อชิรญาหญิงสาวผู้ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า และสีหราชจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าพ่อแท้ ๆ ของเธอคือคนที่คิดจะฆ่าเขาเมื่อเจ็ดปีก่อน
ในคืนฝนพรำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเจ้าของร่างใหญ่วัยยี่สิบสองเดินไปเปิดประตูห้องพักคนงานกรีดยาง เมื่อประตูถูกเปิดออกก็พบกับสาวร่างเล็กที่คุ้นเคยกำลังยืนร้องไห้น้ำตาไหลนองหน้า
“แกเป็นอะไร”
“อธิป ฮือ ๆ”
“เข้ามาก่อน ๆ” คนตัวสูงพาเพื่อนรักเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวนั่งลงบนพื้นที่มีเสื่อกลางเก่ากลางใหม่ปูอยู่บนพื้นปูนขัดมัน ภายในห้องพักไม่ได้กว้างมากนัก
“…”
“แกร้องไห้ทำไม” อธิปเอ่ยถามเยาวเรศเพื่อนสนิทที่ทำงานในโรงเลื่อยไม้ด้วยกัน
“อธิป ฉันท้อง ฮือ ๆ”
“ท้อง!”
“อือ”
“แล้วพ่อของเด็กล่ะ”
“มันไม่ให้ฉันเอาเด็กไว้ ฉันจะทำแท้ง”
“ไม่ได้เด็ดขาด แกจะบ้าหรือไง” อธิปพูดขึ้นเสียงแข็ง คนทั้งคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยจะไปฆ่าเขาทำไม
“ฉันจะรับผิดชอบแกกับลูกเอง” เป็นเพื่อนกันมาหลายปีเรื่องแค่นี้ทำไมจะช่วยเพื่อนไม่ได้
“แต่แกไม่เกี่ยวข้องด้วยนี่”
“แกจะทำร้ายเด็กได้ลงคอเลยเหรอ”
“แต่ฉันเลี้ยงคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ” เยาวเรศร้องไห้จนตัวโคลง
“ฉันจะช่วยแกเลี้ยงเอง”
“จริงเหรอ” แววตาของเธอดูมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
“จริงสิ”
อธิปมองเพื่อนรักด้วยความเวทนา นึกโกรธผู้ชายคนนั้นที่มันไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลย
Guest
