นิยายเรื่องนี้คือยูริเรื่องแรกที่แต่งแฟนตาชี อาจจะมีผิดอยู่บ้างต้องอภัยด้วยนะคะ ข้อเตือนด้วยว่านิยายเรื่องเขาโหดกันนะคะแรงๆอ่ะโลกสวยหลบไปอย่าวว่ากันน๊าา
แนะนำตัวละคร
มาเอล นักรบชุดเกาะผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ ครั้งเมื่อสู้รบจนได้ชัยชนะนางจึงทูลขอรางวัลกับพระราชาให้ส่งคาร่าสาวงานมาเป็นรางวัล แต่หญิงสาวที่เขาได้รับกับเป็นเฟย่าหญิงสาววัยสิบห้าที่เกลียดเขายิ่งกว่าใสเดือนกิ่งกือ
เฟย่าสาวน้อยวัยสิบห้าที่ต้องมาเผชิญหน้ากับนักรับอย่างมาเอล แค่เห็นหน้าเธอก็กลัวเขามากแล้วแต่นี้เขายังมีไอ้นั้น
"ข้าไม่กลับ..." มาเอลก้มลงโอบกอดร่างเล็กไว้แน่นแต่เฟย่าดิ้นหนีนางถอยห่างออกไปอยู่ในมุมมืด
"เจ้าอยากลองดีกับข้า" มาเอลกัดฟันกรอดนางกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด
"แต่เจ้าเป็นเมียข้านะเฟย่า....เจ้ากำลังคบชู้! "
"ข้าเปล่าคบชู้....ข้ากับเกาเทอร์เรารักกันก่อนที่ข้าจะเป็นของท่านเสียอีกอ่ะ...." เพราะทนฟังที่นางพูดไม่ได้การกระทำจึงไว้กว่าคิด มือหนาบีบรัดลำคอนางเขาแทบอยากจะหักคอทิ้งด้วยซ้ำแต่ถ้าปล่อยให้นางตายไปเขาจะอยู่กับใคร
"คนที่ท่านรักคือคาร่าไม่ใช่ข้า...ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะได้โปรด" เฟย่าอ้อนวอนร้องให้ขอร้อง
ตุบ แต่มาเอลที่กำลังหึงขาดสติไม่ได้ใจดีเหมือนวันก่อนๆ เหมือนที่ผ่านมาเขาเพิ่มแรงบีบมากขึ้นแต่พอเห็นว่าร่างบางเหมือนจะขาดใจตายไปจากเขา จากที่บีบคอก็เปลี่ยนมากระชากท้ายทอยนางให้เข้ามาใกล้เขามากขึ้นเขาจ้องมองไปที่ริมฝีปากบางที่เต็มไปด้วยบาดแผล มือหนาข้างหนึ่งลูบไล้ใบหน้าหวาน
"แต่ตอนนี้ข้ารักเจ้า....ไม่ใช่คาร่าจะต้องให้ข้าทรมานเจ้าอีกกี่ครั้งเจ้าถึงจะบอกว่ารักข้า"
เขาผลักร่างบางให้ล้มไปกับพื้น เฟย่าปวดร้าวไปตามร่างกายนางพยายามคลานหนี เมื่อเห็นมีดสั้นอยู่ต่อหน้าก็รีบคว้ามันมาซ้อนไว้ ทันทีที่มาเอลก้มลงมาใกล้นางก็รีบป้องกันตัวตวัดมีดกรีดไปที่แก้มเขา มือหนาลูบไปที่แก้มความเจ็บปวดยังชัดเจนอยู่เลือดสีแดงไหลอาบลงมาที่ลำคอ
"เจ้าเกลียดข้าถึงเพียงนี้เลยงั้นรึ? " คำถามนี้มันช่างบาดหัวใจของเขาเหลือเกิน เฟย่าสั่นกลัวนางไม่ได้ตั้งใจ
"ข้าเปล่า....ข้ากรี๊ดดดด" เฟย่ากรีดร้องเมื่อมือข้างหนึ่งถูกมาเอลดึงไปกับพื้นนางใช้มีดแทงจนมันทะลุ
"บอกไม่รักข้าอีกที่สิ...." เฟย่าสั่นกลัวนางพูดไม่ออกมาเอลโน้มหน้าลงมาใกล้เฟย่านางหลับตาลงเมื่อเลือดหยดลงมาโดยแก้ม เมื่อไม่ได้ยินคำพูดของหญิงสาวมืออีกข้างก็กระชากเสื้อผ้านางออก
"ข้าจะเอาจนกว่าจะได้ยินคำว่ารักจากปากของเจ้า....นังตัวดี"