รักข้าไม่ได้เหรอ

หวางซื่วอิงยังคงทำหน้าที่ป้อนข้าวป้อนยาให้จางหยางหมิงเหมือนเดิมทุกวัน ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถทำเองได้ก็ตาม แต่เขากลับไม่ยอมทำมันเขายังคงให้นางมาคอยปรนนิบัติพัดวีตลอด นางเองก็คอยถามเขาว่าต้องการอะไรไหม เจ็บแผลอีกหรือไม่ ปวดหัวอีกหรือเปล่า 

ทำให้เขารู้สึกดีมากๆ ที่มีนางอยู่ใกล้ๆ ตัวหวางซิ่วอิงเองก็คอยลูบไล้แตะส่วนโน้นจับส่วนนี่บนร่างกายเขาอยู่ตลอด เรียกง่ายๆ ว่าแทะโลมเล็กๆ น้อยๆ และนางยังก็ชอบแอบมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ในยามที่เขาเผลอหรือนอนหลับ เพราะยิ่งมองก็ยิ่งทำให้ใจสั่นพาลทำมือสั่นไปด้วย 

จางหยางหมิงมองอากัปกิริยาของนาง สายตาที่เขินอายและมือที่สั่นเบาๆ ยิ่งมองพิจารณาใบหน้าของนาง หากเปิดหน้ากากออกและนางโตกว่านี้อีกนิด คงมีบุรุษมากมายส่งแม่สื่อไปที่จวนไม่เว้นวันเป็นแน่ 

ตอนนี้นางกำลังจะป้อนน้ำแกงให้เขาแต่มือนางกลับสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดจากอาการประหม่าของนาง เขาจึงจับมือนางที่ถือช้อนด้วยอาการสั่นๆ เอาไว้ แล้วดึงเข้ามาใกล้ปากตนแล้วซดน้ำแกงในช้อนนั้นจนหมด สายตาของเขาจับจ้องมาที่นาง หวางซิ่วอิงตกใจค่อยๆ ดึงมือที่ถือช้อนกลับ 

“ขออภัยเจ้าค่ะ พอดีข้าน้อยหิวข้าว” ข้ออ้างที่นางนำมาอ้างกับเขานั้นได้ผล  

เขาบอกนางให้ออกไปกินข้าวได้แล้วรีบกลับมาหวางซิ่วอิงรีบลุกออกจากกระโจมทันที นางไม่ได้หิวข้าวแต่อย่างใด แต่นางกลัวเขาจะรู้ว่าใจของนางนั้นมันเต้นเร็วจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว