16ปีที่ข้ารอเจ้า...เว่ยอิง

เราพึ่งเขียนครั้งแรกนะค่ะ ถ้าเขียนไม่ดีหรือเขียนผิดก็ขอโทษนะค่ะ เราชื่อ พลอยนะ  

. 

. 

. 

หลานจ้านพยายามข่มตาหลับแต่ก็มิเป็นผลหลานจ้านรู้สึกว่าวันพรุ่งนี้จะมีสหายของเขาที่ไม่รู้ชื่อจะสิ้นลมหายใจ จากนั้นหลานจ้านก็หลับไป... 

ณ หอหนังสือ "หลานจ้านๆดูภาพนี่สิ ข้าตั้งใจวาดให้เจ้าเลยนะ มีดอกไม้ด้วย 555+" เว่ยอิงหัวเราะภาพที่ตนวาดหลานจ้านเองกับมือ "ไร้สาระ"หลานจ้านไม่เงยหน้ามามองภาพที่คนตรงหน้าวาดให้ แต่สำหรับหลานจ้านแล้วมันไร้สาระจริงๆ 

"หลาน.....จ้าน" ปรมาจารย์อี๋หลิงเอื่อยชื่อสหายเก่าของตน ตุ้ม!!เว่ยอู๋เซี่ยน ล้มลงอย่างแรงและสิ้นลมหายใจ... "เจ้าจะเรียกหลานจ้านทำไม ทั้งๆที่หลานจ้านไม่ได้อยู่ตรงนี้ หึหึ เจ้าตายไปก็ดีแล้วเว่ยอิง ข้าเกลียจเจ้า" เจียงเฉิงประมุขคนปัจจุบันเหยียบหัวคนตายอย่างเว่ยอู๋เซี่ยนปรมาจารย์อี๋หลิง ต่อหน้าผู้คน  

เฮือก!!! หลานจ้านตื่นมากับเหงื่อเต็มตัว และหอบด้วยความตกใจที่ตนฝันแบบนี่มา5วันแล้ว หลานจ้านหลับนาน จนตื่นสายเกินไป 

"วั่งจี ทำไมเจ้าไม่ไปสอนลูกศิษย์ เจ้าไม่สบายรึป่าว"ประมุขคนปัจจุบันอย่างหลานซีเฉิน เปิดประตูห้องนอนน้องชายและเดินเข้าไปหา "ท่านพี่ ข้าฝันว่าเว่ยอิงตายอีกแล้ว" หลานจ้านไม่ตอบข้อสงสัยของหลานซีเฉิน แต่พูดถึงฝันที่ตนฝันไป "เอาอีกแล้วรึ เจ้าฝันแบบนี้มา5วันแล้วนะ ข้าว่ามันผิดปกติ ทำไ-" หลานซีเฉินยังพูดไม่จบ ก็มีชายคนรับใช้ของหลานซีเฉินเข้ามาพร้อมกับจดหมายในมือ "ท่านประมุข มีจดหมายจากตระกูลเวินขอรับ" "อืม ขอบใจ เจ้าไปได้แล้ว" หลานซีเฉินเปิดจดหมายมาอ่าน  

' ถึงประมุขหลาน คืนนี้ท่านว่างหรือไม่ ข้าขอเชิญตระกูลหลานทุกคน มาร่วมเฉลิมฉลองที่ซีซาน เฉลิมฉลองครั้งนี้ ได้ฆ่าปรมาจารย์อี๋หลิงเว่ยอู๋เซี่ยนตายแล้ว '  

หลานซีเฉินอ่านถึง'ได้ฆ่าปรมาจารย์อี๋หลิงเว่ยอู๋เซี่ยนตายแล้ว' ก็หันไปมองหน้าน้องชายของตน "ท่านพี่จดหมายนั้นเขียนว่าอันใด" หลานจ้านถามเมื่อเห็นสีหน้าท่านพี่ตนแย่มาก "คือ....วั่งจี เว่ยอิง" "เว่ยอิงทำไมหรือท่านพี่ เว่ยอิงเป็นอะไร" หลานจ้านเสียงดังลั่นห้องนอนของตน "คือว่า...เว่ยอิงตายแล้ว" หลานจ้านนำจดหมายมาอ่านเอง ก่อนที่น้ำสีใสจะออกจะตา หยดลงพื้น "วั่งจี ทำใจเถอะ" "ท่านพี่ข้าขอไม่ไปซีซาน ข้าอยากอยู่คนเดียว" หลานซีเฉินได้ยินที่น้องชายตนพูดก็ได้แค่พนักหน้า และออกจากห้องไป หลานจ้านทำอันใดไม่ถูก และร้องให้หาสหายเก่าเช่นเว่ยอิง ทุกวันหลานจ้านจะถามไถ่วิญญาณ เสมอ เพื่อหวังว่าจะได้เจอเว่ยอิง แต่ก็มิเป็นผลเพราะวิญญาณที่ถามไปนั้น ตอบหลับมาว่า 'ไม่เห็น'  

'16ปีต่อมา' 

โม่เสวี่ยนอวี่ ได้อัญเชิญเว่ยอิงเข้าร่าง เพื่อแก้ทุกอย่างแทาเขา และได้มอบร่างนี้ให้เว่ยอิง 

. 

. 

. 

"อืม.. นี่ข้าอยู่ไหนเนี่ย ข้าตายไปแล้วไม้ใช่เหรอ" เว่ยอิงไม่รอช้า รีบกระโดดเข้าหาหลังลา และไปจากที่หมู่บ้านโม่ "นี่มันเขาอะไรกัน ต้นไม้รกไปหมด แถมเดินทางยากด้วยซ้ำ" กระบี่สีเหลืองลอยมาหาเว่ยอิงในร่างคุณชายโม่และปักกับต้นไม้ "เจ้า!!โม่เสวียนอวี่ มาทำบ้าอะไรที่นี่" จินหลิงต่อว่าคุณชายโม่ที่โผล่มาแบบเงียบๆ "ข้า คุณชายโม่รึ" "หึ!เจ้าสมองเสื่อมรึไง จำตัวเองไม่ได้" จินหลิงหัวเราะคุณชายโม่ที่บัดนี้จำตัวเองไม่ได้เสียแล้ว 

"จินหลิง.. ข้าให้เจ้ามาทำอันใด หืม..." เจียงเฉิง ประมุขปัจจุบันที่บัดนี้โหดเหี้ยมมาก ผู้ใดสบตาเข้าก็จะโดนสบตากลับแต่ เป็นสายตาที่น่ากลัวยิ่งนัก "เอ่อ..คือท่านน้า... พวกเรามา ตามไล่ภูติผี" 'เจียงเฉิงเป็นน้าของเด็กคนนี้หรือ งั้นก็แสดงว่าเด็กคนนี้คือ ลูกของศิษย์พี่' เว่ยอิงพูดในใจ "ใช่!! ข้าให้เจ้ามาไล้ภูติผีไม่ใช่มาคุยกับขยะ เช่นบ้านี่ ถ้าคืนนี้เจ้าจับผีไม่ได้สักตัว ต่อจากนี้เจ้าไม่ต้องมาหาข้า!!!" เจียงเฉิงพูดแรงจนจินหลิงสะดุ้ง!! ก่อนจะเดินกลับไป "ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าแท้ๆ ไอ้คนบ้างี่เง่า!!" เว่ยอิงแค่ได้ทำหน้างุนงง ว่าทำไมเขาถึงมาเจอแบบนี้ได้นะ ก่อนจะหลับไปบนต้นไม้ 

"คุณชายโม่ คุณชาย คุณชายโม่!!!" หลานซือจุยปลุกเว่ยอิงในร่างคุณชายโม่ ทำให้เว่ยอิงสะดุ้งตกต้นไม้ ตุ๊บ!!! "โอ้ย!!อะไรของเจ้าเนี๊ย" "ข้าขออภัยคุณชาย แต่ตอนนี้มีปีศาจกำลังอาละวาด ท่านโปรดออกไปจากบริเวณนี้" จากนั้นหลานซือจุยก็พาเว่ยอิงลงเขาก่อนจะเห็นว่า มีรูปปั้นยักษ์ ขยับได้ เว่ยอิงรีบหา อะไรที่จะช่วยพวกเขาได้ จากนั้นสายตาของเว่ยอิงก็ไปเห็นต้นไผ่ต้นหนึ่ง 

"เอ๊ะ!!ใครเป่าขลุ่ย แสบหูแทบจะฉีกหาด"หลานจิงอี๋ ต่อว่าคนที่กำลังเป่าขลุ่ย เว่ยอิงในร่างของคุณชายโม่ บัดนี้ตาแดงก่ำ จากนั้นมีผีเวินหนิงโผล่มา และไม่นาน รูปปั้นนั้นก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และเว่ยอิงเป่าขลุ่ยให้เวินหนิงกลับไป ขวับ!!! หลานจ้านดึงมือเว่ยอิง ทำให้หยุดเป่าขลุ่ย แต่ก็ดี ที่เวินหนิงกลับไปแล้ว 

"กลับมาแล้วเหรอ เว่ยอู่เซี่ยน" เว่ยอิงรีบไปหาลาของตน โชคดีที่เจียงเฉิงใช้สายฟ้าม่วงตีพลาด เว่ยอิงจึงรอด ลงเขามาได้  

แต่หลานจ้านมาตัดหน้าลา จึงทำให้ ลาหยุดเดิน "เว่ยอิง" เว่ยอิงในร่างของคุณชายโม่ พยายามทำหน้างุนงง "ผู้ใดคือเว่ยอิงกัน ข้านามว่าโม่เสวียนอวี่ข้าไม่ใ- อุ๊บ!" เว่ยอิงยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนประกบจูบจากหลานจ้านแล้ว หลานจ้านค่อยๆถอนจูบออก"เว่ยอิง เจ้ารู้หรือไม่ 16ปีมานี้ ข้ารอเจ้า รอเพียงแต่เจ้า เจ้าผู้เดียว ข้าเคยหวังว่าเจ้าจะกลับมา" เว่ยอิงอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า "หลานจ้าน....ทำไม ทำไมเจ้าถึงตามหาข้า" "ข้ารักเจ้าเว่ยอิง ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าอีกแล้ว" 

_________________________________________________________ 

จบแล้วค้า~~ถ้าอยากอ่านต่อก็คอมเม้นต์มานะค่ะ อยากได้คู่ไหน บอกมาเลย แต่แค่ปรมาจารย์ลัทธิมารเท่านั้นนะค่ะ บาย~~