ทำไมข้าต้องรักท่าน

“อ้อ... ที่แท้เป็นเจ้าที่ทำร้ายข้า จนซวนเซไปชนเด็กน้อยคนนี้ และท่านเพื่อปกป้องสตรีนางนี้ เลยมาผลักข้าไปโดนกำแพงจนหัวข้าปูดจนข้าจำความมิค่อยได้ แล้วทั้งสองคนก็ร่วมมือกันมาฟ้องร้องว่าข้าทำร้ายร่างกายและจิตใจ ส่วนท่านก็ตัดสินว่าข้าผิดทั้งที่ไม่ได้ถามข้าสักคำ” เฉินฮัวหรงพูดพร้อมทำท่าประกอบไปด้วยเหมือนกับดรุณีน้อยข้างๆ 

“บังอาจ เจ้าหาว่าข้าตัดสินไม่เป็นธรรมอย่างนั้นเหรอ” ท่านเจ้าเมืองตวาดเสียงดัง 

“แล้วมันจริงหรือไม่” ฮูหยินเฉินที่พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น จ้องมองท่านเจ้าเมืองตาไม่กระพริบ เฉินฮัวหรงลุกขึ้นยืนมองไปแต่ละคน 

“ได้ หากข้าผิดพวกเขาก็ผิดเหมือนกัน” เฉินฮัวหรงเอ่ยออกมา 

“นี่เจ้า” ฮูหยินหม่าชี้หน้านาง 

“ทำไม ในเมื่อสตรีข้างกายท่านฟ้องว่าข้าทำร้ายนาง แต่อันที่จริงแล้วกลับเป็นนางต่างหากที่ทำร้ายข้า” เฉินฮัวหรงจ้องมองไปที่ฮูหยินหม่า 

“ข้าไม่ได้ทำ เจ้าเซไปโดนเด็กนั้นเอง” หม่าเหม่ยซินรีบปฏิเสธ 

“งั้นเหรอ สงสัยตรงจุดนั้นลมมันคงจะแรงน่าดู ถึงพัดซะข้าเซไปชนคนอื่นได้” เฉินฮัวหรงนึกขำ 

“ส่วนท่านก็หลงสตรีจนหน้ามืดตามัว ทำร้ายผู้อื่นได้โดยไม่สนใจว่าใครถูกใครผิด” นางหันไปต่อว่าองค์ชายห้า 

“บังอาจ เจ้ากล้าดียังไงมาต่อว่าองค์ชาย รู้ไหมว่าหมิ่นเบื้องสูงมีโทษประการใด” องครักษ์ขององค์ชายห้าต่อว่าเฉินฮัวหรง ในมือกำกระบี่แน่น 

“นี่สินะ ที่เขาว่ากันว่าตาชั่งแห่งความยุติธรรมมันมักจะเอียงกับคนตัวเล็กๆ เสมอ” เฉินฮัวหรงเปรียบเปรย 

“หรงเอ๋อร์” ฮูหยินเฉินเรียกบุตรสาวจับแขนนางเขย่าเบาๆ เพื่อเตือนสติ เพราะองค์ชายห้าสามารถสั่งให้เจ้าเมืองประหารนางได้ทันที 

“คุณหนูเฉิน เปิ่นหวางเองก็เห็นกับตาว่า เจ้าจะเข้าไปทำร้ายคุณหนูหม่า เปิ่นหวางจึงกันเจ้าให้ออกห่างจากนาง” องค์ชายห้ายกมือห้ามองครักษ์ และกล่าวกับนาง แต่เฉินฮัวหรงก็มิได้สนใจในสิ่งที่เขาพูด 

“อีกอย่างเปิ่นหวางก็มิได้ลุ่มหลงนางด้วย เปิ่นหวางปกป้องนางจากสตรีร้ายกาจเช่นเจ้าต่างหาก” องค์ชายบอกกับนาง เฉินฮัวหรงหน้านิ่ง ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ ถึงแม้ว่าจะเคืองกับคำพูดของเขาก็ตาม 

 “เหตุผลน่าฟัง” นางหันหน้ามาตอบเขาสั้นๆ