เหตุเพราะความสวยทำเรื่อง
คนจึงเคืองเพราะอิจฉา
ไฟสุมอกร้อนรุ่มทุกเวลา
เหตุใดหนา
ไม่เหมือนตน
เหตุโกธรเคือง พลันทำลาย
หมายให้ตายกันไปข้าง
เหลือไว้เพียงความงาม
ตามด้วยชื่อปลักลงดิน
“คุณเเม่เจ้าคะ มัน…มัน”
“ใครลูก มันคือใคร”
“นางดุชดาว มันงามเหลือเกินเจ้าคะ ท่านพ่อก็ทรงเอ็นดูมัน มากกว่าลูก ข้าก็เป็นลูกอีกคนเหมือนกันนะเจ้าคะ…หาได้ความรักเท่ากันไม่” เพียงฟ้า ฟูมฟายกับผู้เป็นเเม่ น้องสาวต่างมารดาเธอเหนือกว่าตนทุกอย่าง
“ไม่ต้องกังวลหรอกหนา…ลูกแม่ต้องได้ในสิ่งที่ต้องการอย่างแน่นอน อดใจรออีกไม่นาน” นางกำไลกำหมัดแน่นชีวิตลูกนางช่างน่าสงสารเสียจริง นางเห็นใจและสงสารลูกเหลือเกิน อย่างไรเสียนางก็จะไม่มีวันยอมรอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“นางดุชดาว…เจ้าต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายสูญเสียไม่ใช่ลูกของข้า…จำไว้”