ณ สถานฟื้นฟูและรักษาผู้ป่วยทางจิต
ฉัน คิมยูริ กำลังยืนมอง “มินซอก” คนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของฉันนั่งเหม่อ และพร่ำเพ้อหาคนๆหนึ่งอย่างน่าสังเวช
“ปาร์คซอจุน...ปาร์คซอจุน...มาหาเราเหรอ...” มินซอกนั่งพร่ำเพ้อถึงปาร์คซอจุน ชายหนุ่มผู้ไม่เคยแม้แต่คิดจะเหลียวแลเขาเลยสักนิด ฉันมองพลางถอนหายใจ
“น่าสงสารมินซอกจังเลยนะ” เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นเบื้องหลังของฉัน ในขณะที่ใจฉันทั้งรู้สึกดีใจและเหนื่อยใจกับการที่จะได้พบกับเขา
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอยูริ เธอใจร้ายมากนะที่หายไปเลย” เสียงของ “ปาร์คซอจุน” ชายหนุ่มที่มินซอกพร่ำเพ้อหานั่นเอง ถามฉันด้วยเสียงอันเศร้า แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกดีที่มีให้ฉันเต็มเปี่ยม ฉันยังจำมันได้นะปาร์คซอจุน ไม่มีทางที่ฉันจะลืมมันได้เลย เรื่องราวที่ทำให้ฉันไม่สามารถอยู่กับนายได้ เรื่องที่ฉันก็มีส่วนร้ายแรงลงไปอีกต่างหาก มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถให้อภัยทั้งตัวเองและก็ทุกคนที่ทำผิดได้เลย
“ฉันกลับมาถึงเมื่อเช้านี้” ฉันตอบเค้าด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชา มันเหมือนมีดกรีดหัวใจของปาร์คซอจุน
“แล้วเธอจะไปไหนต่อ ว่างหรือเปล่า” เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเศร้าและสายตาเขาก็หวังว่าคำตอบจากฉันจะทำให้เขาดีใจ
“ฉันนัดกับมินฮีไว้” ฉันตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเย็นชา มันเป็นข้ออ้างที่ฉันเอามาเลี่ยงการไปกับเขา
“ฉันไปส่งเธอได้ไหม” เขาอาสาจะพาฉันไปส่ง
“ไม่เป็นไร ฉันมากับคนขับรถคุณพ่อ เธออยู่ดูแลมินซอกเถอะ” ฉันปฏิเสธเขาอย่างเย็นชา สายตาเขาละห้อยทันที ฉันไม่เปิดโอกาสให้เขาแย้ง หันหลังเดินออกมาทันที ฉันโกหกเขา จริงๆแล้วฉันขับรถมาเองต่างหาก
ฉันไปยังบ้านริมทะเลที่เกาะส่วนตัวของพ่อฉัน ที่ๆเต็มไปด้วยความทรงจำเก่าๆ ตอนที่ฉันพักอยู่สมัยเรียนไฮสคูล บ้านคงจะเก่าและทรุดโทรมไปมากแล้ว ฉันไม่อยากจะซ่อมแซมมันแล้ว ให้มันพังไปพร้อมกับอดีตที่เลวร้ายดีกว่า แต่พอฉันมาถึงบ้าน ฉันกลับต้องประหลาดใจ ไม่เพียงแต่มันดูใหม่ มันยังเหมือนมีคนคอยมาทำความสะอาดมัน คุณพ่ออาจจะให้คนมาคอยดูแลไม่ให้บ้านโทรมก็ได้ ฉันเดินเข้าไปในบ้าน ภาพเก่าๆค่อยๆผุดขึ้นมา ฉันเดินไปยังระเบียงที่ๆฉันชอบนั่งที่สุด
ตรงระเบียงด้านนี้มองเห็นทะเล ภูเขารวมถึงท้องฟ้า และก็เป็นมุมที่นั่งแล้วสบายที่สุด ฉันค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งยังเตียงผ้าใบ แล้วค่อยหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า
Guest
