ตึก ตึก ตึก
ขาทั้งสองข้างค่อยๆก้าวฝีเท้าขึ้นไปยังดาดฟ้าของอาคารเรียนพร้อมทั้งของขวัญที่ถูกห่ออย่างดีไว้ในมือด้วยหัวใจที่เต้นระรัว แต่เมื่อประตูตรงหน้าเปิดออกหัวใจที่เคยเต้นแรงตอนนี้กลับเต้นช้าลงเหมือนมันจะตกไปอยู่ใต้ตุ่ม
“โซ…”ผมเรียกชื่อคนที่นัดเอาไว้เบาๆก่อนจะทิ้งของขวัญไว้ตรงนั้นและวิ่งออกมาจากสถานการณ์ตรงหน้า
สาเหตุที่ผมไม่กล้าเรียกชื่อเขาออกไปดังๆเพราะว่า…เขากำลังยืนจูบกับนักเรียนหญิงคนหนึ่งอยู่
นี่มันบ้า...บ้าที่สุดเลย!!
ตึกๆๆๆ
ผมวิ่งลงจากอาคารเรียนนั้นด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา พลางคิดทบทวนภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าทั้งหมดอย่างช้าๆ
“ฮึก…ไอ้คนใจร้าย…”หลังจากที่ออกมาจากอาคารเรียนได้สักพัก ผมทำได้แต่เงยหน้ามองขึ้นไปบนดาดฟ้านั้นอีกครั้ง แอบคิดอยู่ในใจว่าโซคงจะได้ยินเสียงแล้ววิ่งตามลงมา แต่ก็ไม่ ไม่มีใครลงมาจากอาคารนั้นอีก
…
นั่นสินะ ในเมื่อเราทั้งสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกัน เพราะงั้นโซคงต้องชอบผู้หญิงอยู่แล้วสิ เขาไม่มีทางมาชอบผู้ชายแบบเราหรอก…
คิดได้ดังนั้นผมจึงได้เดินออกจากรั่วโรงเรียนไป เพราะวันนี้คือวันสุดท้ายที่รุ่นของผมและรุ่นพี่ม.6ต้องแยกย้ายไปตามแนวทางชีวิตของตัวเอง
ทั้งๆที่คิดว่าจะได้เจอกับโซครั้งสุดท้ายแท้ๆ ตั้งใจว่าจะสารภาพความรู้สึกออกไปก่อนจะไม่ได้เจอกันอีก เพราะว่าผมไม่สามารถเรียนที่เดียวกับเขาได้อีกต่อไปแล้ว
ทำไงได้ล่ะในเมื่อเราไม่ได้มีต้นทุนชีวิตที่ดีแบบคนอื่นเขานี่…
ถึงมันอาจจะดูโลภเกินไปสำหรับเด็กอย่างผม แต่อย่างน้อยก็ควรให้ได้สารภาพความรู้สึกออกไปสักครั้งหนึ่งสิ…
.
.
.
ผมเดินกลับห้องพักของตัวเองแล้วเก็บเสื้อผ้าพร้อมกับข้าวของมากมายที่จำเป็นใส่กระเป๋า อีกไม่กี่วันผมต้องย้ายเข้าไปอยู่ในหอพักของโรงเรียนได้รับทุนเอาไว้
ครืน ครืน ครืน
:+:โซ:+:
สายเรียกเข้าทำให้ผมต้องหันไปมอง พอได้เห็นชื่อของปลายสายผมไม่รอช้าที่จะตัดทิ้งและจัดการบล็อกเบอร์เขาซะ
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ…มันดีสำหรับพวกเราแล้วใช่ไหมในตอนนี้?
Guest
