โปรย
คนส่วนใหญ่แต่งงานกันด้วยความรัก ส่วนเขาและเธอแต่งงานกันด้วยเงื่อนไขบางประการ พันธนาการด้วยทะเบียนสมรส ต่างคนต่างลำบากใจกับวิวาห์ในครั้งนี้ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการของครอบครัว ทำได้เพียงยิ้มรับชะตากรรม
Ex.
“เมื่อไหร่คุณจะเรียกผมว่าพี่ใหญ่ ไม่ใช่เรียกคุณใหญ่ คุณเป็นภรรยาของผมนะไม่ใช่เป็นลูกน้อง กรุณาแทนตัวเองว่าณาด้วย ไม่ใช่แทนตัวเองว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้ ผมฟังแล้วมันขัดหูยังไงไม่รู้” ฐากูรเอ่ยขึ้น สายตาของเขาทอดมองท้องถนน ลอบยิ้มกับความดื้อรั้นของภรรยา ตั้งแต่แต่งงานกันมาครบหนึ่งสัปดาห์ เธอยังใช้สรรพนามเรียกเขาซะห่างเหิน ทั้งที่นอนร่วมเตียงกันทุกคืน แม้จะไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางกายกันฉันสามีภรรยาเช่นคู่อื่น แต่เธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องของเขา
“ก็มันไม่ชิน แล้วจะบอกได้หรือยังว่าทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย” เธอบ่นอุบอิบ จงใจให้เขาได้ยิน เธอไม่ใช่นกน้อยในกรงทองของใคร เขาจะมาจำกัดอิสรภาพของเธอแบบนี้ไม่ได้ อีกอย่างเธอเป็นคนมีหัวจิตหัวใจมีความรู้สึกเหมือนคนอื่น ๆ ใบหน้าหวานบึ้งตึงตลอดการทาง ตวัดสายตาทอดมองออกไปนอกกระจก
“จะช้าจะเร็ว เราก็ต้องมีลูกด้วยกัน ณาคิดเหรอว่าการมีลูกสักคนหนึ่งมันง่ายอย่างที่เราคิด บางคนใช้เวลาหลายปีกว่าจะมีลูก ผมก็เลยต้องพาณามาตรวจสุขภาพตั้งแต่เนิ่น ๆ จะได้รู้ปัญหาที่จะตามมาในอนาคต และจะได้รู้ว่าณากับผมต้องทำตัวยังไง กินอาหารประเภทไหน คนเราดูภายนอกไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองมีโรคอะไรแอบแฝงอยู่บ้าง อีกอย่างผมไม่อยากมีข้อผิดพลาด” ตีรณาคิดตามมันก็ถูกอย่างที่ชายหนุ่มว่ามาทั้งหมด เพราะเธอเจอมาเองกับตัว เธอเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไรต่อ จนกระทั่งถึงโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ฐากูรติดต่อเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองเดินจูงมือเข้าไปในโรงพยาบาล
.....................................................................................
ฝากติดตามนามปากกา พริกเม็ดเล็ก เผ็ดถึงใจ ด้วยนะคะ
Guest
