นิทราหวามรัก

........................................... 

ร่างใหญ่ที่ยังคงนอนปิดเปลือกตาสนิท มือหนาควานหาร่างนุ่ม ๆ ที่เคยนอนกกกอดทุกคืน เอื้อมไปจนสุดความยาวของแขนแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ลืมตาขึ้นมาแล้วดีดกายลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าตื่นตระหนก 

           เทียนหอมหายไปไหน 

           มือใหญ่สะบัดผ้าห่มออกจากกายแล้วลุกจากเตียงเดินหาเธอให้ควั่ก 

           ‘เทียน’ 

           ในห้องน้ำก็ไม่มี มือใหญ่เปิดประตูออกไปดูด้านนอก 

           ‘เทียนอยู่ไหน’ 

           ห้องรับแขกก็ไม่มี ร่างใหญ่เดินตรงไปยังห้องครัว กวาดสายตาไปทั่วห้องก็ไม่เจอคนที่เขาตามหา แววตาเป็นกังวลว่าเธอหายไปไหน ใจเขาเริ่มร้อนรน เธอหายไปไหนแต่เช้าขนาดนี้ทำไมไม่บอกเขา 

           ใบหน้าของคนตัวใหญ่ส่ายไปมาอย่างแรง มีเหงื่อซึมออกมาจนจอนผมเปียกชื้น  

           “เทียน!” ครามตะโกนขึ้นมาจนสุดเสียง 

           ร่างใหญ่สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะ 

           “ฝัน?”  

เป็นครั้งที่สองแล้วที่ครามฝันถึงเทียนหอมแบบนี้ ฝันว่าเธอหายไปจากเขา คนตัวใหญ่มองหาคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ไม่เจอจึงรีบพากายออกมาข้างนอกโดยเร็ว กลัวจะเป็นเหมือนในความฝัน 

           เขามองเห็นแผ่นหลังของเธออยู่ในห้องครัว คนตัวสูงพ่นลมหายใจออกมายาว ๆ ใช่เธอจริง ๆ ด้วย 

           “เทียน!” เขาเรียกเธอเสียงตกใจ 

           “คะ” คนตัวเล็กหันมาด้วยความแปลกใจ 

           ใบหน้ายังชื้นไปด้วยเหงื่อ ร่างใหญ่ที่เปลือยแผงอกขาวเดินเข้ามาใกล้ ดวงตากลมมองใบหน้าคมคายด้วยความห่วงใย  

           “มีอะไรคะ ทำไมเหงื่อออกเยอะจัง” ใบหน้าแววตาของเขาดูไม่สดชื่นเอาเสียเลย 

           “คิดว่าหายไปไหน” วาดวงแขนรั้งตัวเธอเข้ามากอดอย่างหวงแหน แค่ฝันไปทำไมเขาถึงรู้สึกใจหายราวกับว่าเรื่องมันเกิดขึ้นจริง 

           “จะหายไปไหนได้คะก็ตื่นมาทำกับข้าวทุกวัน” มันก็จริงเธอตื่นเช้ามาทำอาหารทุกวันแต่เช้านี้เขารู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย 

           “เทียนอย่าหายไปจากชีวิตพี่นะ” ว่าแล้วก็กระชับร่างนุ่มนิ่มแน่นขึ้น 

           “…” 

           “ได้ไหม” 

           “หึ พูดอะไรแปลก ๆ คะ จะให้เทียนไปไหน มีแต่พี่ครามนั่นแหละจะทิ้งเทียนไปหาสาวอื่น” พูดพลางเอานิ้วแตะซับเหงื่อที่กรอบหน้าให้เขาอย่างรักใคร่ เขาจะรู้ตัวบ้างไหมว่าเขาทำตัวเป็นเด็กขี้อ้อนยิ่งกว่ามังคุดกับฟักทองเสียอีก ทำไมแววตาเขาดูน่าสงสารจัง