รักที่ (ไม่) สมบูรณ์แบบ

บทนำ 

2 ปีที่แล้ว 

ฉันคบกับคนๆหนึ่งมา 3 ปีแล้ววันนี้เป็นวันครบรอบของเรา >< ฉันเปิดหน้า Messesger ขึ้นมาหวังว่าจะมีข้อความจากเค้า เพราะครบรอบของทุกปีเขาจะชวนฉันไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือ.....เขาบล็อกฉัน ใช่คะเขาบล็อก และยังปิดบัญชีเฟสบุ๊คทิ้ง เขาหายไปโดยที่ไม่บอกลา ฉันนั่งเงียบมือนิ่งค้างอยู่ที่เมาส์สายตาจ้องไปที่จอคอมฯไม่วางตา หยดน้ำใสๆค่อยๆไหลออกจากตา ไม่ได้ ฉันต้องคุยให้รู้เรื่องฉันลุกจากเก้าอี้เดินออกจากห้องไปฉันเดินตรงไปที่ที่เค้าไปประจำ สนามฟุตซอลของมหาลัยฯ และฉันก็เจอเขา 

พริ้ม //“ตั้ม!! เราขอคุยด้วยหน่อยสิ” ฉันร้องเรียกเขาหลังจากที่คนอื่นเดินพ้นประตูไป เขาหยุดเดินแล้วค่อยๆหันมา ฉันปาดน้ำตาละเดินไปหาเขา “บล็อกเราทำไม ปิดเฟสหนีเราทำไม เป็นอะไรก็บอกเราสิ” 

ตั้ม //“...............” เขาไม่ตอบอะไรกลับ ไม่กล้ามองหน้าฉันด้วยซ้ำ 

พริ้ม //“ตอบเราสิ ทำไมไม่คุยกันดีๆหละ” อีกแล้ว น้ำตาฉันจะไหลอีกแล้ว ไม่ได้นะมันต้องไม่ไหลตอนนี้ 

ตั้ม //“คือ.......เราเลิกกันเถอะนะ เธอดีเกินไปที่จะมาคบกับเรา” 

พริ้ม //“.............” ฉันนิ่งอึ้งไปซักพัก “เหตุผลบ้าอะไรกันหนะ คิดว่าเป็นพระเอกในนิยายน้ำเน่ารึไง” คราวนี้น้ำตาฉันไหลมาไม่หยุด ฉันแทบจะทรุดลงตรงนั้น อะไรกันถ้าฉันดีจะทิ้งกันทำไม T^T 

ตั้ม //“เราขอโท.....” 

เขาพูดยังไม่ทันจบ ขาของฉันมันก็รู้หน้าที่พาฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้น ฉันวิ่งไปทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะวิ่งไปที่ไหน รู้ตัวอีกทีฉันมาหยุดอยู่ที่ม้าหินอ่อนข้างสระที่เราเคยมานั่งด้วยกันบ่อยๆ โอ้ยยย! นี่มันอะไรกัน ที่ตั้งเยอะมีไม่ไป ฉันใช้แรงที่เหลือพยุงร่างของตัวเองกลับหอ พอถึงห้องยัยเก็ท ที่เป็นทั้ง    รูมเมทและเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันเข้ามาพยุงตัวฉันพาไปนั่งบนเตียง 

เก็ท //“เป็นอะไร ทำไมสภาพแกเป็นอย่างนี้เนี่ย” เก็ทค่อยๆพยุงฉันมานั่งบนเตียง “เป็นอะไร ไหนเล่าให้ฉันฟังซิ” 

พริ้ม //“ฮืออออออ......” 

เก็ท //“ฉันพร้อมให้คำปรึกษาแกเสมอนะ” เก็ทพูดพร้อมลูบหัวฉันเบาๆ 

พริ้ม //“ฮือออออ.....” 

เก็ท //“นี่ ถ้าจะเอาแต่ร้องไห้อย่างนี้นะ ฉันจะไม่ปลอบแกแล้วนะ” 

พริ้ม //“ก็มันเสียใจหนิ ตั้มมันบอกเลิกฉัน มันบอกว่าฉันดีเกินไป มันพูดอย่างกับมันเป็นพระเอกนิยายน้ำเน่าเลยแก ฮือออ....” ฉันอิงหัวลงบนหัวไหล่เก็ทเบาๆ 

เก็ท //“ไม่เป็นไรๆน้า ฉันว่าที่มันบอกเลิกเพราะเหตุผลอื่นมากกว่า” เก็ทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดอะไรซักอย่างให้ฉันดู “เพื่อนต่างคณะฉันมันเข้าไปเห็นว่าตั้มเปิดเฟสบุ๊คอันใหม่และเห็นมันไปกินข้าวกับสาวที่ไหนไม่รู้ตอนแรกฉันก็ไม่มั่นใจหรอก.....ฟังไหวไหม” เก็ทหันมาถามเพราเห็นฉันนั่งนิ่ง 

พริ้ม //“......เล่ามาเถอะ ฉันฟังได้” ฉันพูดโดยไม่มองอะไรนอกจากมือตัวเองสองข้างที่วางอยู่บนตัก 

เก็ท //“ตอนแรกฉันก็ไม่แน่ใจฉันก็เลยถามว่าแน่ใจนะว่าเขาไม่ได้เป็นแค่เพื่อน พี่ น้องกันหนะ เพื่อนคนนั้นมันก็บอกว่าเพื่อนที่ไหนเขาป้อนข้าวกันวะ ฉันก็เลยแน่ใจ” 

พริ้ม //“มันคงเป็นความจริงแหละ ฉันเห็นน้องคนหนึ่งเอาน้ำไปให้มันตั้งหลายครั้งแต่ฉันแค่ไม่พูด ฉันไม่คิดว่าตั้มมันจะทำอย่างนี้ได้ มันดีทุกอย่าง ฉันเชื่อใจมันมากนะแก เฮ้ออ....ฉันจะไม่นึกถึงมันอีกแล้ว ฉันต้องลืมมันให้ได้” 

“สู้ๆนะแก” เก็ทเขยิบมากอดปลอบใจฉัน