เล่ห์กลจอมมาร

“ช่วยด้วย” 

ชายร่างสูงได้วิ่งเข้ามากอดนิรัศมา เธอร้องเรียกให้คนช่วย ก่อนที่เสียงของเธอจะหายไปเพราะเขาได้โขยจูบแรกของเธอไป เขาได้นำร่างที่อ่อนแรงเพราะรสจูบของนิรัศมาเข้ามายังบ้านแล้วล็อคประตูเสร็จแล้วจึงนำร่างของเธอ มายังโซฟาที่อยู่ไม่ไกล เขาพละริมฝีปากออกจากเธออย่างน่าเสียดาย 

“ว่าไง สาวน้อย” เขาเอ่ยน้ำเสียงยียวนยั่วโมโหญิงสาว 

“คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไง” นิรัศมาตะคอกกลับอย่างโมโห เขามันบ้าที่ครั้งแรกก็หอมแก้มครั้งที่สองยังมาโมยจูบเรกของเธออีก 

“ก็เธอไม่ได้ล๊อคประตู จะมาโทษฉันได้ยังไง”  

เขาเอ่ยบอกเธอแต่ไม่ได้มองหน้าเธอกลับเอาแต่มองเรือนร่างเธออย่างเสียมารยาทก็แน่ละชุดของเธอออกจะบางซะขนาดนั้นใครจะไปอดใจไหว  

“นี่คุณออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” 

“ไม่ ฉันยังไม่ได้ในสิ่งที่ฉันต้องการเลย” เขาไม่เปล่าพลางแกะกระดุดเม็ดเล็กของหญิงสาวทีละเม็ดก่อนจะถาโถมตัวใส่เธอแล้วบรรจงซุกไซร้ซอกคอขาวของเธออย่งพึงพอใจ  

“หอมหวานเหลือเกินที่รัก”  

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะฉันขอร้อง” คนตัวเล็กร้องขอความเห็นใจจากชายหนุ่ม ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยทำไม  

“ฉันหยุดไม่ได้แล้ว” เขาว่าแล้วฉีกชุดนอนของเธอจนขาดและไม่รอช้าที่จะจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเอง 

“สวยเหลือเกินดอกหญ้าเธอสวยเหลือเกิน”  เขาเอ่ยคำหวานเพื่อหล่อกล่อให้เธอเคลิบเคลิ้มในขณะที่กำลังโน้มตัวลงมาจุมพิตเธออย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลสองมือใหญ่เองก็ไม่หยุดนิ่งเขาเค้นหน้าอกหน้าใจของเธออย่างแรง  นิรัศมาสะดุ้งกับความเจ็บที่ได้รับตอนนี้เธอไม่สามารถเอ่ยสิ่งใใดได้เลย 

“ฉันจะพยายามไม่รุนแรงกับเธอแล้วกันนะ”