ห้วงความรู้สึก

#ห้วงความรู้สึก

EPISODE 1

เคยมีคนนิยามในเรื่องของความรักไว้ว่า...

เปอร์เซ็นต์ของความรักถูกแบ่งเป็นสามส่วนจากร้อย

ส่วนแรกคือผิดหวังมีเปอร์เซ็นต์มากถึง 80% ส่วนที่สองคือสมหวังมีเพียงแค่ 15%เท่านั้น ส่วนที่สามคือปล่อยวางเหลือเศษจากทั้งหมดเพียงแค่ 5%

" ปล่อยวาง "

คือเปอร์เซ็นต์ที่น้อยที่สุดของสามส่วนที่ถูกแบ่งจากร้อย

ห้าเปอร์เซ็นต์นี้ถูกนิยามให้สำหรับพระที่จำศิล

แม่ชี หรือแม้กระทั่งคนที่เจ็บปวดกับรักมาตลอดจนไม่คิดจะมีความรักจึงตัดสินใจใช้ชีวิตสันโดษในช่วงเวลาที่เหลือของชีวิต

" สมหวัง "

คือสิบห้าเปอร์เซ็นต์จากร้อยในสามส่วน ส่วนนี้นิยามไว้สำหรับบุคคลที่สมหวังในชีวิตรัก

มีชีวิตคู่อยู่ด้วยกันในบั้นปลาย หรือแม้กระทั้ง

ชีวิตคู่ที่ใครคนนึงจากไปก่อนในห้วงสุดท้ายก็ถือว่าสมหวังในรักอยู่ดี เพราะในลมหายใจสุดท้ายเค้าก็ยังคงมีรักให้กันและกัน

" ผิดหวัง "

เปอร์เซ็นต์ที่สูงที่สุดจากสามส่วนในร้อย

บุคคลที่ผิดหวังจากความรักมีอยู่มากที่สุด

ในร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ถูกแบ่ง คนที่อยู่ในแปดสิบเปอร์เซ็นต์นี้ถูกความรักทำร้ายอย่างหนัก

ถูกพิษรักเล่นงานจนสาหัส

คนที่ทนกับบาดแผลได้ก็ยังคงใช้ชีวิตต่ออย่างผิดหวังใช้ชีวิตลำพังเพียงคนเดียวไม่มีคนรัก

ส่วนคนที่ทนกับความเจ็บปวดผิดหวังจากบาดแผลที่ถูกความรักเล่นงานไม่ได้ ก็เลือกจบชีวิตด้วยการฆ่าตัวตายเพื่อหนีจากความเจ็บปวดและผิดหวัง

แต่จะรอดหรือไม่รอดจากบาดแผลครั้งนั้นมั้ยมันก็คงไม่ต่างกัน

เพราะสุดท้ายคนพวกนี้ก็ถูกจัดอยู่ในส่วนของบุคคลที่ผิดหวังต้องอยู่อย่างอ้างว้างคนเดียว

ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าถูกจัดอยู่ในสามส่วนใหน

แต่ถ้าวัดจากตอนนี้ก็คงอยู่ในส่วนแรก

คือแปดสิบเปอร์เซนต์ของความผิดหวัง

เห้อ...ผมเองก็ถูกพิษรักเล่นงานอย่างหนัก

แต่โชคดีหน่อยที่ไม่ถึงกับตาย แต่ก็อย่างว่า

กว่าผมจะผ่านมันมาได้...ก็ปางตายเหมือนกัน

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีที่แล้ว....

ผมเองเรียนอยู่มัธยมปลายปีที่ห้า

จุดเริ่มต้นมันเริ่มขึ้นเมื่อปลายเทอมตอนมอห้า

วันนั้นที่โรงเรียนของผมมีอาจารย์กับนักศึกษา ของมหาวิทยาลัยมาแนะแนวรุ่นพี่มอหกเรื่องการเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย

ในคาบนั้นพวกผมไม่มีเรียน ครูก็เลยให้เข้าไปฟังแนะแนวร่วมกับพี่ๆมอหก

ในช่วงแรกอาจารย์จากมหาวิทยาลัยเป็นคนแนะแนว ช่วงหลังพี่ไปนักศึกษาจะเป็นคนรับช่วงต่อให้อาจารย์ไปพัก

ระหว่างที่ผมฟังบรรยาย

อยู่ๆก็มีคนเปิดประตูเข้ามา

ผู้ชายร่างสูงผิวขาวตาคมที่อยู่ในชุดนักศึกษา

เดินมายืนข้างหน้าเข้ากับพี่ไปที่แนะแนวอยู่

" ทำมัยมาช้าว่ะ เค้าแนะแนวกันไปครึ่งแล้ว "

รุ่นพี่ที่แนะแนวอยู่พูดขึ้นกับคนที่เดินมาใหม่

" รถติดว่ะ...ถึงในแล้วต่อเลยดิ "

รุ่นพี่ที่มาใหม่พูดขึ้น ก่อนที่พวกพี่ๆจะแนะนำตัวใหม่ทั้งหมด

" พี่ชื่อเทค..ตัวแทนคณะนิติศาสตร์นะครับ "

พี่เทค..ผู้ชายหน้าหล่อมีลักยิ้มที่ทำให้สาวๆ

มอหกดี๊ด๊าซะจนออกนอกหน้า

" พี่ชื่อชานนท์นะครับ จากคณะนิเทศศาสตร์ "

พี่ชานนท์..หน้าตี๋ หุ่นสูงแต่งตัวสะอาดสะอ้าน

" พี่ชื่อซัน.. จากคณะบริหารธุรกิจ "

พี่ซันคนที่มาช้าสุดพูดจบเราก็เริ่มฟังต่อ

ผมเริ่มรู้สึกตัวว่าถูกพี่ซันมองมาบ่อยๆ

จนตอนที่จบแนะแนวผมกับเพื่อนออกหลังสุด

อยู่ๆพี่เค้าก็เดินมาหา

" พี่ขอไลน์เราหน่อย...ได้มั้ย "

พี่ซันยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า ผมมองมันนิ่งๆอย่างไม่เข้าใจว่า..จะขอไปทำมัย แต่สุดท้ายผมก็กดให้อยู่ดี

" ตั้งใจเรียนล่ะ "

พี่มันพูดกับผมแล้วยกมือลูบหัว ก่อนจะรับโทรศัพท์แล้วแยกกลับไป

ความรู้สึกในตอนนั้นมันปั่นป่วนไปหมด

ใจเจ้ากรรมก็เต้นไม่หยุดเล่นซะผมเหนื่อย

#โซยิกา🍀