไมฉันถึงได้มาเกิดในร่างของตัวละครที่เป็นนางร้ายกันล่ะเนี่ยหรือว่าฉันจะฟังผิด” เธอพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่เอาแต่นั่งก้มหน้า 

“นี่เธอ” 

“คะคุณหนู” หญิงสาวสะดุ้งตัวอย่างตกใจ 

“ฉันคือคุณหนูอะไรนะไหนลองพูดให้ฉันฟังชัดๆ ซิ” 

“ค่ะ คุณหนูก็คือคุณหนูหลิวเฟินเยว่อย่างไรล่ะเจ้าคะ” 

“หา หลิวเฟินเยว่งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันมีคู่หมั้นเป็นอ๋องฝูโม่โฉวถูกต้องไหม” 

หญิงสาวมองหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ 

“เจ้าค่ะ ใช่แล้วเจ้าค่ะ” 

เธอถึงกับทำหน้าเซ็งในทันที 

“บ้าจริง นี่เรามาอยู่ในนิยายจริงๆ เหรอเนี่ยให้ตายเถอะให้มาเกิดใหม่ที่ไหนไม่มาเกิดดันให้มาเกิดในนิยายแถมยังมาเกิดในร่างของนางร้ายสุดชั่วที่แม้แต่พระเอกยังชังน้ำหน้าอีกทำไมไม่ให้ฉันมาเกิดในร่างของนางเอกผู้แสนอ่อนโยนอย่างเจ้าซินหยานนะ เฮ้อ เอ๊ะแต่ตอนสุดท้ายของเรื่องจุดจบของนางร้ายคนนี้จะต้องจบชีวิตลงเพราะความชั่วของตัวเองนี่นา ไม่นะ ไม่นะให้มาเกิดใหม่ทั้งทีแม้จะมาอยู่ในร่างของนางร้ายแต่ฉันก็ไม่อยากมีจุดจบที่ไม่สวยงามแบบนั้นสิ ไม่ได้ๆ ฉันจะต้องเปลี่ยนบทใหม่ ในเมื่อหลิวเฟินเยว่กับฉันก็เป็นคนๆ เดียวกันแล้วเพราะฉนั้นชีวิตของเธอก็คือชีวิตของฉันต่อไปนี้ฉันจะต้องไม่ใช่หลิวเฟินเยว่คนนั้น ฉันจะต้องไม่ทำชั่วเหมือนที่เคยอ่านมา และฉันจะต้องไม่ไปแย่งพระเอกมาจากนางเอก จุดจบของฉันจะต้องไม่ใช่การถูกสั่งประหาร” เธอพูดขึ้นอย่างมั่นใจ 

 แนะนำตัวละคร 

อ๋องฝูโม่โฉว : ชายหนุ่มผู้ที่ได้รักใครจะคลั่งรักสุดๆ 

หลิวเฟินเยว่ : อดีตนางร้ายที่ใบหน้าแสนสวยแต่จิตใจชั่วช้าใจร้ายเลือดเย็นราวกับงูพิษ แต่เมื่อลั่วมีมี่มาเกิดในร่างนี้หญิงสาวก็เปลี่ยนไปนอกจากเธอจะกลายมาเป็นหญิงสาวที่จิตใจดีแล้วความน่ารักสดใสของเธอยังทำให้ท่านอ๋องฝูโม่โฉวพระเอกของเรื่องถึงกับตกหลุมรักอย่างโงหัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว 

ซุนอี้หลาน : ทหารคนสนิทของอ๋องฝูชายหนุ่มที่ภายนอกดูขรึมแต่จิตใจอ่อนโยนราวกับปุยเมฆ 

เจ้าซินหยาน : หญิงสาวผู้ใสซื่อและอ่อนหวานราวกับกลีบกุหลาบที่น่าลุ่มหลง 

นิยายเรื่องนี้ผู้แต่งเขียนขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้นไม่ได้อ้างอิงถึงประวัติศาสตร์หรือเรื่องราวใดๆของใครซึ่งเรื่องนี้ไรท์ตั้งใจแต่งแนวเบาๆอ่านสบายๆไม่เครียดใครชอบแนวนี้ก็ติดตามกันได้เลยนะเป็นนิยาแนวน่ารักเบาสมอง 

ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่เรื่องนี้ของไร้ท์ด้วยนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่กดหัวใจ ​ กดเพิ่มเข้าชั้น ​ด้วยนะคะ 

​