60 วินาที ของชายผู้กระโดดตึกฆ่าตัวตาย

…1

ผมจิกมือเข้ากับลูกกรงเหล็กรูปตาข่ายที่ปิดกั้นอยู่รอบขอบดาดฟ้าของอาคารสำนักงานสูง 10 ชั้น ตาข่ายนั้นสั่นกระเพื่อมเป็นทางยางทอดไปตามแนวแรง

…2

ปลายเท้าเปลือยเปล่าของผมสัมผัสกับเหล็กลูกกรงตาข่ายร้อนๆ ผมยกมันขึ้นจิกลูกกรงตาข่ายเตรียมพร้อมปีน ผมถอดรองเท้าคัทชูเงาวับเบอร์ 47 ราคา 7,400 บาทวางไว้ที่พื้น ผมชอบรองเท้าคู่นี้มาก อยากให้มันเป็นสัญลักษณ์ สุดท้ายของผม

…3

ผมส่งแรงไปยังมือ และขาของผม พยายามจะยกร่างกายอุดมไปด้วยไขมันของผมขึ้นเหนือพื้นดิน ในทิศทางย้อนกับแนวแรงดึงดูดของโลก

…4

ร่างอ้วนเกาะลูกกรงที่ตั้งขึ้นไปสูงจากพื้นราว 2 เมตร ลมพัดแรงจัด แต่ร่างกายไร้ความแข็งแรงของผมอาบท่วมไปด้วยเหงื่อที่ชุ่มโชกตั้งแต่เดินขึ้นบันได้ มาเกือบสองชั้นตึก ถ้าผมเดินแบบนั้นทุกวัน ผมอาจจะผอมก็ได้นะ แต่แค่นี้ก็หอบแล้วล่ะ

…5

ฝ่ามือคว้าขอบคาดเหล็กเล็กๆ กว้างราว 2 นิ้ว ที่เกรอะไปด้วยสนิมไว้ รู้สึกสกปรกที่ฝ่ามือ แล้วยังมีกลิ่นสนิมเหม็นๆ โชยมา

…6

ขาเหยียดยัน แขนตึงออกแรงดึงร่างอ้วนที่รับรองว่าถ้าผมเป็นลมต่อหน้าผู้คนคงไม่มีใครมาอุ้มผมไปส่งโรงพยาบาลแน่นอน ผมคิดว่าต้องใช้รถกระบะมาขนเอาท่าจะดี

…7

สายตามองขึ้นไปบนท้องฟ้ามืดครึ้ม อีกไม่นานคงจะฝนตก มีพายุใหญ่ หน้าอกที่มีมากว่าสาวๆ เลยพ้นขอบคานเหล็ก

…8

ผมยกเท้าซ้ายอวบๆ ขึ้น เหยียบยึดบนลูกกรงเหล็กตาข่ายจนลูกกรงเหล็กตาข่ายนั้นสั่นไหวอย่างรุนแรง สภาพตอนนี้เหมือนหมูหันบนตะแกรงเหล็กเลย

…9

ผมพยายามยกขาขวาอวบอ้วนอย่างกับขอหมูเยอรมันพาดข้ามขอบเหล็ก เริ่มรู้สึกว่าเจ็บที่ฝ่ามือ แถมยังคล้ายจะหมดแรง ไอ้คนอย่างผมนี่มัน… แค่ปีนลูกกรงเหล็กตาข่ายที่ถ้าเป็นเด็กๆ คงปีนขึ้นได้เหมือนลิงตัวน้อย แต่สำหรับผมมันกลายเป็นการปีนยอดเขาเอเวอร์เรสไปซะได้

…10

จริงๆ ตั้งใจจะเหวี่ยงตัวข้ามลูกกรงเหล็กนี้ไปเท่ๆ เลย แบบพวกพระเอกในหนังบู้ แต่ตอนนี้ต้องเอาขาข้างนี้ไปให้พ้นก่อน

…11

ขาข้ามไปได้ทีนี้ก็แก้มก้นไขมันย้อยข้างขวา ผมออกแรงจนตัวสั่น โชคดีว่าวันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม ถ้าแดดจ้าๆ ผมอาจหมดแรงเป็นลมไปก่อนก็ได้

…12

ขยับบั้นท้ายใหญ่ยักษ์ข้ามไปได้ครึ่งหนึ่ง ร่องก้นเสียบเข้าระหว่างคานเหล็กพอดี ลูกกรงเหล็กตาข่ายสั่นคลอนราวกับจะพังโค่นลงมาให้ได้

…13

ต่อไปต้องลากขาอีกข้างข้ามขึ้นมา มือที่เปียกชุ่มเหงื่อเกร็งยึดคานเหล็กเอาไว้ราวกับคนกลัวตาย นั่นสิ ทำไมต้องกลัวด้วยทั้งที่ความตั้งใจแต่แรกของผมมันก็คือความตายไม่ใช่หรืออย่างไร บ้างครั้งแค่เสี้ยววินาที คนเราก็สับสนในตัวเองได้มากมาย

…14

ยกขาซ้ายขึ้นพาด ร่างกายอยู่ในท่าสุดประหลาด ขาขวาห้อยลอยฟ้า แขนสองข้างยึดเหนี่ยวคาดเหล็ก ขาซ้ายพาดเกี่ยวขอบคานเหล็ก แต่ดันติดแขนซ้ายที่ยึดตรึงข้ามผ่านมาไม่ได้

…15

ผมต้องปล่อยมือซ้าย เอาขาซ้ายข้ามมา แต่มันไม่กล้า มือจิกแน่นไม่ยอมเชื่อฟังเจ้าของร่างกาย รู้สึกชาคล้ายเป็นเหน็บ อกกระเพื่อมด้วยแรงหอบเหนื่อย เหงื่อแตกพลั่ก ลมพัดแรงกระหน่ำเข้ามา

…16

ปล่อยมือ… ปล่อยมือ… ปล่อยมือ… เหวอออออ…

…17

พอปล่อยมือแล้วพยายามเหวี่ยงขาซ้ายข้ามคานเหล็กมา ร่างกายของผมก็เซถลาไปข้างหน้า ข้างหน้าที่ว่างเปล่าสูงจากพื้นดินกว่าสิบชั้น

…18

เหงื่อแตกพลั่ก มืออวบอ้วนจิกเกร็ง พยายามยึดร่างมหึมาของตนเองเอาไว้ สายตามองลงไปยังพื้นล่างอย่างหวาดกลัว

…19

ผมเกร็งอยู่ในท่าชวนหวาดเสียวนั้น แขนสั่น พยายามขยับบั้นท้ายกินพื้นที่กลับเข้าไปในเขตพื้นที่อาคารด้านหลัง

…20

ฮึบ... ฮึบ… เสียงเหมือนหมูตัวเมียร้องหาคู่

…21

ก้นขยับเข้าไปด้านหลัง ผมเริ่มรู้สึกบาลานล์ร่างกายได้เล็กน้อย เหมือนจะได้ยินเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา

…22

ผมนั่งเกร็งนิ่ง ฝ่ามือที่หมดเรี่ยวแรงเริ่มพอคลายแรงยึดเหนี่ยวลงได้บ้าง หากคนภายนอกมองดูเข้ามาคงจะเหมือนรูปปั๊มคิงคองอ้วนหน้ามึนนั่งบนรั้วเหล็ก ผมอยากถ่ายรูปตัวเองตอนนี้เก็บไว้จังเลย

…23

พอเริ่มทรงตัวได้นิ่งๆ แรงหายใจของผมก็เริ่มเบาลง ฟ้ามืดครึ้มมีแสงแปลบปลาบ ลมพัดแรงจนเหล็กลูกกรงตาข่ายลั่นเอี๊ยดอ๊าด วินาทีนี้เหมือนว่าประสาทการรับฟังของผมจะดีขึ้นเป็นพิเศษ

…24

มันไม่ง่ายเลยที่ไอ้อ้วนขี้แพ้อย่างผมจะคิดลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้ มันตรงใช้แรงผลักดัน และความทุกข์จำนวนมากขับเคลื่อน แต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันกำลังจะจบลงแล้ว

…25

ผมมองลงไปข้างล่าง เมืองกรุงเทพที่แสนสับสนวุ่นวายเคลื่อนไหวอยู่ใต้ฝ่าเท้าของผม ตอนนี้ผู้คนคงกำลังเร่งร้องกลับบ้านก่อนที่พายุฝนจะเทกระหน่ำลงมา แต่ส่วนมากก็คงติดแหง่กอยู่ในรถกระป๋องติดแอร์ที่ต่อกันเป็นลูกโซ่

…26

ผมเคยดูในคลิปวีดิโอข่าวของคนที่พยายามจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ทุกครั้งจะต้องมีผู้คนมุงดูวุ่นวาย เจ้าหน้าที่ตำรวจ และหน่วยกู้ภัยพยายามช่วยเหลือ นักข่าวรุมถ่ายรูปจนเกินแสงแฟลตลั่นวิบวับ แต่ตัวผมที่กำลังจะกระโดดตึกฆ่าตัวตายอยู่ในตอนนี้ไม่มีอะไรเลย

…27

ไม่มีผู้คนมุงดู ไม่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจ หน่วยกู้ภัย ไม่มีใครร้องห้าม ร้องขอว่า “อย่าโดดๆ” ไม่มีใครพยายามยึดเหนี่ยวผมไว้กับโลกใบนี้ ไม่มีใคร ไม่มีใครเลย

…28

รูปปั๊มคิงคองอ้วนหน้ามึนนั่งบนรั้วเหล็กมีน้ำตาไหลซึม แต่แม้จะร้องไห้เท่ๆ อย่างพระเอกในมิวสิกวีดิโอ เม็ดฝนกวนประสาทก็ตกลงมาใส่หน้าจนแยกแยอะน้ำตากับน้ำฝนไม่ออกอีก

…29

ชีวิตผมนี่แมร่งโครตแย่เลย…

…30

สายฝนเทลงมาจนร่างกายอ้วนของผมเปียกแฉะไปทั้งตัว ผมตกลู่หัวลีบจนดูน่าตลก เสื้อสีขาวเปียกชิดแนบลำตัวจนเห็นชั้นไขมันเป็นลอนๆ ชัดเจนตอนนี้ผมกลายร่างจากรูปปั๊มคิงคองอ้วนหน้ามึน กลายเป็นรูปปั้นคางคกยักษ์กลางสายฝนไปซะแล้ว

…31

ลมพายุพัดแรงจนลูกกรงตาข่ายสั่น ร่างกายใหญ่ๆ ของผมไหวสั่นไปตามแรงโยก หัวใจเริ่มเต้นแรงถี่ๆ อีกครั้งตามแรงสั่นคลอน

…32

ผมกลัวตาย ผมยังไม่อยากตาย แต่ผมอยู่ต่อไปไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหนนอกจากทางนี้ แล้วฟ้าก็ผ่าจนผมสะดุ้งเฮือก

…33

เอาล่ะลืมไปให้หมด ผมจะจบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง จบแค่ที่ตัวของผมเอง ไม่ยากเลย จากตรงนี้ ปล่อยมือ ทิ้งร่างอ้วนๆลงไป กระแทกพื้น แตกโพล๊ะ กลายเป็นโกโก้ครั๊น

…34

เซอร์ไอแซก นิวตัน กล่าวไว้ว่าไอ้อ้วนอย่างผมเมื่อตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก G จะมีค่าความเร็วประมาณ 9.81เมตรต่อวินาทีกำลังสอง โดยขึ้นอยู่กับมวล ซึ่งแน่นอนว่าร่างกลมๆ ของผมจะตกถึงพื้นก่อนขนนกที่ตกจากที่สูงที่เท่ากันแน่นอน แต่กาลิเลโอกลับบอกว่าไอ้อ้วนอย่างผมที่ตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก กับขนนกที่ตกจากที่สูงที่เท่ากันแน่นอน นั้นตกลงมาถึงพื้นพร้อมกัน ตลกจริงๆ

…35

ผมหวังว่าคงจะไม่มีใครดวงซวยมาเดินอยู่ข้างล่างแล้วโดนล่างกลมๆ ของผมร่วงทับใส่หรอกนะ ผมรับรองได้เลยว่าถ้าโดนแบบนั้นเขาไม่รอดแน่นอน แค่อยู่บนพื้นราบถ้าผมล้มทับใครก็คงจะเจ็บหนัก แล้วถ้าร่วงลงไปด้วยความเร็วมากว่า 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแบบนี้ คนเหมือนโดนลงบรรทุกพุ่งชนเลยล่ะ แต่ถ้าเป็นสาวสวยๆ ก็น่าจะดีนะ ตายพร้อมกันอาจจะเกิดมาเป็นเนื้อคู่ของผมในชาติหน้าก็ได้

…36

ในชาติหน้าผมจะเป็นไอ้อ้วนขี้แพ้แบบนี้อีกไหมนะ…

…37

จะมีใครรัก มีผู้หญิงสักคนมองไหมนะ… ไอ้ฟ้าบ้านี่ก็ผ่าจังเลย ตกใจนะเว้ย

…38

เลิกฟุ้งซ่าน เตรียมตัวรับชมคางคกยักษ์ถลาลม ผมจะปล่อยมือ ดีดตัว พุ่งถลาในท่าเดียวกับซุปเปอร์แมน ดิ่งลงพื้นไปแบบเท่ๆ

…39

เอาล่ะนะเตรียมพร้อม นับ 3-2-1 ในใจแล้วพุ่ง

…40

3 - 2

…41

1 !!!

…42

………………………………………………………………………….

…43

เอาจริงสิ ไอ้อ้วนขี้ป๊อดเอ๊ย แค่นี้แกก็ไม่กล้า ต่อให้เกิดไปอีกกี่ชาติข้างหน้าแกก็ต้องเป็นไอ้ขี้แพ้แบบนี้ไมตลอดชีวิตล่ะวะ

…44

แต่ถ้ามีชีวิตอยู่ต่อไป สักวันชีวิตของผมอาจจะดีขึ้นก็ได้ อาจจะทำอะไรสักอย่างสำเร็จ อาจจะมีคนเห็นค่า อาจจะมีสาวธรรมดาๆ สักคนมาเคียงข้าง อาจจะมีเพื่อนสักคน ที่สำคัญผมยังไม่อยากตาย ไม่อยากกลายเป็นศพหมูกลางถนน

…45

ไม่.. ผมแพ้แล้ว ผมไม่กล้า ผมจะกลับไป ไม่เอาแล้ว นี่เราทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย

…46

แต่ขากลับก็ไม่ได้ง่ายกว่าขามา การพยายามจะหมุนร่างขนาดยักษ์เปียกโชกข้ามผ่านรั้วลูกกรงเหล็กตาข่ายที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดด้วยแรงลงพายุ แถมมีพื้นที่กว้างแค่ราว 2 นิ้ว มันไม่ง่ายเลย ตอนนี้ร่างกายของผมสั่นระริกไปด้วยความกลัวแล้ว

…47

ปล่อยมือซ้าย เหวี่ยงขาซ้ายใหญ่ๆ ข้ามไป ทำได้ดี

…48

ร่องก้นอ้วนๆเสียบเข้าระหว่างคานเหล็กแคบๆอีกแล้ว เอาล่ะ แบบนี้ก็มันมั่นคงดี ฝ้าผ่าอีกแล้ว ผมสะดุ้งทุกที

…49

ต่อไปขาขวา เหวี่ยงหมุนย้อนหลังเข้าไป เอามือเกร็งยึดไว้ อีกนิดเดียว หูผมแว่วคล้ายจะได้ยินเสียงไซเรนดังมาจากข้างล่าง

…50

เหวี่ยงขาขวาเข้าไปได้ครึ่งน่อง เสียหลัก หน้าทิ่มลงไปข้างหน้า แย่แล้ว เสียงนิ้วอ้วนๆ ที่ถูกมวลขนาดใหญ่กดทับหักดังกร๊อบ เจ็บจังเลย เสียงฟ้าร้องพร้อมแสงแปลบปลาบสว่างจ้า ฝนเทลงมา ลมพายุพัดแรง

…51

ร่างอ้วนพลิกขาชี้ฟ้า หน้ากระแทกเข้ากับแผงลูกกรงเหล็กตาข่าย นิ้วที่หักสิ้นการยึดเหนี่ยว กำลังจะพลิกตีลังกาซัมเมอร์ซอลบิดเกียวสามตลบลงสู่เบื้องล่าง

…52

ร่วงแล้ว !!!

…53

ลอยระลิ่วหน้าหน้าขึ้นกลางอากาศ ผมพยายามหลับตาแต่กลับเห็นทุกสิ่ง ท้องฟ้ามืดครึ้ม สายฝน สายฟ้าวิ่งเหนือเมฆ อาคารสำนักงาน แผงลูกกรงเหล็กตาข่าย มืออ้วนๆ ที่นิ้วหัก

…54

ทุกสิ่งกลายเป็นภาพสโลโมชั่น

…55

ขาเกี่ยวพาดขอบตึก ร่างหมุนเป็นวงกลม เหมือนถูกเท้าใหญ่ๆ ถีบกระเด็ดออกไปกลางอากาศ

…56

รู้สึกตัวกระแทกกับอะไรบางสิ่งที่นุ่มๆ ร่างอ้วนเหมือนลูกบอลเด้งกระดอน ทุกอย่างสโลโมชั่นจนผมแทบจะมองเห็นอาณุภาครูปผลึก H2O หกเหลี่ยมในเม็ดฝน

…57

มีคนเคยบอกว่าก่อนคนเราจะตายภาพในอดีตทุกอย่างจะเพลยแบ็คกลับมา แต่ผมไม่ มันไม่จริง หรือผมมันไม่มีอะไรที่น่าจดจำเลยกันแน่

…58

ถึงพื้นแล้ว ร่างผมที่พลิกกลับด้านเอาหน้าลง มาเห็นพื้นคอนกรีตเบื้องล่างวิ่งใส่เหมือนหนังสามมิติ ได้ยินเสียงกรี๊ดของใครหลายคน ร่างกระแทก… เจ็บ… เจ็บมาก ไม่คิดว่าจะเจ็บขนาดนี้ เหมือนร่างกายจะระเบิดออก เหมือนโดนรถบรรทุกพุ่งชน จริงๆ ผมไม่เคยโดนรถบรรทุกพุ่งชนจริงๆ หรอก ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง แต่ก็เพื่อคุณจะนึกภาพออก

…59

ตามหลักคิดว่าทุกสิ่งต้องดับวูบเหมือนปิดทีวี เหมือนคนเป็นลม แต่มันไม่ ผมรับรู้ทุกแรงกระแทก ทุกเสียงรอบกายทั้งเสียงหวีดร้องอย่างหวาดกลัว เสียงรถรา เสียงเม็ดฝนกระทบพื้น เสียงกระดูกในร่างกายหักสะบั้น

…60

ร่างของผมชักกระตุก ดิ้นพรากๆ เหมือนพะยูนเกยตื้น เหมือนปลาคาร์ปที่หลุดจากสวิงลงพื้น ผมคิดว่าผมยังไม่ตาย เพราะผมมันคือไอ้อ้วนขี้แพ้ที่ไม่เคยทำอะไรสำเร็จ ชาติหน้าของผมยังไม่ถึง และชาตินี้ของผมยังไม่จบ