รูมเมทผม จมอยู่ในกองผ้าห่ม

“ใช่ไง...กูหิวมากเลยตอนนี้” มันสะบัดผ้าห่มออกก่อนจะลุกเดินเข้ามาหาผม ทั้งๆ ที่ควรจะชินกับสภาพกางเกงบอลตัวเดียวของทาน แต่ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้ง ใจของผมก็อดจะกระตุกไม่ได้ทุกที 

“ไปกินชาบูกัน” มันดึงหนังสือออกไปจากมือของผม ไม่รอให้ท้วงอะไรทานตะวันเดินเข้าห้องน้ำไปเลย  

นอกจากจะชอบนอน เลือกกิน แล้วมันยังเอาแต่ใจอีกต่างหาก  

ผมนับถือตัวเองจริงๆ ที่อยู่กับมันได้นานขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ใจก็ชอบแต่ทำอะไรไม่ได้  ตอนแรกที่เจอกันผมเข้าใจว่าตัวเองชอบทานตะวันเพราะมันตรงสเป็กผมทุกอย่าง แต่ยิ่งอยู่ด้วยกันไปนานเข้า ความรู้สึกที่ควรจะเฉยชากลับยิ่งชัดเจน  

    จนไม่รู้ตัวว่ามันกลายเป็น ชอบ ไปตั้งแต่เมื่อไหร่