รักภักดิ์ดี

  ความเดิมจากเรื่องอุบัติรักกามเทพ 

             สโรชากับกันตภณจัดงานแต่งงานที่ไร่ปลายตะวัน สุดท้ายก็มีวันที่เขาพร่ำร้องขอจากเธอเสียที วันที่ได้เป็นเจ้าของเธอแต่เพียงผู้เดียว และ กันตภณยิ้มขำ เมื่อมองใบทะเบียนสมรสของตนกับภรรยา เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันได้เพียงสองวัน เพียงแค่ 'มีอะไรกันครั้งเดียวในคืนฟ้าร้อง' นายตำรวจหนุ่มหัวเราะ หากเล่าให้ใครฟัง คงไม่พ้นถูกมองว่าบ้าและโดนหัวเราะเยาะ อย่างที่เขากำลังหัวเราะตนเองอยู่ในตอนนี้

           'เพราะอุบัติเหตุในครั้งนั้นของเธอ มันก็เลยอุบัติรักของเขาขึ้นมาอีกครั้ง จากที่หัวใจด้านชาตายซากไปตั้งนาน มันกลับอุบัติขึ้นมาอีกครั้งราวกับปาฏิหาริย์'

             หลังแต่งงานสโรชายังทำงานที่โรงเรียนสอนภาษาของน้องสาวยี่หวาเหมือนเดิม แต่พอหล่อนท้องกันตภณจึงขอให้หยุดทำงาน อยู่บ้านพักผ่อนอย่างเดียว

             "พอยี่หวารู้ว่าบัวท้อง ยี่หวาดีใจมากเลยรู้มั้ยคะ ว่าจะได้มีหลานอุ้มแล้ว" สโรชาพูดขณะเดินมานั่งลงบนเตียงนอน

             "ขนาดยี่หวาเป็นแค่ป้ายังตื่นเต้นขนาดนั้น คิดดูกันต์เป็นพ่อจะขนาดไหน" ชายหนุ่มว่า มองภรรยาสุดที่รักด้วยหัวใจพองโต ที่จะได้เป็นพ่อคนครั้งแรก

             "จะดีขนาดไหนถ้ายี่หวาได้เป็นแม่เอง" หญิงสาวพูดลอย ๆ หล่อนอยากให้สามีช่วยให้ทั้งหมอกำธรและยี่หวาสมหวัง ถ้ามีลูกสักคนครอบครัวทั้งสองคงจะสมบูรณ์แบบมากกว่านี้ และเธอก็ไม่ติดอะไรด้วย ถ้าสามีจะมีลูกอีกคนโดยอยู่ในท้องของยี่หวา เพราะยังไงเด็กที่จะเกิดมาก็เป็นญาติกันอยู่ดี ญาติทางสายเลือดด้วยซ้ำ

             "บัว..." กัณตภณเรียกชื่อหล่อน ทำหน้างอ "ใครมาอ้อนขอร้องล่ะ พี่ต้นหรือยี่หวา" เขารู้ทัน และคิดว่าไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่ ๆ

             "ทั้งคู่" หญิงสาวตอบยิ้ม ๆ "บัวรู้ว่ายี่หวาเคยรักกันต์ก่อนจะเปลี่ยนใจไปรักพี่หมอ แต่บัวไม่ติดใจ เพราะบัวรู้ว่ากันต์รักบัวคนเดียว และตอนนี้ยี่หวาก็ไม่ได้รักกันต์เหมือนแต่ก่อนแล้ว พวกเขาอยากมีลูก ช่วยพวกเขาเถอะนะคะ ดีออก กันต์จะได้มีลูกทีเดียวสองคน พวกเขาก็จะได้เป็นเพื่อนกัน เป็นพี่น้องกัน เหมือนกันต์กับหมอกำธรไง นะ.... ช่วยพวกเขาเถอะ ยี่หวาคงมีความสุขไม่น้อยเลย อย่างบัวในตอนนี้" สโรชาโน้มน้าวสามีเต็มที่ แต่ก็ไม่คิดจะบังคับถ้าหากเขาไม่เต็มใจ

             "ไม่มีทาง คุณอย่ามาอ้อนให้ยาก" ชายหนุ่มพูดจริงจัง "อย่าบังคับจิตใจผมเลย ผมทำใจไม่ได้หรอก เกรงจะเกิดปัญหาขึ้นในภายหลังด้วย นี่ก็ลูกนั่นก็ลูก ผมทำใจไม่ได้หรอกจะมองลูกเป็นหลาน จากพ่อเป็นอา ผมเซ้นสทรีฟ"

             "ถ้าบัวสั่งล่ะ"

           "เรื่องอื่นผมทำตามคำสั่งบัวได้ แต่เรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ คิดดู ถ้าเด็กรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นลูกใคร คนที่ตกที่นั่งลำบากคือพี่หมอ เพราะพี่หมอไม่ใช่พ่อแท้ ๆ อีกอย่างเขาโตมาเราไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง เผลอ ๆ เดือดร้อนมาถึงผม มาถึงลูกเราอีก ว่าได้ความรักจากผมคนเดียว มองยังไงก็เป็นปัญหาทั้งนั้น และผมทำใจไม่ได้ถ้าลูกทำตัวเหลวไหล เป็นเด็กมีปัญหาในอนาคต และที่สำคัญ ไม่อยากทำร้ายยี่หวา แค่ที่ผ่านมาก็มากพอแล้ว ถ้าได้ลูกผมไปอยู่กับเขา เขาจะลืมผมไม่ได้ แม้จะบอกว่ารักพี่หมอก็ตาม ลืมผมได้แล้วก็ตาม ถ้ามีลูกผมเขาจะไม่รักพี่หมอ และเขาก็จะไม่มีทางลืมผมได้เลย คนที่น่าสงสารอีกก็คือพี่หมอเหมือนเดิม เพราะฉะนั้น ผมจะไม่ยอมทำให้เด็ดขาด" นายตำรวจหนุ่มอธิบาย สโรชาเข้าใจ จึงไม่รบเร้าสามีอีก

             และแล้วก็มาถึงวันที่สโรชาคลอดลูก หล่อนได้ลูกชายสมใจกันตภณ ทุกคนต่างมาแสดงความยินดีกับหลานชายคนแรกของไร่ปลายตะวัน โดยเฉพาะคุณย่าลั่นทม ที่ดูจะเห่อหลานชายมาก ๆ

             "จะรอหลานโดยตรงจากลูกตัวเองก็ไม่รู้เมื่อไหร่" นางลั่นทมว่า พูดเจือรอยยิ้มไม่ได้คิดซีเรียสอะไร ทั้งที่รู้ปัญหาของลูกชายดี ก็พูดไปอย่างนั้น แต่คนสะอึกกับคำพูดนั้นเห็นจะเป็นยี่หวา หมอกำธรบีบมือภรรยาและหันมาสบตากับภรรยาเงียบ ๆ

             "งั้นก็เลี้ยงลูกของหลานชายไปก่อนเนอะ เหมือนย่าจังเลย เหมือนชบานะเนี่ยตากันต์ อุ้ยเหมือนย่าลั่นทมด้วย" นางลั่นทมเอ่ยถึงผู้เป็นน้องสาวที่เสียไปแล้ว พูดถึงผู้เป็นแม่ของกันตภณ ทุกคนยิ้มขำ

             "คุณแม่ครับ... ผมมีให้ไม่ได้ก็เลี้ยงลูกเจ้ากันต์ก็ได้ ไหนจะของรตีอีก ของยายกานต์ในอนาคตอันแสนไกลอีก เหลือเฟือ" หมอหนุ่มว่า เขาเป็นคนมองโลกในแง่ดีเสมอ จนกระทั่งตอนนี้ "คุณบัวกับนายกันต์ก็รีบมีหลานย่าหัวปีท้ายปีไปเลยนะ" หมอหนุ่มประชดแต่ออกไปในทางขบขัน

             "ยี่หวาไม่มีลูกตัวเอง ยี่หวาเลี้ยงหลานก็ได้ เลี้ยงลูกของทุกคน ยี่หวาเลี้ยงหมด ยี่หวาจะเป็นคุณป้าที่ใจดีกับหลาน ๆ ที่สุดคอยดู จะเปย์หนัก ๆ ไปเลย ว่าแล้วก็เปย์เลยดีกว่า" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าเจือรอยยิ้ม ยอมรับและทำใจกับชีวิตของตน หล่อนปลงไปตั้งนานแล้วกับเรื่องนี้ ก่อนจะควักตลับสร้อยทองออกมาจากกระเป๋าเพื่อรับขวัญหลานชาย

             สโรชามองพี่สะใภ้ด้วยความเห็นใจ "ยี่หวาต้องมาช่วยบัวเลี้ยงตาหนูด้วย ทำตามอย่างที่พูดด้วย ห้ามลืม"

             "แน่นอน" คนโดนมัดมือชกรับปากหนักแน่น

             "คุณแม่กับยี่หวารอเลี้ยงให้รตีด้วยสิ อะไรจะเห่อแต่หลานย่าขนาดนั้น" รตีทำงอน เพราะอีกไม่นานหล่อนกับแฟนหนุ่มก็จะเข้าสู่วันวิวาห์เหมือนกัน

             "รตีแต่งแล้วปั๊มเลยนะ ลูกกันต์จะได้มีเพื่อน" กันตภณแซวบ้าง

             "แน่นอนอยู่แล้วยะ" สาวเจ้าทำโยนค้อนไปให้ ทุกคนอยู่ในบรรยากาศแห่งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทว่ามีอีกคนที่กำลังอินเลิฟเงียบ ๆ เช่นกัน เรื่องนี้กันตภณผู้เป็นพี่ชายจะรู้ไม่ได้ ขืนรู้คงไม่มีทางยอมอนุญาตให้ตนไปเรียนที่กรุงเทพแน่

......

             ปีนี้กานณดากำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย หล่อนขออนุญาตพี่ชายไปเรียนที่กรุงเทพ แต่โดนห้าม "กานต์จะไปเรียนไกล ๆ ทำไม เรียนที่บ้านเราเขาก็มีงานทำได้น่า"

             "แต่กานต์อยากไป เพื่อนกานต์เขาก็ไปกันหลายคน นะ... กานต์อุตส่าห์สอบได้จุฬาฯ เลยนะพี่กันต์ ใคร ๆ ก็อยากสอบได้ที่นั่นกันทั้งนั้น เมื่อกานต์สอบได้แล้ว พี่กันต์จะให้กานต์สละสิทธิ์เหรอ" เด็กสาวอ้อน หันมองหน้าพี่สะใภ้ขอให้ช่วย

             'เหตุผลที่เธออยากไป เพราะใครบางคนต่างหาก'

           "หมอกำธรยังไม่ได้จบแพทย์จุฬาฯ ยังได้เป็นหมอรักษาคนได้เลยหนิ" คนเป็นพี่ยกเอาญาติผู้พี่มาอ้าง เขาไม่อยากให้น้องสาวเพียงคนเดียวไปไกลห่าง ตั้งแต่สาวเจ้าเกิดมา ไม่นับตอนที่พ่อแม่ยังอยู่ เขาไม่เคยห่างน้องเลย เป็นห่วงไปต่าง ๆ นานา

             "กันต์น้องกานต์โตแล้วนะ ดูแลตัวเองได้ ปล่อยน้องไปเผชิญโลกกว้างบ้าง" สโรชาเข้าข้างน้องสามี

             "ใช่!" กานณดาพูด และเดินมาเกาะแขนพี่สะใภ้ ตั้งแต่สโรชากลายมาเป็นพี่สะใภ้เต็มตัวหล่อนก็เข้าข้างเธอทุกอย่าง ไม่ว่าจะถูกหรือผิด สโรชาจะเข้าข้างตนไว้ก่อนถ้ามีปัญหากับพี่ชาย อีกคนคือหมอกำธรกับรตี ทุกคนจะเข้าข้างเธอไว้ก่อนเสมอตั้งแต่เด็กจนกระทั่งตอนนี้ ถูกผิดค่อยว่ากันทีหลัง ต่างกับพี่ชายแท้ ๆ ของตนนัก ที่มักจะเป็นคนเข้าข้างคนสุดท้ายเสมอ เพราะต้องดูเหตุและผลก่อน

             "อ้าว... เราเป็นน้องใครยายกานต์"

           "น้องพี่บัว" หญิงสาวพูดอย่างไม่คิด สโรชาหัวเราะลั่นเพราะชอบใจ ส่วนคนเป็นพี่ทำหน้ายักษ์ใส่น้องสาว ที่พูดออกมาได้แบบไม่คิดเลย

             "ตั้งแต่มีพี่บัวเนี่ย พี่เป็นหมาหัวเน่าแล้วสินะ ใช่ซี้" กันตภณทำงอนบ้าง

             กานณดาขำพี่ชาย ร้อยวันพันปีเธอไม่เคยเห็นพี่ชายจะแสดงอาการงอนอะไรขนาดนี้ สงสัยจะงอนจริง จึงเข้าไปอ้อน "กานต์อยากไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ หนิ พี่กันต์ให้กานต์ไปนะ กานต์จะไม่ดื้อ จะเชื่อฟังพี่กันต์นะ ให้กานต์ไปนะ" เธอกอดพี่ชายอ้อนสุดฤทธิ์

             "ได้! มีข้อแม้ว่ากานต์ต้องไปอยู่ที่บ้านฤทธิ์ณรงค์ อยู่กับแม่กชพรรณ และห้ามทำตัวมีปัญหาให้แม่พี่บัวต้องปวดหัว" สุดท้ายเขาก็ยอมใจอ่อนอนุญาตให้น้องสาวไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ จนได้

             หญิงสาวยิ้มออกที่พี่ชายยอมอนุญาต เธอยอมรับข้อเสนออยู่แล้ว เพราะใช่จะไปทำตัวเกเรอะไร หรือหนีเที่ยวไม่เข้าเรียน เรื่องนั้นไม่มีในหัวอยู่แล้ว แต่ที่อยากไปเรียนที่นั่นเพราะอยากอยู่ใกล้ ๆ ใครบางคนต่างหาก ซึ่งจะต้องเก็บเป็นความลับที่สุดเอาไว้ก่อน

             "ได้ค่ะ.." กานณดารีบตอบตกลง หล่อนสบายใจที่สุด "อุ้ย ตาหนูร้องแล้ว พี่บัวไม่ต้อง เดี๋ยวกานต์ดูให้เอง" เธออาสาดูแลหลานเอง จากนั้นก็รีบไปหาหลานชายทันทีที่กำลังร้องจ้าอยู่ เพราะเพิ่งตื่นนอนแล้วไม่เจอใคร เพราะกลัวพี่ชายจะเปลี่ยนใจ...