ชีวิตรัก นักศึกษา

ชีวิตนักศึกษาของผมเหมือนจะวุ่นวายเล็กน้อย แต่ก็มีความสุขเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะกับสาว ๆ  

ผมได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญจากพวกเธออย่างร้อนแรงเลยทีเดียว  

เพราะหลังจากที่ได้สัมผัสประสบการณ์พวกนั้น ก็ทำให้ผมได้พบเจอกับชีวิตวูบวาบ เร้าร้อน ดุเดือด แถมยังน่าตื่นเต้นเสียจนในบางครั้งมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมา เสียงของพวกเธอนั้นช่วยชโลมจิตใจของผมให้สู้ต่อไป 

เพราะฉะนั้นขอขึ้นคำเตือนหน่อยนะครับ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่มีการบรรายถึงเนื้อหาความรักที่ร้อนแรง เด็กที่อายุต่ำกว่า 18+ ไม่ควรอ่าน หรือควรได้รับคำแนะนำ 

ซี๊ด...อ๊า 

อื้อ อื้อ อื้มมม เสียวจัง 

ภายในห้องส่วนตัวของโรงแรม เขตพัทยา 

เป็นห้องพิเศษที่มีเพียงน้อยนิดของที่นี่เท่านั้น ห้องข้างบนอยู่ติดกับสระว่ายน้ำ เพียงเปิดประตูระเบียงก็พร้อมลงไปได้เลย แต่ว่า.... ภายในห้องจะมีประตูบานหนึ่ง เมื่อเปิดออกจะเผยให้เห็นบันไดวนลงไปยังชั้นล่าง จะมีเตียง กำแพง 4 ด้าน และมีอ่างอาบน้ำวางเอาขนาด 2คูณ2 เมตร และกระจกใสกันไว้ 

ภายในอ่าง ผมนั่งจิบเบียร์เย็น ๆ พร้อมกับบุหรี่ในมือ เบื้องหน้าคือวิวที่งดงามที่สุด หญิงสาวดาวมหาลัยกำลังขึ้นขย่มผมเบื้องหน้า  

ตับ ตับ ตับ ตับ 

เสียงของมันกระทบผิวน้ำพอดี ๆ เกิดเป็นคลื่นเล็ก ๆ กระแทกไปมา และนี้คือความต้องการของเธอ เนื่องจากเวลาที่เธอนั้นเสียวสะท้านไปทุกส่วนของร่างกาย เธอจะเสียงดังพร้อมกับการกรีดร้อง ผมเลยพาเธอมาที่นี่แม้ว่าที่นี่จะเหมาะสำหรับ 4-5คนก็ตาม แต่การจะได้ร่วมบรรเลงเพลงรักกับสาวสวยก็เป็นอะไรที่พบได้น้อยนิด โดยเฉพาะกับเธอ เธอขยับอยู่นานก่อนที่จะกอดคอผมค้างไว้ ด้วยระยะเวลาที่นาน เธอคงจะเหนื่อยไม่น้อย แต่เอวของเธอก็ยังขยับไปมาถูไถจนเกิดความเสียว ๆ คัน ๆ หยุบหยิบไปมัน  

ผมอุ้มเธอขึ้นก่อนที่จะพาไปยังบันไดก่อนจะวางเธอลงแล้วขยับเอวอีกครั้ง 

ปั่ก.... 

ปั่ก... 

ปั่ก... 

แม้จะไม่เร็วอะไรมากมายแต่ก็หนักแน่น ผมทำเธออยู่อย่างนั้น หญิงสาวพยายามที่จะจับไปกับอะไรรอบตัวจนพิงพาดไปกับแต่ละชั้นของบันไดมือที่คว้าไว้ก็จับที่เสาเชื่อมต่อ ใบหน้าที่แสนจะเย้ายวน เธอกัดปากเบา ๆ หลับตานึกถึงจังหวะร่วมกัน พวกเราบรรเลงเพลงรักกันตั้งแต่เข้ามาจนหมดเวลาพักเลยละ  

เสียงของเธอยังคงตรึงในหัวใจของผม ทุก ๆ ครั้งที่คิด ก็หนีไม่พ้นที่จะจับเธอกดกับที่ไหนสักที่ และเป็นอีกครั้งที่ได้สัมผัสกับประสบการณ์แปลกใหม่ เมื่อพวกเรานั้นข้ามน้ำข้ามทะเลมายังเกาะ แม้จะไม่มากเท่าไหร่แต่เราก็ต่างช่วยเหลือกันและกัน เพราะกลัวว่าผู้คนจะเห็น และยิ่งท้องฟ้ามืดลงเท่าไหร่ เสื้อผ้าของเรานั้น ก็น้อยชิ้นลงไปเรื่อย ๆ ...