เกิดใหม่ในนิยายตัวเอง แต่โดนเปลี่ยนเป็นนิยายวาย

นิยาย ‘นายวายร้ายกับสาวอาภัพ’ ผมกำลังแต่งถึงตอนไคลแมกซ์และเป็นตอนจบยังไม่ทันได้กดส่งก็ดันมาตายซะก่อน ผมตายแล้วได้ขอใครคนหนึ่งซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ผมขอให้ได้สร้างนิยายเรื่องนี้ให้จบ 

แล้วผมก็ถูกส่งมาเกิดในโลกนิยายตัวเอง ในโลกนี้ผมไม่ใช่แม้แต่ตัวประกอบ ผมก็คือตัวผมทั้งชื่อทั้งครอบครัวของผมก็เหมือนเดิม ผมไม่มีบทพูดหรือต้องเข้าไปยุ่งกับเนื้อเรื่องในบทนิยาย 

ผมคอยมองดูเหตุการณ์ดำเนินไปอย่างราบรื่นเหมือนในพล็อตเป๊ะ ๆ แต่แล้วก็บังเอิญเจอพระเอกนอกบทนิยาย พระเอกขู่จะฆ่าผมเพราะดันไปได้ยินความลับตอนพระเอกคุยโทรศัพท์และหลังจากนั้นพระเอกมันก็ชอบเล่นนอกบทนิยายตลอด จนหัวจะปวด ผมต้องคอยตามพระเอกเล่นตามบท ทำให้นิยายเรื่องนี้มันจบให้ได้ เพื่อผมจะได้ไปเกิดใหม่ได้อย่างหมดห่วงในโลกเดิมของผม 

แต่ไหง พอถึงฉากไคลแมกซ์พระเอกแทนที่จะไปช่วยนางเอกซึ่งโดนขังในห้องเก็บของในโรงยิม  

ทำไมไม่ไปช่วยนางเอกวะ จะมาหาผมทำไมผมไม่ได้ถูกขังซะหน่อย ผมแค่มาแอบดูพวกเขาเล่นตามบท 

“เคนตะกูไม่เป็นไร ทำไมมึงไม่ไปช่วยแพรวา” ผมพูดขึ้นมาเมื่อพระเอกรีบเดินมายืนตรงหน้าของผมเหมือนจะเป็นห่วงผมเป็นอย่างมาก 

“ทำไมกูต้องไปช่วยแพรวาด้วย” 

คำพูดของพระเอกตรงหน้าทำผมตกใจเป็นอย่างมากนี่ซื่อบื้อหรือไม่รู้ว่านางเอกกำลังโดนขังที่ห้องเก็บของข้าง ๆ แล้วมาเปลี่ยนบทมาหาผมแบบนี้ หลังจากนี้บทนิยายของผมจะเป็นอย่างไรต่อ ผมรีบชวนพระเอกไปช่วยนางเอกทันทีเผื่อพระเอกมันไม่รู้ว่านางเอกกำลังถูกขัง 

“กูว่ารีบออกไปเถอะ ไปช่วยแพรวากูเห็นเธอถูกขังอยู่ห้องข้าง ๆ ” 

ระหว่างที่ผมกำลังรีบก้าวเท้าเดินออกจากห้อง พระเอกก็คว้าแขนของผมจับไว้แน่นจนผมหยุดชะงัก ผมหันไปด้านหลังเห็นพระเอกกำลังมองผมด้วยแววตาโกรธ 

“เคนตะ!! ปล่อย!! กูเจ็บ” 

“มึงชอบแพรวาเหรอวะ ทำไมมึงดูเป็นห่วงเธอ” 

“กูไม่ได้ชอบ แต่กูก็ห่วงเธอจริง ๆ นั่นแหละ” เธอคือนางเอกและกำลังตกอยู่ในอันตรายต้องให้พระเอกรีบไปช่วย 

หมับ!!! พระเอกพุ่งเข้ามากอดผมแน่นทันที จนผมทำหน้าเหยเก 

“เฮ้ย!!! มึงจะทำอะไร” 

“พี…กูชอบมึง” 

คำพูดของพระเอกทำให้หัวใจของผมหล่นไปที่ตาตุ่มเหมือนโลกได้หยุดหมุน 

อะไรวะเนี่ย!!! ทำไมนิยายรักชายหญิงของผม ถึงได้เปลี่ยนเป็นนิยายวายไปได้ พระเอกมาเปลี่ยนใจมาชอบผม แล้วนางเอกของผมล่ะ