"คุณแม่!!"
วิยะดาชี้หน้าเธอที่กำลังตกตะลึงกับการกระทำของวิยะดา. "อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่นับญาติกับคนกาลี.กากี.อย่างแก นังพุดน้ำบุศย์!! ไม่ใช้สิอย่างแกต้องเรียกว่า นังน้ำเน่าถึงจะเหมาะกับคนอย่างแก!"
"คุณแม่พูดเรื่องอะไรคะ แล้วใครเป็น กาลี.กากีคะ!" หญิงสาวเอ่ยถามเสียงสั่นเพราะยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ก็แกยังไงล่ะ มีผัว กี่คน ๆ ก็ตายหมด ฉันไม่น่าปล่อยให้ตาวีร์มาแต่งงานกับแกเลย!..ไม่งั้นลูกของฉันก็คงไม่อายุสั้นแบบนี้!."
"คุณแม่!." พุดน้ำบุศย์ร้องเสียงหลง
ปราชญ์รีบเข้ามาขวางหน้าวิยะดาไม่ให้เข้ามาทำร้ายพุดน้ำบุศย์. "คุณวิ!..นี่คุณพูดอะไรลงไป..คุณรู้ตัวหรือเปล่า!"
วิยะดาปัดมือของปราชญ์ออกและพูดเสียงดังใส่หน้าพุดน้ำบุศย์. "รู้สิ! และฉันน่าจะรู้ตัวให้ไวกว่านี้ ตาวีร์ก็คงจะไม่ตายน่าอนาถแบบนี้!."