โปรดเสน่หา

“ปลาดาวทำให้พี่เสียนิสัยรู้ไหมครับ”

“…ยังไงคะ”

“ก็ทำให้พี่ติดใจจนอยากจูบปลาดาวทั้งวันเลยน่ะสิ” ปวีร์ก้มลงมาจูบปากอิ่มอีกครั้งและผละออกอย่างเร็ว เพราะไม่อย่างนั้นเขาอาจจะจูบเธอทั้งวันเหมือนอย่างที่พูดออกไป

“พี่ว่า พี่ไปอาบน้ำดีกว่า อย่าเพิ่งออกไปไหนนะครับ” ยกมือขึ้นมาลูบผมนุ่ม

“ค่ะ” ปาณิตาพยักหน้า เม้มปากอิ่มเข้าหากันแน่น มองเขาเดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อประตูปิดลงปาณิตาก็แทบทรุด ยกมือจึ้นปิดหน้าทั้งเจินทั้งอาย เมื่อกี้เธอจูบตอบเขาด้วย อ๊าย…. เธอยกมือขึ้นมาทาบที่อกเสียงหัวใจเธอเต้นแรงและก็เต้นเร็ว ทำไมถึงรู้สึกว่า อยากจูบเขาอีกจัง…อ๊าย!...คิดอะไรเนี่ย ทำไมตัวเองหื่นอย่างนี้

“ตั้งสติ ปลาดาว แกต้องตั้งสติไว้ แกเป็นผู้หญิงนะ” ปาณิตาบ่นพึมพำกับตัวเอง พยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ควบคุมอารมณ์ตัวเอง ปาณิตานั่งอยู่อย่างนั้นสักพักก็ลุกขึ้นมารีบเดินไปยังตู้เสื้อผ้าด้วยใบหน้าที่ยังคงแดงก่ำ เธอเปิดออกมาหยิบเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีชมพูอ่อนออกมา เธอชอบเวลาที่เขาใส่เสื้อสีชมพูแบบนี้ ส่วนกางเกง…เป็นกางเกงยีนสีน้ำเงินซีดๆ ปาณิตาเอามาวางไว้บนเตียง มองด้วยความชื่นชมในสไตล์ที่ตัวเองเลือก ขาดอะไรอีก…

“อ้อ! กางเกงใน…” ปาณิตาตาโตเมื่อนึกว่าเธอต้องเตรียมชุดข้างในให้เขา น้าเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้ง ต้องไปหยิบให้ด้วยไหม…ปาณิตากำลังครุ่นคิดว่าจะไปหยิบให้หรือไม่ โดยไม่รู้เลยว่า ประตูห้องน้ำเปิดออกมา ปวีร์นุ่งผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียว ท่อนบนเปลือยเปล่ามีหยดน้ำเกาะกระจายตามตัว เขาเดินเข้ามายืนซ้อนหลังคนตัวเล็กชะโงกหน้าผ่านหัวไหล่เธอ

“สีชมพูเหรอ…”

“อุ้ย! พี่โปรด” ปาณิตาหันมาทั้งตัว ก็เจอเข้ากับแผงอกขาวจั๊วะ พร้อมกับได้กลิ่นหอมสะอาดของครีมอาบน้ำดวงตากลมเบิกกว้าง สายตาไล่จากแผงอก ลงไปยังหน้าท้องที่มีซิกแพคเป็นคลื่น และเมื่อมองต่ำลงไปอีก ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ อ้าปากค้าง

“มาเช็ดผมให้พี่หน่อยสิ” ปวีร์ไม่สนใจสายตาของคนตัวเล็กที่มองร่างกายเขา ทรุดนั่งลงที่ปลายเตียงยืนผ้าขนหนูผืนเล็กให้เธอ ปาณิตาที่สติยังไม่เข้าร่างเธอยืนมือไปรับอย่างงงๆ

“ปลาดาวครับ…ปลาดาว!”

“คะ!” ปาณิตาสะดุ้ง

“เช็ดผมให้พี่…เฮ้ย! ปลาดาวเลือด!”