รักเสน่หา

“แล้วพี่รักจะขึ้นมานอนเป็นเพื่อนพายไหม” 

“เมื่อกี้เธอยังไม่เข็ดอีกเหรอไง” ลักษณัยถามกลับเสียงดุ ยังไม่ทันไรเลย ยัยตัวยุ่งนี้น่าจับมาตีเสียบ้างจะได้รู้ว่าพูดอะไรออกมา ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าพูดแบบนั้นเหมือนเป็นการเชิญชวนผู้ชาย 

“ก็พายไม่อยากนอนคนเดียว เมื่อกี้พี่รักทำพายกลัว พายอาจจะเก็บไปฝันจนฝันร้ายก็ได้” 

“เธอนี่นา…” เขายิ่งอยากจะอยู่ให้ห่าง ยัยตัวยุ่งกลับที่จะดึงเขาให้เข้าไปใกล้ทุกครั้งสิ แล้วไหนจะชอบทำหน้าตาแบบนั้นอีก 

“พี่เป็นผู้ชาย ยิ่งไม่ควรอยู่ด้วยกันสองคน และเธอไม่ควรพูดแบบนั้น ช่วยเข้าใจสักทีจะได้ไหม” 

“ถ้าพี่รักไม่อยากนอนเตียงเดียวกับพาย เดี๋ยวพายลงไปนอนที่พื้นเองก็ได้ค่ะ” พระพายลุกลงจากเตียงหยิบหมอนมายืนกอดไว้ 

“เธอไว้ใจพี่มากไปแล้วนะพระพาย” 

“ไว้ใจสิ ก็พี่รัก เป็นพี่ชายพาย พายก็ต้องไว้ใจ และเชื่อใจพี่รักอยู่แล้ว” พระพายยิ้มกว้าง เธอลงจากเตียงเดินเข้าไปหาเขา 

“เราไม่ได้เป็นพี่น้องกัน ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย” ลักษณัยพยายามจะอธิบายสถานะระหว่างเขากับเธอ ว่าตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว เขาไม่ได้คิดกับเธอเป็นน้องสาวอีกแล้ว และก็ไม่มีวันกลับไปคิดกับเธอแบบนั้นอีก 

“ถึงไม่ได้เป็นญาติกัน แต่พายก็อยากให้พี่รักเป็นพี่ชายพายนะ พายอยากมีพี่ชาย ทำไมพี่รักพูดอย่างนี้ล่ะ” พระพายหน้าเสียไปเมื่อลักษณัยพูดเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยากมีเธอเป็นน้องสาว 

“แล้วแบบนี้ ยังจะคิดว่าพี่เป็นพี่ชายอีกไหม” ลักษณัยหมดความอดทนเดินเข้ามาประชิดตัวมือใหญ่จับไหล่บางทั้งสองข้าง จากนั้นโน้มหน้าเข้าไปใกล้จูบเธอ ไม่มีการล่วงล้ำ แค่ปากแตะสัมผัสกันเท่านั้น 

สุดท้ายแล้วก็เป็นเขาเองที่ทำลายความเชื่อใจ และไว้ใจที่เธอมีต่อเขา ไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ไประหว่างเธอกับเขานั้นมันจะเป็นยังไง แววตาของเธอยามที่มองเขาจะเป็นอย่างไร แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเขาคงต้องบอกความในใจที่เขามีต่อเธอให้รู้ และต้องยอมรับมันไม่ว่าจะเธอตอบรับหรือปฏิเสธ แต่ขออย่างเดียวอย่าเกลียดเขาเป็นพอ… 

“ต่อจากนี้ฉันไม่ได้เป็นพี่ชายเธออีกแล้ว…พาย”