พระเอก (เซี่ยเหว่ยหราน) : ตัวร้ายในนิยายที่อยู่มาพันปีจนมาเจอกับนายเอกที่ทะลุมิติมา ติดนิสัยเวลาโกรธจะชอบหลุดคำพูดยุคเก่าๆ เช่น ข้ากับเจ้า แต่เวลาอยู่กับน้องชอบไปอ้อนให้น้องเห็นใจ "พี่ใช้มือไม่ได้ ใช้ปากป้อนหน่อยได้ไหมครับ"
นายเอก (ฉิงเฟย) : ทะลุมิติมาในยุคปัจจุบัน ต่อมาจึงรู้ว่าตัวเองไปเป็นตัวประกอบในนิยายเรื่องหนึ่ง ซึ่งเขาสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคนที่ไร้หัวใจเหมือนเซี่ยเหว่ยหรานอีก พูดไปได้แค่อาทิตย์เดียวเจ้าของชื่อก็โผล่มาพร้อมบอกว่าเขาเป็นเมียมัน!
“ท่านมีสติหน่อยได้หรือไม่ ไม่ใช่เพราะท่านรักข้า แต่เป็นเพราะเครื่องรางนี่”
“เฟยเออร์ ถึงแม้ข้าจะรักเจ้าด้วยเพราะสาเหตุใดก็ตาม แต่ขอให้เจ้ารู้ว่าความรู้สึกข้าในตอนนี้รักเจ้าจริงๆ และความเจ็บปวดที่เจ้าบอกว่าไม่รักข้านั้น ข้าก็เจ็บปวดจริงๆ หาใช่เรื่องปรุงแต่งไม่”
“!”
เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดและเศร้าหมองจากคนตรงหน้า รวมถึงคำพูดที่จริงจังนั่นอีก มันทำให้เขารู้สึกผิดทั้งๆ ที่เขาไม่ใช่คนผิด!
“อือๆๆ ขอโทษครับที่พูดแบบนั้น”
“...” คนข้างๆ ยังคงนั่งอยู่นิ่งๆ ไม่ไหวติง ยิ่งทำให้ฉิงเฟยรู้สึกผิดเข้าไปอีก
“พี่เซี่ยครับ เฟยขอโทษ”
ใบหน้าคมคายกระตุกถี่ ยิ่งได้ยินน้ำเสียงและคำพูดที่ออดอ้อนของฉิงเฟยยิ่งทำให้เขาเกิดความรู้สึกอยากครอบครองมากขึ้นเป็นทวีคูณ ถ้าฟัดตรงนี้ได้เขาจับกดแล้วจริงๆ!
ประเดี๋ยวก่อน เขาเป็นถึงจักรพรรดิเซี่ยจะทำเรื่องน่าละอายแบบนั้นไม่ได้ เซี่ยเหว่ยหรานตั้งสติก่อนจะแสร้งทำหน้าเศร้า
“ถ้างั้นใช้คำว่าพี่กับพี่คนเดียวได้ไหมครับ”
“แล้ว…คนอื่นจะให้เรียกว่าอะไรล่ะครับ”
“ไอเหี้x ก็ได้ครับ”
“!!!!”
“ตกลงไหม”
Guest
