หวงมี่เจิน

ฉึก! 

เลือดสีแดงไหลออกมาจากปากแผลใหญ่ คมกระบี่แทงทะลุจุดตายออกมาถึงด้านหน้า การลงมือที่รวดเร็วและเด็ดขาดนี้ทำให้ท่านอ๋องเบิกตากว้าง ยิ่งเมื่อร่างไร้ลมหายนั้นทิ้งตัวลงไป ปรากฏเป็นสตรีใบหน้างดงามหากแต่เวลานี้ช่างเรียบนิ่งจนน่ากลัวอยู่ด้านหลัง บุรุษผู้ผ่านความเป็นตายมามากมายอย่างจินนั่วหลิวก็นึกคำพูดใดไม่ออกอีกแล้ว สมองว่างเปล่าไปในพริบตานั้น 

ในเวลานี้...เขามองเห็นเพียงแค่นาง 

ใบหน้างดงาม อาภรอาบย้อมไปด้วยเลือด ยามเมื่อนางชักกระบี่กลับมา ยามเมื่อนางเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา รอบกายคล้ายหยุดนิ่ง จินนั่วหลิวสังเกตเห็นแม้แต่หยดเหงื่อที่เกาะพราวบนใบหน้านั้น รับรู้ได้ทันทีว่านางเร่งรีบเพียงใดเพื่อมาช่วยเขา 

หัวใจที่เต้นช้าลงกลับเต้นสั่นไหวอย่างรุนแรงจนน่ากลัว 

ในเวลานี้...เขารับรู้เพียงแค่นาง 

สติเริ่มเลือนรางอย่างที่เขาไม่ยินยอม มือจึงยื่นไปด้านหน้าหวังไขว่ขว้างร่างของนางเอาไว้ ให้มั่นใจว่านางอยู่ตรงนี้จริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่ความฝันเฟื่องของคนใกล้ตาย มือนั้นสัมผัสกับใบหน้าเย็นเฉียบ จินนั่วหลิวอยากดึงนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แต่เรี่ยวแรงของเขาไม่เหลืออีกต่อไปแล้ว กายแกร่งจึงทรุดลงไปในอ้อมกอดของนางพร้อมกับสติที่ดับลง