เมื่อลมหวนพัดเธอกลับมาอีกครั้ง

If I’ m gone, will you be too lonely? 

เมื่อฉันจากไปเธอจะเหงาบ้างไหม... 

หากเมื่อฉันกลับมา... 

ความรักของเราจะเป็นเช่นไร... 

----------------------- 

เมื่อลมหวนพัดเธอกลับมาอีกครั้ง  

เป็นแนว Romantic Comedy Drama รักใสๆ  

เรื่องนี้เน้นเรื่องรักเป็นหลัก หนักตรงที่อ่านแล้วอารมณ์ดี 

แนวรักใสๆ  กุ๊กกิ๊ก น่ารัก ฟิน จิ้น จิกหมอนแตกกระจาย 

กับความรักวุ่นวายในออฟฟิศ ของเลขาสาวมั่นกับท่านรองหนุ่มหล่อ 

---------------------------- 

เรื่องราวของ... 

โอ๊ค.. อรรคพันธ์ ท่านรองคนใหม่  

กับ 

อุ้ม.. อัญชลิกา เลขาท่านรอง 

----------------------- 

อัญชลิกากึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปตามทางที่คดเคี้ยว ลัดเลาะห้องสำนักงานต่างๆ อย่างเร่งรีบ จนกระทั่งเดินไปชนร่างใหญ่กำยำอย่างแรง จนตัวเองเซถลาเกือบล้ม โชคดีที่ชายผู้นั้นคว้าเอวบางของเธอไว้ได้ ดวงตาสวยสบตาคมที่มองจ้องมา อัญชลิกากระพริบตาถี่ๆ มองริมฝีปากของชายหนุ่มขยับขึ้นลง หูอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงอะไร 

“อัญชลิกา” 

ชายหนุ่มตรงหน้า ร้องเรียกชื่อหญิงสาวสองสามครั้งแล้วยิ้มให้ เมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าของเขา ทำท่าเหมือนกับว่า สติสตังแตกกระเจิง ราวกับเห็นผี  

“คะ??..” 

“อุ้มใช่ไหม” 

“คะ??” 

“เป็นแผลใช่ไหม เลือดไหลเหรอ” ชายคนนั้นมองมือที่อัชลิกา ใช้กระดาษเช็ดมือพันแผลไว้รวกๆ ที่เลือดไหลซึมออกมาอย่างมาก 

“อ๋อ.. ค่ะ มีดบาดค่ะ” อัญชลิกากระท่อนกระแท่นตอบ กระพริบตาปริบๆ คล้ายกับพยายามเรียกสติของตนกลับคืนมา 

“เอานี่พันไว้ก่อนนะ” 

ชายหนุ่มล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าของตน มาพันนิ้วชี้ที่เลือดไหลไม่หยุดให้หญิงสาว แทนกระดาษเช็ดมือที่โชกเลือด ก่อนที่เธอจะประท้วงเอ่ยทัดทานใดๆ 

“มียาใส่แผลไหม” 

“มีค่ะ... เอ่อ.. ที่ห้องพักพนักงานค่ะ” 

“งั้นพาผมไปสิ เดี๋ยวผมใส่ยาให้” 

อัญชลิการู้สึกตัวเหมือนกึ่งเดินกึ่งล่องลอย นำเขาไปที่ห้องพักพนักงาน และคว้ากล่องยาสามัญที่เก็บไว้ที่ชั้นเก็บของเล็กๆ เหนือซิ้งค์อ่างล้างมือ ออกมาอย่างเชื่องช้า ผิดกับชายหนุ่มที่คว้ากล่องยาและข้อมือสวยของเธอ เดินนำพาไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ ก่อนที่จะมาเปิดกล่องยาออกอย่างรวดเร็ว แล้วบรรจงทาแผลด้วยยาทาแผลสด มีผลให้หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากอาการล่องลอยด้วยความแสบ จนต้องหลับตาปี๋ 

“ขอโทษที... แสบใช่ไหม” บุรุษพยาบาลจำเป็นหัวเราะอย่างขำขัน เมื่อเห็นดวงตาใส ที่จ้องตอบมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ 

“ก็แสบน่ะสิ ยังจะมาถามอีก” ชายหนุ่มหัวเราะดังมากยิ่งขึ้น เมื่อได้ยินคำตอบจากหญิงสาว 

“เออ ค่อยเป็นอุ้ม ที่ผมรู้จักหน่อย” ชายหนุ่มค่อยๆ พันพลาสเตอร์ยารอบนิ้วเรียว 

“ขอบใจนะ” 

อัญชลิกาส่งยิ้มให้คนตรงหน้า ที่อยู่ใกล้เพียงลมหายใจคั่น ชายหนุ่มส่งยิ้มที่คุ้นเคยกลับให้เธอ แต่ก่อนที่ทั้งสองจะพูดอะไรได้มากกว่านั้น เสียงจากนาฬิกาข้อมือที่อัญชลิกาตั้งไว้ เพื่อเตือนเวลาการประชุมก็ดังขึ้น 

“ตายแล้ว..” 

“อะไรเหรอ” ฝ่ายชายผงะดีดตัวออกอย่างตกใจ เมื่อฝ่ายหญิงดีดตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว 

“การประชุมจะเริ่มอีกห้านาที.. ตายๆๆๆๆๆ... เราต้องไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน” 

คนพูดผละเดินออกจากห้องพักพนักงาน โดยมีฝ่ายชายเดินตามเธอไปอย่างเงียบๆ สักพักอัญชลิกาก็หยุดเดิน หันกลับมาเผชิญหน้าคนที่เดินตามเธอต้อยๆ  

“จะไปไหน หลงทางหรือเปล่า” 

“เปล่านี่ ไม่ได้หลง..ผมจะไปห้องนี้” 

เขาชี้ไปที่ห้องประชุมใหญ่ แต่ก่อนที่อัญชลิกาจะกล่าวอะไร ประตูห้องประชุมก็เปิดออกเสียก่อน 

“พี่โอ๊ค” 

เสียงใสของแก้วกัลยาดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาคล้องแขนฝ่ายชาย ท่าทางสนิทสนมกันมากเสียเหลือเกิน 

“แก้ว..” เขาเอ่ยทัก 

“แก้วกำลังจะออกมา โทรหาพี่โอ๊คอยู่พอดีเลยค่ะ คิดว่าหลงทาง หาห้องประชุมไม่เจอเสียอีก” 

“พี่มาช้าไปหรือเปล่า ขอโทษด้วยนะ” 

“ไม่ค่ะ มาทันเวลาพอดี แต่รีบเข้าไปข้างในเถอะค่ะ คุณพ่อรออยู่แล้ว” 

หญิงสาวหันมายิ้มให้ ก่อนที่จะเดินพาชายหนุ่ม เข้าห้องประชุมไปพร้อมกัน อัญชลิกามองตามแผ่นหลังกว้าง ในชุดสูทรสีน้ำเงินเข้ม แล้วเดินตามคนทั้งสองไปในห้องประชุม 

เลขาสาวทรุดตัวลงนั่ง ที่เก้าอี้ที่จัดไว้ชิดติดฝาผนังห้อง ด้านหน้าของเธอเป็นเก้าอี้ ตัวที่จัดไว้ให้รองประธานบริษัทนั่ง ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่มาใหม่ ได้นั่งอยู่ตรงนั้นก่อนหน้าแล้ว อัญชลิกาไม่มีเวลาคิด และสงสัยอะไรมากนัก เพราะเมื่อเธอทรุดตัวนั่งลง ประธานกรรมการของบริษัท Touch of Pearl Bueaty คุณกรณ์ พิศาลไพบูรณ์ ก็ได้กล่าวเปิดการประชุมครึ่งปีแรก อย่างสั้นๆ และกล่าวทิ้งท้ายว่า 

“ก่อนที่จะเริ่มการประชุมเรื่องใดๆ ผมขอแนะนำ รองประธานผู้บริหารคนใหม่ ของบริษัท Touch of Pearl Beauty คุณอรรคพันธ์ วิวัธกิจไพศาล” 

อัญชลิกาได้แต่มองแผ่นหลัง ของคนที่ถูกกล่าวถึง ลุกขึ้นยืดตัวตรงเต็มความสูง หูอื้ออึง หากแต่ยังได้ยินเสียงตบมือต้อนรับ.. ท่านรองคนใหม่.. จากทุกคนในห้องประชุม เสียงดังเกรียวกราว เธอค่อยๆ สูดหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ คล้ายกับคนหมดเรี่ยวแรง....  

----------------------------------------- 

Before sun rises, can I just look at your face once more time? 

Before leaving, can I just say a few sincere promises. 

If I’ m gone, will you be too lonely? 

ก่อนอาทิตย์อุทัย ขอได้ไหมให้ได้มองใบหน้าเธออีกครั้ง 

ก่อนที่จะจากกัน ขอได้ไหมอยากเอ่ยคำสัญญา 

เมื่อฉันจากไปเธอจะเหงาบ้างไหม... 

---------------------------------------- 

*** นิยายเรื่องนี้สร้างมาจาก จินตนาการ ของไรต์ทั้งหมด *** 

ชื่อบุคคล สถานที่ เหตุการณ์ และสถานะการณ์ต่างๆ เป็นเรื่องสมมุติทั้งสิ้น 

บุคคลในภาพประกอบ มิได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แต่อย่างใด 

--------------------- 

ขอนัดเวลานะคะ  

ไรต์จะลงทุกเช้าวัศุกร์และเสาร์  

ช่วงเวลาระหว่าง 8 โมงเช้า ถึง 10 โมงเช้า 

----------------------------------------- 

ห้ามลอกเลียนแบบ คัดลอก ทำซ้ำ  

เพื่อเผยแพร่ในที่ใดๆ ในโลกนี้นะคะ 

เพราะไรต์รับเป็นเงินสดอย่างเดียว  

คำขอโทษไม่รับนะคะที่รัก...  

 -------------------------------- 

ขอบคุณที่ติดตาม และเป็นกำลังใจให้ไรต์นะคะ 

ขอบคุณกำลังใจที่มีให้กันในทุกๆ รูปแบบ ไม่ว่าจะเป็น 

คอมเม้นต์ สติ๊กเกอร์ หัวใจ เก็บเข้าชั้น โดเนท อุดหนุนไรต์ซื้อรายตอน หรือซื้อ E - Book 

จะเป็นกำลังใจให้ไรต์สร้างสรรค์ผลงานดีๆ เพื่อรี้ดที่น่ารักต่อไปค่ะ 

ดังนั้นถ้าไม่อยากพลาดเรื่องนี้ หรือพลาดงานเขียนของไรต์ ในทุกๆ เรื่อง 

ก็ขอให้กดติดตามกันด้วยนะคะ 

------------------ 

"There is reasons for people encountered.  

มีเหตุผลมากมายที่ทำให้เรามาพบกัน"  

Happy Reading Everyone. 

จันทรมงคล 

---------------------------------- 

​