“อืออ…”ความอุ่นจากฝ่ามือหนาแผ่ซ่านลงบนกลุ่มผมสีส้มประกายทอง เจ้าของผมยังคงหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องนอกจะละเมืออกมาเบาๆ
“ตื่นได้แล้วน่า…”ร่างสูงบอกพรางเลื่อนมือลงมาเขย่าที่ไหล่บางแทน
“ฮ่าๆตื่นแล้ว”ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนถูกเบิกออก เมื่อถูกแสงแดดดวงตาสีนี้จะเป็นสีออกเหลืองประกายสวยงาม ซึ่งสีดวงตาที่หายากมาก“มาปลุกแบบนี้ทุกวันเลยนะ”
“กะ…ก็กลัวมึงตื่นสายนี่”เอลอสบอกด้วยแก้มสากที่เริ่มขึ้นสีเล็กน้อย
“คิกๆขอบคุณนะ”ป๊อปคอร์นขยับกายขึ้นมานั่งพิงไหล่ของเพื่อนสนิทแล้วพูดต่อ“ดีใจจังเลยที่มีนายมาคอยปลุกแบบนี้ทุกวัน แล้ววันนี้นายทำอะไรมาให้กินงั้นหรอ”
“ถ้าอยากรู้ก็รีบลุกไปอาบน้ำได้แล้วน่า”
“ครับๆ ได้เลยครับคุณพ่อ”
หลังจากที่ป๊อปคอร์นอาบน้ำเสร็จแล้วก็รีบวิ่งออกหน้าบ้าน เพราะว่าเอลอสกำลังนั่งรออยู่บนเบาะจักรานคันสีแดง ร่างบางขึ้นซ้อนท้ายจักรยานคันนั้นก่อนที่ขาทั้งสองข้างของคนตรงหน้าจะเริ่มถีบมันไปข้างหน้า ซึ่งจุดมุ่งหมายไม่ใช่ที่ไหนอื่นนอกจากโรงเรียน
สถานที่เรียกว่าบ้านของป๊อปคอร์นนั้นจริงๆแล้วเป็นคอนโดตั้งตระหง่านสูง ภายในห้องหรูหราและกว้างขวางแต่มีเพียงร่างบางที่อาศัยอยู่ ส่วนคนเป็นพ่อเป็นแม่นั้นต้องออกไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆจึงไม่ค่อยอยู่บ้าน
ส่วนบ้านของเอลอสนั้นเป็นบ้านไม้สองชั้น อยู่ไกลออกไปจากคอนโดของป๊อปคอร์นอีกทีหึ่ง กลายเป็นว่าบ้านของเขาอยู่ไกลจากโรงเรียนมากกว่าป๊อปคอร์นเสียอีก แต่อย่างนั้นก็ยังคอยมาปลุกร่างบางทุกเช้าพร้อมกับกล่องข้าวฝีมือของตนเอง
“นายจะไม่เข้าเรียนพร้อมกันจริงๆหรอ?”ร่างบางถามเมื่อลงจากรถจักรยาน
“คนอย่างกูมันต้องโดดเรียน รู้จักไหมคีพลุคนักเลงน่ะ”คำตอบของร่างสูงทำให้ป๊อปคอร์นไม่เข้าใจเล็กน้อย“มึงก็รีบๆเข้าไปโรงเรียนได้แล้ว อยากเป็นนักไม่ใช่หรอประธานนักเรียนน่ะ”
ประธานนักเรียนที่เอลอสพูดถึงคือตำแหน่งที่ตอนนี้นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 พยายามแข่งขันกัน โดยหาเสียงให้ตัวเองถูกเลือกตั้ง แน่นอนว่าป๊อปคอร์นก็เป็นหนึ่งในนั้น
“แต่ว่า…”
“แล้วก็…กินข้าวให้หมดด้วยนะ กูเป็นห่วง”
“ได้สิ เราจะกินให้หมดเกลี้ยงเลย ขอบคุณนายมากๆนะเอลอส^^”
พลันร่างบางที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนเดินเข้าไปได้ไม่นาน ร่างสูงที่ยังนั่งคร่อมจักรยานอยู่ยกมือขึ้นมาขยี้ผมของตัวเอง ใบหน้าคมกำลังแสดงอาการเขินอายอยู่
“เมื่อไหร่มึงจะรู้ตักสักทีว่ากูชอบมึงวะเนี่ย…”
Guest
