คำเตือน นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่หาสาระไม่ค่อยได้ สำนวนอาจจะไม่ดีมากนักแต่จะพยายามขัดเกลาให้ดียิ่งขึ้น นิยายนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นบางครั้งอาจจะหาเหตุผลให้กับมันไม่ได้ หรืออาจจะมีฉากที่ไม่ได้ต่อเนื่องหรือฆ่าฟันกันมากนัก มีเพียงแค่ความนุ่มนิ้มและความคลั่งรักของพระนาง จะไม่มาม่าใดๆ หวังว่าทุกคนจะชื่นชอบในโลกของไรท์เรื่องนี้
เธอไม่คิดเลยว่าเธอจะตายง่ายดายขนาดนี้! สะดุดขาตัวเองล้มแล้วตกท่อตายเนี่ยน้ะ ! จะตายทั้งทีให้ตายดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง ก่อนจะตายนั้นยังไม่ทันได้ฟังนิยายดราม่าโลกแตกที่เพื่อนนางมาเม้าให้ฟังจนจบเลย! อะไรคือการที่นางร้ายต้องทำตัวร้ายกาจวุ่นวายกับพระเอกที่ไม่ได้รักนางด้วย! เปิดเรื่องมาตัวนางร้ายก็จับพระเอกกินซะแล้ว ยังไม่พอพ่อพระเอกนี่ก็เหลือเกินยังพยายามไปหานางเอกจนได้! แกรมีเมียแล้วนะเว้ยยย แต่เอาเถอะมันนิยายดราม่าโลกแตกไงแต่ยังไม่ทันจะฟังจบ ภาพและเสียงก็ตัดไปเสียดื้อๆ ! และมาโผล่อีกทีในโลกของนิยายที่เพื่อนเธอเพิ่งเม้าไป แต่เกิดมาเป็นอะไรก็ได้ทำไมต้องมาอยู่ในร่างของนางร้ายอย่าง หลันฟู่อิง ที่จะตายอย่างอนาถด้วย นางจะหนีไปจากที่นี่ได้ไหมงะ
“พระชายา!” เหมยเหมยรีบเข้ามาพยุงหลันฟู่อิงที่ล้มฟุบลงไปกับพื้น ภาพเบื้องหน้าคือบุรุษสวมชุดราวกับนักรบยืนขวางนางอยู่ที่หน้าประตู
“องค์ไท่จื่อรับสั่งให้ท่านอยู่แต่ภายในตำหนักห้ามมิให้ออกไปที่ใดเด็ดขาดขอรับ!”
“จะ เจ้า! เจ้าลูกหมานั่น กล้ากักขังข้าคนนี้งั้นรึ” นางอดที่จะสบถออกมาไม่ได้ ขังอยู่ในตำหนักเหอะ! ตำหนักกะผีสิ นี่ขังอยู่แต่ในห้องนอนชัดๆ
“นั่น! คาราวะองค์ไทจื่อลู่เฉิงเพคะ” หลันฟู่อิงก้มโค้งลงยอบกายราวกับกำลังคาราวะองค์ไทจื่อ เหล่าทหารกล้าหันไปมองทิศทางที่นางก้มหัวลงไปพร้อมกับที่ปลดอาวุธลงเพราะคิดว่าองค์ไทจื่อจะมาเยือนตำหนักจริงๆ แต่เมื่อหันกลับไปกลับพบแต่ความว่างเปล่า และเสี้ยววินาทีนั้นหลันฟู่อิงที่เห็นโอกาส นางก็สตาร์ทตัวออกวิ่งสี่คูณร้อยทันที
“บ้าย บาย”
กริยาแปลกประหลาดและการกระทำของพระชายาทำให้พวกเขาตกตะลึง นางโบกมือขึ้นมาตรงหน้าพวกเขาและก่อนที่สติจะกลับมาในเสี้ยววินาทีร่างบางก็วิ่งหายลับไป ทั้งทหารและเหมยเหมยเมื่อได้สติจึงรีบตามนางไปในทันที
เสียงเหมยเหมยตะโกนตามหลังนางมา นางวิ่งออกมาโดยลืมไปเลยว่านางอยู่ในวังที่ใหญ่และกว้างมาก!“เวรละไง ไปทางไหนวะเนี่ย”
Guest
