หวนกลิ่นละอองแค้น

บทนำ 

คำว่าครอบครัวที่ไม่ได้รวมนางอยู่ด้วยนั้นคือ ‘เจินหวน’ ตั้งแต่เล็กนางเฝ้ามองบิดาเหมือนสุนัขรอคอยเจ้าของ หวังเพียงความรัก ความเมตตา และรอยยิ้มที่มอบให้ นั้นทำให้นางสุขล้นกว่าสิ่งใด แม้ว่าสิ่งนั้นไม่มีอยู่จริงนางก็ยังคงเฝ้าหวังว่าจะได้รับสิ่งนั้น 

บัดนี้นางรู้แล้วว่า ความรักที่บิดาหยิบยื่นให้นั้นคือความตาย! ทุกอย่างถูกวางไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม ท้ายที่สุด..สามีที่นางรัก หวังพึ่งพาในเบื้องหน้าร่วมใจกับน้องสาวทรยศ ความพยายามของนางนับว่าสูญเปล่าเสียจริง 

ร่างกายเปล่าเปลือยนอนหายใจรดหิมะขาวที่กำลังโปรยปราย ขาสองข้างถูกตัดขาด แต่สองมือยังใช้งานได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ขณะที่สองมือไขว่คว้าหาหลักยึดเพื่อที่จะไปให้ถึงร่างของลูกน้อย จะได้กอดเขาให้คลายจากความหนาว 

เสียงม้าหลายสิบตัวอีกทั้งรถม้าคันใหญ่มุ่งตรงมายัง ณ ที่ชายป่าแห่งนี้ แต่เจินหวนหาได้สนใจไม่ยังคงเฝ้าพยายามที่จะไปให้ถึงร่างของลูกน้อยที่เริ่มร้องไห้หามารดา 

ขณะเดียวกันม้านับสิบตัว อีกทั้งรถม้าที่จอดนิ่งกลับมีบุรุษผู้สง่าลงมาพร้อมกับหญิงสาวที่เขารักปานดวงใจ สองมือยังประคองกอดนางผู้นั้นอยู่ไม่ห่าง สายตาที่รังเกียจ ละคนเยาะเย้ยในความโง่เขลายังมีให้เห็น 

“หวนเอ๋อร์” 

เสียงที่คุ้นเคยฟังแล้วเสียดแทงใจยิ่ง นางสู้อุตส่าห์ทำอย่างเพื่อให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการ หวังว่าจะเคียงข้างเขาในเบื้องหน้า แม้ว่าจะอยู่ในฐานะใดก็ตาม แต่ท้ายที่สุดแล้วนางเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง ที่เขาสละได้..แม้แต่บุตรที่เกิดจากเขา คำสัญญาที่เคยให้ไว้กลับเป็นเพียงแค่ลมปาก 

“เมิ่งเส้า ขอร้องอย่าฆ่าลูกของเราเลย เขาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน” 

ดวงตาฝ้าฟางอีกทั้งร่างเพียงครึ่งท่อนพยายามกระเสือกกระสนไปทางสามีที่ตนเองรัก สองมือยังไขว่คว้าขอร้องเขาด้วยความหวัง ทว่านางคงร้องขอผิดคนกระมัง แม้แต่ความเมตตาบุรุษผู้นี้ก็ไม่คิดจะยั้งมือแม้แต่น้อย 

“เจ้าปรารถนาจะให้เขามีชีวิตอยู่ แต่ข้ากลับไม่คิดเช่นนั้น..” 

สายตาเย็นชาจ้องมองเด็กน้อยส่งเสียงร้องไห้จนแหบแห้งกระทั่งหมดแรง ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ.. “ขอบใจเจ้ามาก การทุ่มเทของเจ้านับว่าไม่สูญเปล่า ที่ข้ามาวันนี้ก็เพื่อจะมาขอบคุณและส่งเจ้าไปยังปรโลกพร้อมกับบุตรชายของเจ้า” 

“ชาตินี้เจ้าพ่ายแพ้แล้ว..หากคิดแก้แค้นข้า คงภพหน้าแล้วละ! เจินหวน” 

จีเหิงพูดขึ้นทอดสายตาด้วยความเกลียดชัง เมิ่งเส้าโอบประคองนางไว้ไม่ให้มีโทสะ ดวงตาอำมหิตของคนผู้หนึ่งก้าวลงจากรถม้า มองร่างที่นอนรวยรินอยู่ท่ามกลางหิมะ เจินหวนเพ่งมองไปยังชายทรงภูมิผู้นั้น เช่นแล้วคือบิดาผู้ให้กำเนิด แต่ทว่าสิ่งสกปรกที่มาจากปากพุ่งมาด้วยความรังเกียจ เจินหวนทอดมองด้วยความร้าวรานอย่างที่สุด ปากที่แห้งกรัง สายตาเลื่อนลอยยังมองไปที่บิดาผู้ให้กำเนิด 

“ท่านพ่อ..เหตุใดใจร้ายกับข้านัก” 

“เพราะเจ้ามันไร้ค่าสำหรับข้าแล้วนะสิ” 

ทั้งหมดต่างหัวเราะร่าก่อนที่จะก้าวขึ้นรถม้า ร่างสองร่างนอนหายใจรวยรินกลางถนนทันใดนั้น รถม้าพุ่งทะยานไปยังร่างสองร่างที่นอนขวางอยู่..โดยไร้ซึ่งความปรานี เสียงกระดูกแตกหัก เสียงร้องไห้จ้าด้วยความหวาดกลัวยังมีให้ได้ยิน แต่กระนั้นพวกเขากลับยังนำพารถม้ากลับมาซ้ำรอยเดิม จนร่างทั้งสองแหลกเหลว 

บางทีทุกอย่างล้วนผิดมาตั้งแต่ก้าวแรก 

เสียงม้าฮ่อของคนอีกกลุ่มมุ่งตรงมายังเส้นทางที่คดเคี้ยว ก่อนที่จะหยุดลงเพ่งมองบางสิ่ง ร่างสูงก้าวลงจากหลังม้า มองร่างที่ไร้วิญญาณ ความทรงจำครั้งเก่าทำให้เขาย้อนถึงวันที่ได้เจอนางครั้งแรก ดวงตาแดงก่ำพลันเกิดน้ำตาหยดหนึ่ง ร่างสูงทรุดลงกับพื้น 

“อาหวน..เหตุใดเจ้าถึงไม่เลือกที่จะอยู่ข้างข้า..” สายตาเลยผ่านไปยังห่อผ้าเล็กๆ นั้น