‘เขา’ เป็นคนแปลกหน้าที่ฉันไม่รู้จัก
เป็นคนประหลาดที่ชอบมานั่งหลับที่ป้ายรถเมล์
เป็นคนไม่ปกติที่ใส่ชุดเหมือนเดิมทุกวัน
เป็นคนน่าสงสัยที่ทำตัวลึกลับ
เป็นคนพูดน้อยที่เข้าใจยาก
ส่วน ‘ฉัน’ เป็นคนที่เต็มไปด้วยบาดแผล
เป็นคนที่เปี่ยมล้นด้วยความเจ็บปวด
เป็นคนไม่มีประโยชน์
เป็นคนไม่มีใครต้องการ
เป็นคนที่หายใจทิ้งไปวันๆ
ทว่าเมื่อเราอยู่ข้างกัน
ฉันกลายเป็นเพียงคนคนหนึ่งบนโลกใบนี้ที่ไร้ซึ่งทุกสิ่งให้เหน็ดเหนื่อยหัวใจ
และเขาเป็นเพียงต้นไม้ที่มีไว้ให้ฉันพักพิงแลกกับหยดน้ำเล็กๆ ที่ชโลมลงบนลำต้นนี้
You are the voice that calms the storm inside me
Castle walls that stand around me
All this time, my guardian was You
You are the light that shines in every tunnel
There in the past, You'll be there tomorrow
All my life, Your love was breaking through
It's always been You
It's always been You
“เฮ้อ...” เขาถอนใจเสียงดังอีกครั้งแล้วจู่ๆ เขาก็ลุกพรวดพราดเดินหายไป ฉันไม่ได้รั้งเขา ไม่ได้ตะโกนถามหรือโทรตามว่าเขาไปไหน ฉันทำเพียงหันกลับมาสู่เรื่องตัวเองอีกครั้ง ทว่าในจังหวะนั้นที่ฉันกำลังจะจมเขาก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉัน
อีกครั้ง...ราวกับปาฏิหาริย์
“ดื้อ” ฉันไม่แน่ใจว่านี่เป็นคำเรียกหรือคำต่อว่า แต่เมื่อเขามาทรุดตัวนั่งลงข้างกันฉันก็พลันรับรู้ว่ามันคือคำปลอบโยน “หนูดื้อ”
สิ้นคำพูดนั้นเขาก็วางผ้าเย็นที่ห่อหุ้มน้ำแข็งลงบนข้างแก้มที่ถูกตบของฉัน มันไม่ใช่การกระทำโอนโยนหรือทะนุถนอมแต่ไม่รู้ทำไมขอบตาของฉันกลับรู้สึกอุ่นร้อนขึ้นมา
⚠️ TRIGGER WARNING ⚠️
Bully, Violence, Character Death, Mental Abuse, Mental Illness, Emotional Abuse, Graphic Depictions of Violence
การบูลลี่ การใช้ความรุนแรง ตัวละครตาย การทำร้ายจิตใจ มีอาการป่วยทางจิต การทำร้ายทางอารมณ์ การบรรยายถึงการใช้ความรุนแรงอย่างชัดเจน
นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง บุคคล เหตุการณ์และสถานที่ล้วนสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิงเพียงเท่านั้น
© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2558 (ฉบับเพิ่มเติม)
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
#ใครอยากเป็นเด็กดี
Twiter : @gaotaoplao
Guest
