โจรข่มขืนในบ้าน

ในระหว่างที่ราตรีกำลังหลับใหลในห้วงนิทราอย่างมีความสุข เธอก็ต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยเพราะเธอได้เสียงดังผิดปรกติบางสิ่งอยู่ข้างล่างของบ้านของเธอ เสียงดังกุกกักแว่วเข้ามากระทบโสตประสาทของเธอขณะที่ยังหลับใหล เธอต้องพยายามลืมตาที่ยังไม่ตื่นสนิทขึ้นมองในความมืด พร้อมเงี่ยหูฟังสิ่งผิดปรกติที่ปลุกเธอขึ้นมานั้น

หัวคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ต่อเสียงที่เธอได้ยิน จิตใจของเธอเริ่มรู้สึกหวาดระแวง สายตาของเธอเหลือบมองนาฬิกาพรายน้ำบนผนังห้อง ซึ่งบ่งบอกเวลาราวตีสามกว่า ในขณะที่รอบๆ ตัวเธอมีแต่ความมืด เธอจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปเปิดสวิทช์ไฟที่หัวเตียง ขณะที่หูยังคงคอยสดับรับฟังสิ่งผิดปกติอยู่ตลอดเวลา

ท่ามกลางความเงียบ เสียงดังกุกกักนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี แต่ก็ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี ด้วยใจหนึ่งอยากจะลงไปดูให้แน่ชัดว่าเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงของอะไรกันแน่ แต่อีกใจหนึ่งของเธอก็ไม่กล้า เพราะนั้นอาจเป็นโจรขโมยก็เป็นได้

บ้านหลังนี้ราตรีเพิ่งซื้อมาจากนายหน้าขายบ้านมือสอง แล้วจึงย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ได้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น แม้ว่าจะยังไม่เคยปรากฏว่ามีเหตุการณ์โจรขึ้นบ้าน หรือเหตุลักเล็กขโมยน้อยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน แต่ว่าในระแวงใกล้เคียงก็เคยมีข่าวของเหตุการณ์ทำนองนั้นเกิดขึ้นประปราย หรือนี่จะถึงคราวของเธอเสียแล้ว แล้วเธอที่เป็นเพียงผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวเช่นนี้จะต้องได้รับอันตรายอย่างแน่นอน

ตึ้ก!

เสียงคล้ายของหล่นกระทบพื้น ตามด้วยเสียงค้นเกิดการรื้อค้นขึ้นที่ด้านล่างของบ้าน ในตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก แต่กระนั้นเธอก็ยังคิดว่าเธอต้องป้องกันตัว เช่นนั้นเธอจึงรีบเปิดลิ้นชักที่หัวเตียง คว้ามีดทำครัวเล่มยาวที่เธอซ่อนเอาไว้ในกรณีฉุกเฉินออกมาถือในมือ มือของเธอสั่นเล็กน้อยแต่ก็พยายามตั้งสติ ในใจคิดเอาไว้ว่างถ้าคนร้ายพุ่งเข้ามาจะยกมีดขึ้นฟันยังไง หรือจะแทงมันเลยดี พร้อมทั้งพยายามแก่งมีดวาดไปมาเพื่อทดสอบความพร้อมหากจำเป็นต้องใช้จริง

ไม่งานเลยที่ผู้หญิงสาวอย่างเธอจะกล้าใช้มีดทำร้ายใคร แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นผู้ร้ายก็ตามที  แต่ก็คิดว่าหากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เธอก็ควรจะต้องสู้ให้ถึงที่สุดโดยไม่ต้องกลัวอะไร

ว่าแล้วราตรีก็ค่อยๆ เปิดประตูออกมาจากห้องนอนอย่างแผ่วเบา เนื่องจากกลัวว่าผู้บุกรุกจะรู้ตัวเสียก่อน ฝีเท้าอันแผ่วเบาของเธอย่องอย่างเงียบกริบ ในมือกำมีดเล่มยาวไว้แน่นจนเหงื่อไหลชุ่มฝ่ามือ เมื่อเธอเดินลงมาที่ชั้นล่างซึ่งมีแสงไฟสลัวๆ จากไฟทางด้านนอกตัวบ้าน ทำให้เธอเห็นร่างเป็นเงาตะคุ่มๆ ของใครคนสองกำลังก้มๆ เงยๆ รื้อค้นข้าวของในบ้าน โดยไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น

ด้วยความตกใจว่าโจรเข้าบ้านของเธอจริงๆ เธอจึงรีบแทรกตัวหลบเข้ายังมุมหักเลี้ยวของบันได หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำ รู้สึกเหมือนร่างกายสั่นไปทั่วทั้งตัว มือที่กำมีดเล่มยาวไว้กลับชาไร้เรี่ยวแรงไปในทันที

แย่แล้ว จะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี… สติของเธอตอนนี้เตลิดจนไม่สามารถประมวลความคิดได้อีกแล้ว

ใช่แล้ว เราต้องโทรแจ้งตำรวจ… บ้าจริงทำไมไม่คิดได้ตั้งแต่แรกกันนะ

ราตรีตั้งใจจะย่องกลับขึ้นไปด้านบนห้องนอนที่เธอลืมวางโทรศัพท์มือถือของตนเองทิ้งไว้ เธอพยายามขยับตัวอย่างแผ่วเบาที่สุด แต่ทว่าในวินาทีที่เธอแอบชะโงกหน้าไปดูความเคลื่อนไหวของผู้บุกรุกนั่นเอง เธอก็กลับได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา

“นี่พวกแกเป็นใครน่ะ ช่วย…” เพียงเท่านั้นเสียงของเธอก็ขาดหายไปพร้อมกับร่างของเธอที่เซถลาล้มเหมือนนกปีกหัก ข้าวของบนชั้นวางของเธอที่ล้มลงไปใส่ตกกระจัดกระจาย

ชายสองคนที่บุกรุกเข้ามาในบ้านของราตรีพุ่งเข้าจับร่างของหญิงสาวปริศนาไว้ ราตรีที่กำลังตกใจสุดขีดได้แต่นั่งนิ่งตัวสั่นอยู่ที่หัวมุมบันไดนั้น

เฮ้ย นั่นพวกมันพาผู้หญิงเข้ามาข่มขืนในบ้านเราหรือนี่ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน… ราตรีตกใจสุดขีด นี่ไม่ใช่แค่โจรเข้ามาขโมยข้าวของในบ้านธรรมดาๆ เสียแล้ว แต่พวกมันกลับพาเอาผู้หญิงเข้ามาทำร้ายในบ้านของเธอ แน่นอนว่าพวกมันอาจจะข่มขืนหญิงสาวผู้นั้นด้วยแน่นอน

จะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี…ประโยคเดิมดังขึ้นในสมองของราตรี แต่วินาทีนี้แค่ขยับตัวเธอยังไม่กล้า แล้วจะให้เดินขึ้นบันไดไปเอาโทรศัพท์โทรหาตำรวจได้อย่างไร ยิ่งคิดราตรีก็ยิ่งเจ็บใจในความไม่รอบคอบของตัวเองเข้าไปอีก

เธอได้แต่แอบดูภาพเบื้องหน้า หญิงสาวถูกเอาผ้าสีขาวมัดปิดปากจนส่งเสียงได้เพียงอู้อี้ เงาดำๆ ของชายคนร้ายสองคนกำลังรุมล็อคตัวเธอที่ดิ้นรนสุดแรงเกิดเอาไว้แน่น เหมือนว่าพวกมันจะพูดอะไรบางสิ่งกันสองสามคำ ก่อนที่อีกคนหนึ่งจะตบเข้าที่หน้าของเธอดังฉาด แล้วก็ยกเท้ากระทืบเข้าไปที่หน้าท้องของเธออย่างรุนแรงจนหญิงสาวต้องหยุดดิ้น ได้แต่เพียงนอนตัวงองุ้มด้วยความเจ็บปวดที่โดนทำร้ายร่างกาย

ราตรีเห็นไอ้คนที่ยืนหยิบเอาของบางสิ่งที่เป็นสีดำรูปร่างที่เธอคิดว่าคล้ายปืนออกมาชี้ไปที่หน้าของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายผู้นั้น

มะ… มันมีปืนด้วย ตายแน่เรา… ร่างกายของราตรีในขณะนี้สั่นเทาด้วยความกลัว เธอร้องไห้ออกมาเพราะทั้งกลัว ทั้งเจ็บใจตัวเองที่ไม่อาจช่วยหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายผู้นั้นได้เลย

จากนั้นชายคนร้ายที่ยืนก็ทำท่าทางเหมือนถอดกางเกงออก แล้วตรงเข้าไปกระทำชำเรากับหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย ร่างกายของมันโยกเข้าออกอย่างรุนแรง คล้ายได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสะใจแผ่วออกมาจากปากของพวกมันด้วย ราตรีได้แต่หันหลังให้ภาพอันโหดร้าย เธอต้องเอามือปิดปากไว้เพื่อกลั้นเสียงของการสะอื้นไห้ไว้ไม่ให้พวกมันได้ยิน

แน่นอนว่าถ้าพวกมันมาเจอว่าที่บ้านนี้มีเธออยู่เช่นนี้ เธอจะต้องโดนพวกมันทำร้ายเช่นเดียวกับหญิงคนนั้นอย่างแน่นอน

ราตรีแอบดูอีกครั้งก็พบว่าชายคนร้ายเริ่มลุกขึ้นสลับตำแหน่งกัน ขณะที่หญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายแน่นิ่งไปเสียแล้ว ราตีได้แต่จ้องมองเงาของพวกมันข่มขืนหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจว่าจะต้องโทรแจ้งตำรวจให้ได้ก่อนผู้เคราะห์ร้ายที่รายต่อไปจะเป็นตัวของเธอเอง

ราตรีค่อยๆ ใช้สะโพกถัดร่างกายที่สั่นเทาขึ้นไปตามขั้นบันไดอย่างระมัดระวัง ทีละขั้นๆ ทีละขั้นๆ ขณะที่ด้านล่างเกิดเสียงดังคล้ายเกิดการต่อสู้กันขึ้นในชั่วขณะหนึ่ง

ในที่สุดราตรีก็พาร่างกายขึ้นมายังชั้นบนได้สำเร็จ มีดเล่มยาวหายไปไหนแล้วไม่ทราบได้ เธอรีบคลานเข่าเอื้อมแขนไปเปิดประตูห้องนอนอย่างช้าๆ แล้วลอดตัวแอบเข้าไปในห้องนอนที่เปิดไฟค้างเอาไว้อยู่ จังหวะนั้นเธอรีบพุ่งไปปิดไฟที่หัวนอนทันที แล้วรีบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมากดหมายเลข 191 เธอรอสายด้วยความกระวนกระวายใจสุดชีวิตก่อนที่ปลายสายซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงจะเข้ามารับสาย

“คุณตำรวจคะ มีผู้ชายสองคนบุกเอาผู้หญิงมาข่มขืนในบ้านของฉันค่ะ ตอนนี้ก็ยังอยู่ข้างล่างอยู่เลยค่ะ ช่วยด้วยนะคะ” ราตรีแจ้งความต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงด้วยเสียงละล่ำละลัก เธอแจ้งที่อยู่ของบ้านของเธอหลังนี้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิง ก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงผู้นั้นจะแจ้งว่าจะรีบส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาทันที ให้ราตรีอยู่แต่ในห้องเอาไว้

แม้ใจของเธอก็คิดเช่นนั้น ว่าเธอควรจะซ่อนตัวเองไว้ในห้องรอการมาของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่เสียงกรีดร้องอู้อี้ที่ดังขึ้นเหมือนเสียงหมูที่ถูกเชือดนั้นทำให้เธอไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

หรือพวกมันจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นแล้ว…

ราตีค่อยๆ คลานเข่าไปตามพื้นแล้วถัดตัวลงมาตามขั้นบันได ก่อนจะพาตัวมาซ่อนที่มุมบันไดอีกครั้ง แล้วแอบชะโงกหน้ามองเหตุการณ์ร้ายที่เกิดขึ้นในบ้านของเธอเองอีกครั้ง

ภาพเบื้องหน้าสยดสยองจนราตรีเกือบกลั้นเสียงกรี๊ดไว้ไม่ทัน ที่นั่น เงาดำของชายคนร้ายกำลังจะวิ่งหนีเตลิดออกไปนอกบ้าน แต่ที่มุมตรงชั้นวางของที่ล้มนั่น…

ร่างของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายห้อยโตงเตงอยู่ในความมืด…

ราตรีวิ่งหนีขึ้นบนห้องนอนอย่างไม่คิดชีวิต รีบปิดล็อคห้อง เข็นเอาตู้ เอาของทุกอย่างมากั้นขวางประตูห้อง แล้วกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด มือของเธอกุมอยู่ที่ศีรษะ ขดตัวเข่างอชิดแนบลำตัว ร่างกายสั่นจนเห็นได้ชัด กรีดร้องอย่างอดกลั้นราวคนเสียสติอยู่ข้างใต้เตียงนอนของเธอเอง

…

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร เสียงไซเรนของรถตำรวจ พร้อมเสียงฮือฮาของชาวบ้านใกล้เคียงก็ดังขึ้น เสียงกริ่งของบ้านดังติดกันถี่ๆ แต่ราตรีไม่กล้าขยับตัวออกจาใต้เตียงในห้องนอน สักพักก็ได้ยินเสียงคนพังประตูบุกเข้ามา เสียงก้าวขึ้นบันได ราตรีรีบถลาออกจากใต้เตียงไปรื้อข้างของที่เธอวางประตูได้ แล้วในทันทีที่เจ้าหน้าที่ตำรวจเปิดประตูเข้ามาเธอก็รีบถลาเข้าโผกอดนายตำรวจหนุ่มที่ทำหน้าตาเลิกลั่กเอาไว้ด้วยความหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าครั้งในในชีวิต

รอดแล้ว…

แต่ผู้หญิงคนนั้น…

“คุณตำรวจคะ พวกมันมากันสองคน มันข่มขืนผู้หญิงแล้วก็ฆ่าเธอแขวนคอในบ้านฉันค่ะ เธอต้องตายแล้วแน่ๆ เลย” ราตรีรีบแจ้งทั้งน้ำตา เนื้อตัวของเธอยังสั่นไม่เลิก แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจกลับทำหน้าตาประหลาดใจใส่เธอ แล้วห้ามให้เธอใจเย็นๆ ราวกับไม่มีเรื่องร้ายอะไร ราตรีที่หวาดกลัวยิ่งโวยวาย เมื่อตำรวจตัวเตี้ยหน้าตาเหมือนคนเมาแจ้งว่าไม่มีใครตายในบ้านของเธอสักคน

“จะไม่มีได้อย่างไร ก็ข้างล่างนั่นไงลงไปดูสิ” ราตรีโวยวายทั้งน้ำตาแล้วรีบกระชายแขนตำรวจทั้งสองคนลงไปข้างล่างกับเธอ

ที่นั่น… มุมชั้นวางของ…

…

ทุกสิ่งเป็นปรกติ ชั้นวางของยังคงตั้งอยู่ไม่ล้มลงมา ไม่มีรอยรื้อค้น ไม่มีหญิงถูกแขวนคอ มีเพียงประตูที่ถูกถีบจนพังเข้ามาเท่านั้น…

…