ท่านองครักษ์ ท่านใจร้ายมากไปแล้ว

“โรวโรวเจ้าดูเขาไว้นะ เดี๋ยวข้าจะไปตามคนมาช่วย” ฉีเฟิงเหลียนหันหลังกำลังจะวิ่งออกไป  

แต่ก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดดลจิตดลใจให้นางกลับไปคว้าเอาไม้ที่ใช้ตีอี๋ว์เป่าคุนขึ้นมาถือไว้อีกครั้ง 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงทุ้มที่ดุดัน ดังขึ้นด้านหน้าของฉีเฟิงเหลียน ท่อนไม้ที่เพิ่งถือขึ้นมา ได้ล่วงหล่นลงไปกับพื้นอีกครั้ง มือทั้งสองข้างยกขึ้นเสมอใบหน้านวล 

“เปล่านะ ข้าเปล่าทำเขานะ” ฉีเฟิงเหลียนส่ายหัวไปมาและรีบกล่าวปฏิเสธทั้งที่ยังไม่มีใครถามอะไร  

กลุ่มองครักษ์ที่ตามเจ้าของเสียงทุ้มมา รีบวิ่งเข้าไปดูอาการอี๋ว์เป่าคุนกันสองสามนาย 

“ใต้เท้าลู่ ท่านรองอี๋ว์สาหัสอยู่ขอรับ” นายทหารนายหนึ่งกล่าวขึ้น 

“ฉีเฟิงเหลียน!”