นายท่านข้านั้นเบื่อที่จะตามใจท่านแล้ว

เสี่ยวหยวนเกิดในหมู่บ้านเล็กๆในเขตตงซาน นางอยู่อาศัยกับบิดาที่แก่ชราและมิมีกำลังเลี้ยงดูนางมากนัก ในอีกสองวันเสี่ยวหยวนก็จะปักปิ่นแล้วแต่ทว่าเนื้อตัวของเด็กสาวก็ยังแคระแกรนมิสมวัยนักเพราะบิดาของเสี่ยวหยวนแรกเริ่มนั้นทำงานเหมือง แต่ทว่าหลังจากนั้น ช่างโชคร้ายขาของบิดาก็พิการเพราะหินถล่มลงมา เสี่ยวหยวนที่ยังเล็กจึงต้องออกมาจากหุบเขาและมานั่งขายตนเองอยู่ที่พื้นที่ในเมือง ยามแรกก็มีชายชรามากมายหมายนำนางนั้นเก็บไปเลี้ยง แต่เสี่ยวหยวนหวาดกลัวจึงได้แต่คุกเข่าตัวสั่นไหวอยู่เช่นนั้นอยู่นาน จนมีนายท่านใบหน้าเรียบตึงผู้หนึ่งมายืนตรงหน้านางแล้วโยนถุงทองคำลงมา เอ่ยคำกล่าวออกมาสั้นๆและเดินนำหน้านางไปเสียแล้ว