“ห่วงเราเหรอ”
“อืม นายเป็นเพื่อน เราก็ต้องห่วงสิ แต่ตอนนี้นายปล่อยเราก่อน เราจะได้ไปหายาให้นายกิน”
เมขลาพยายามดันร่างของตัวเองออกจากอ้อมแขนที่ยังรัดไว้ไม่ยอมปล่อยแต่กลับเพิ่มแรงกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม สัญชาตญาณความเป็นหญิงบอกว่านี่คือสัญญาณอันตรายที่เธอต้องรีบเอาตัวออกห่างให้เร็วที่สุด
“ตอนนี้ยาอะไรก็ช่วยเราไม่ได้หรอก ฟ้าอย่าเพิ่งขยับได้ไหม ขอเราอยู่แบบนี้สักแปบนึง ได้ไหมฟ้า”
**************************************
“แล้วคนอย่างกูจะทำอะไรได้วะ เพื่อนได้ดี เราก็ควรดีใจกับเพื่อนไม่ใช่หรือวะ หรือมึงว่ากูควรทำแบบอื่น”
อาวุธค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยม ดวงตาคู่คมประชันกับดวงตาเรียวรีราวกับตั้งคำถาม ในขณะที่ชัชธานินทร์มองตอบก่อนจะส่ายหน้า
“ถ้าในฐานะเพื่อน มึงทำโคตรดีแล้วว่ะ แต่ถ้ามึงอยากทำอย่างอื่นที่ใจมึงต้องการจริง ๆ มึงต้องข้ามเส้นของคำว่าเพื่อนให้ได้เสียก่อน”
“แต่กูกลัวว่าถ้าข้ามไปแล้ว วันหนึ่งมันไม่ใช่ กูกลัวว่าจะไม่สามารถเป็นเพื่อนกับเขาได้อีกต่อไป”
Guest
