ปังๆๆ ตึ้งๆๆๆ
เสียงทุบประตูอย่างแรงและเสียงดังอย่างต่อเนื่องทำให้เจ้าของห้องที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาสีขาวตัวใหญ่ก่อนจะวางหนังสือเล่มโปรดลงและเดินตรงไปเปิดประตู ใครมาตอนค่ำๆมืดนะ คนหน้าหวานได้แต่บ่นในใจ เมื่อเปิดประตูก็พบกับเจบีที่มีอาการมึนเมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กลิ่นตัวนี่อีก เจบียืนทรงตัวมองใบหน้าสวยก่อนจะยิ้มชอบใจ
“คุณอิมครับ ดื่มมาหรอครับ แล้วมาที่นี่ทำไมนี่มันดึกแล้วนะครับ”จินยองรีบยิงคำถามทันที่แต่ไม่รู้ว่าเจบีจะรู้เรื่องที่เขาพูดหรือเปล่านะ ดูจากสภาพไม่น่ารอดแปลว่าไปดื่มกับมาร์คมาแน่ๆ
“มา…หา…นายไง ปาร์คจินยอง”ดวงตาคมกริบมองสบตากับดวงตาคู่สวย คำตอบของเจบีทำให้จินยองชะงักไปสักครู่ เขาเมาแค่พูดอะไรไปเรื่อยหาความจริงใจจากคนเมาได้ที่ไหนกันล่ะ
“ผมว่า คุณเมามากแล้วกลับเถอะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”จินยองโค้งตัวเพื่อลาก่อนจะค่อยๆปิดประตูแต่แล้ว
มือใหญ่จับประตูสีขาวไว้ก่อนจะเข้ามาข้างในอย่างรวดเร็วและไม่ลืมล็อคกลอนประตู จินยองมองด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีนัก ถ้าเขาเกิดทำอะไรบ้าๆขึ้นมาจะทำยังไงบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากเขา
“คะ คุณจะทำอะไร ถอยไปนะ อ๊ะ!!”จินยองจะวิ่งหนีแต่มือมองเจบีเร็วกว่า มือใหญ่กระชากร่างบางเข้าประชิดตัวก่อนจะประกบริมฝีปากอย่างแรงพยายามเอาลิ้นสอดเข้าไปเพื่อลิ้มลองความหอมหวานที่เขาปราถนามานานแสนนาน มือเล็กทุบตีที่หลังและไหล่กว้างดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดจากอ้อมกอดแกร่งนั่นเลย
เจบีดันร่างบางติดกำแพงรวมมือทั้งสองข้างของจินยองชูขึ้นเหนือหัวด้วยมือเดียว และอีกมือล้วงเข้าไปในสาปชุดนอนที่บางดูแล้วยั่วยวนอารมณ์ของคนที่ขาดสติด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์เสียจริง จินยองไม่สามารถขัดขืนได้เลยเขาสู้แรงของคนตัวโตไม่ได้ เจบีเป็นถึงนักกีฬาเทควันโดของมหาลัยใช่ เขาเรียนที่เดียวกัน
เจบีถอนจูบออกมองหน้าที่หอบหายใจอย่างเหนื่อยล้าต้องยอมรับว่าแมวน้อยตัวนี้มันน่ารักเสียจริง จากนั้นแขนแกร่งก็ยกตัวจินยองอุ้มคาบเอวพร้อมกับกอดเอวบางไว้แน่น ส่วนจินยองเองรีบกอดต้นคออีกคนไว้เพราะกลัวจะร่วงลงพื้น จากนั้นเจบีก็ทิ้งตัวจินยองลงที่โซฟาสีขาวนั้น
“อย่า…ครับ อย่าทำอะไรบ้าๆนะคุณอิม!!!”จินยองร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อคนไร้สติเริ่มลูบไล้ต้นขาอ่อน เขาไม่น่าใส่เสื้อผ้าบางๆนอนเลยวันนี้ จินยองได้แต่สบถในใจ ใช้สองมือพยายามผลักร่างที่หนักอึ้งของเจบีออก ตอนนี้เขาดูเหมือนสัตว์ร้ายที่น่ากลัว คนที่ทั้งเป็นสุภาพบุรุษหายไปในพริบตา
“ฉันรักนาย ฉันขอนะ….”จากนั้นก็ก้มลงซุกหน้ากับต้นคอขาวนวลที่หอมไปด้วยกลิ่นครีมอาบน้ำ
แค่วก!!!!!
มือใหญ่ฉีกชุดนอนของคนใต้ร่างจนขาดไม่เหลือชิ้นดีจากนั้นก็เผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัสร่างบางรีบเอามือมาปิดทันทีน้ำตาคลอที่ตาใสจนล้นออกมาด้วยความกลัว
“ออกไป!!!.....ผมบอกให้ออกไป!!!”จินยองกรีดร้องทันทีที่คนตัวสูงทิ้งตัวลงมาที่เขา เจบีกัดเม้มที่ซอกคอจนเกิดเป็นรอยช้ำสีแดงก่อนจะใช้ลิ้นอุ่นๆลากไล้ลงมาจนถึงยอดอกสีชมพูใช้ลิ้นหยอกล้อจนคนที่ได้รับสัมผัสแปลกใหญ่สะดุ้งตัวแต่ก็ยังพยายามขัดขืนแต่ในที่สุดก็อ่อนแรงลง จากการจูบเมื่อกี้ทำให้รู้สึกมึนที่หัวเรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมดดีกรีนักกีฬามันหายไปไหน
“โอ๊ย!! ปาร์คจินยอง!!”เจบีร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดคนอยู่ใต้ร่างจิกเล็บอย่างแรงที่หัวไหล่จากนั้นก็ประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็วจัดการกับเสื้อเชิ้ตออกจากตัวจากนั้นก็กางเกงสีดำ และรีบจัดการกับกางเกงขาสั้นและกางเกงชั้นในของจินยองออกไปทันที
“อย่านะ โอ๊ย!!!! ออกไปนะผมเจ็บ”ร่างบางกรีดร้องอย่างทรมานเพราะความแกร่งแข็งของความเป็นชายที่อีกฝ่ายกำลังพยายามดันเข้าไป รูนี้มันทั้งเล็กทั้งคับแน่นจนเจบีเองก็รู้สึกถึงแรงบีบรัดรึของเขาอาจจะใหญ่เกินไปที่จะเข้าได้ เจบีไม่ยอมแพ้พยายามดันเข้าไป
“อ๊ะ….”ในที่สุดก็ยัดเข้าไปจนสุดลำ จากนั้นก็ค่อยๆขยับกายอย่างช้าๆ เพราะมันยังบีบส่วนนั้นอยู่
“โอ๊ย!!!....คุณเจบี อ่า…อ๊ะ! ฮึกๆ”เพื่อเก็บเสียงแห่งความเจ็บปวดเจบีจึงรีบประกบปากเพื่อปิดเสียงครางที่น่าสงสารของอีกฝ่าย อยากจะหยุดแต่ร่างกายมันหยุดไม่ได้แล้ว ตอนนี้เขาต้องการจินยองต้องการอย่างมาก
ร่างแกร่งยังคงกระแทรกความแกร่งของเขาอย่างต่อเนื่องและเพิ่มแรงความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เริ่มเข้าออกง่ายเพราะมีเลือดไหลออกมาหล่อลื่น จินยองได้แต่หลับตากัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวดเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาไหลอาบแก้มเจบีจูบสับน้ำตาอย่างแผ่วเบา เขารักพ่อบ้านคนนี้จนตอนนี้เขาบ้าไปแล้วแน่ๆทำไมร่างกายมันควบคุมไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับเขา
“หยุดเถอะ!!...อ๊ะ!..ผมขอร้อง”จินยองพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เจบีเร่งความเร็วขึ้นจินยองกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเลือดที่หยุดไหลไปสักพักกลับไหนออกมาเยอะกว่าตอนแรก เจ็บและทรมานทำไมชีวิตเขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยทั้งที่เขาไม่เคยทำอะไรให้ใครเดือนร้อนมาก่อน
เจบีกอดร่างบางแน่นความเร็วที่เร่งขึ้นเรื่อยๆมันเสียวจนหยุดไม่ได้ จากนั้นร่างของเขาก็กระตุ๊กก่อนที่น้ำรักจำนวนมากจะไหลเข้าไปในรูนั้นจบด้วยเสียงกรีดร้องอย่างทรมานของจินยองจากนั้นร่างบางก็สลบไป…….
“ฉันรักนายนะ จินยอง….”จากนั้นก็ก้มลงจูบไปทั่วใบหน้าสวยก่อนจะอุ้มร่างบางไปยังที่นอนอย่างเบามือ คงเจ็บมากสินะตอนนี้สติเริ่มกลับคืนมาความรู้สึกผิดตอนนี้เต็มอยู่ในอก นี่เขาทำอะไรลงไป…..ขืนใจงั้นหรอ ทำไมเขาเป็นคนที่เลวแบบนี้ มือใหญ่ลูบแก้มใสที่มีแต่คราบน้ำตามันแทงใจเขาเมื่อจ้องมอง…….
“ฉันขอโทษ……”จากนั้นเจบีก็ลุงขึ้นใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยดังเดิม และไม่ลืมเขียนโน้ตข้อความขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
จินยองค่อยๆลืมตาขึ้นความรู้สึกแรกที่ได้รับยามเช้าคือความเจ็บปวดที่ตรงนั้นและที่สะโพกนี่อีกมันเหมือนจะหลุดออกจากตัว ร่างบางที่เปลือยเปล่าค่อยๆลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มองดูสภาพห้องที่มีเสื้อผ้าของเขาอยู่บนพื้นสภาพขาดไม่มีชิ้นดี จินยองยืนขึ้นเดินมาที่โซฟาที่เต็มไปด้วยคราบเลือดของเขาเอง จากนั้นร่างบางก็ทรุดลงกับพื้นร้องไห้ออกมา สายตามองไปยังกระดาษแผ่นเล็กที่อยู่บนโต๊ะเอื้อมมือไปหยิบมาอ่าน
“ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อคืนนี้….ฉันทำไปเพราะดื่มมากไปหน่อย”เมื่ออ่านข้อความจบน้ำตาก็ไหลออกมาอาบแก้ม เสียใจกับการกระทำแบบนี้จินยองกอดร่างของตัวเองไว้แน่นรอยช้ำเกิดทั่วร่างกาย ตอนนี้เขารู้สึกขยะแขยงตัวเองที่สุด…..
“อิมแจบอม….ผมเกลียดคุณ!!!”ดวงตาคู่สวยมองไปยังโซฟาที่มีคราบเลือดก่อนจะยกโทรศัพท์โทรหาใครสักคน
“สวัสดีครับ รบกวนมาเก็บขยะที่นี่ด้วยครับ”จากนั้นก็ตัดสายมือกำหมัดแน่น
Guest
