ต่อตอนจบ แบบแต่งเอง

“ข้าคือฟู่จวินของเจ้า”  

.  

.  

.  

เสียงพูดคุยข้างหู ทำให้หญิงสาวที่หลับอยู่คืนสติ ร่างที่กระดิกเล็กน้อยทำให้ชายหนุ่มและเด็กน้อยผู้มีผมสีเงินรีบหันควับมามอง  

เมื่อเห็นดวงตากลมโตเปิดออกอย่างสลืมสลือ มหาเทพจึงประคองให้หญิงสาวนั่งพิงบนอ้อมอกของตน 

“เสียวป๋าย เจ้ารู้สึกตัวแล้วหรือ” 

“เหนียงชิน ท่านเป็นอย่างไรบ้าง กุ๋นกุนเป็นห่วงท่านมาก” เด็กน้อยไถ่ถามอย่างร้อนใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ทำให้เหนียงชิน (แม่) ต้องรีบโอบกอดไว้ 

เด็กน้อยใจสงบขึ้นเมื่ออยู่ในอ้อมอกของมารดา ภาพความอบอุ่นที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของชายอีกคนที่นั่งซ้อนหลังหญิงสาว 

ป๋ายกุ๋นกุ่นแอบมองชายผมสีเงินข้ามไหล่ของมารดา เมื่อครู่เขาดีใจที่เหนียงชินฟื้นจนลืมว่ากำลังตกใจอีกเรื่องอยู่ เมื่อแน่ใจว่าเหนียงชินดีขึ้นแล้วจึงอดสอบถามไม่ได้  

“เหนียงชิน ท่านนี้คือฟู่จวิน (พ่อ) ของข้าหรือ”  

ฟ่งจิ้วมองหน้าบุตรชายสลับกับมหาเทพชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจพูดความจริงที่ปิดบังมานาน  

“กุ๋นกุ่นทำความเคารพฟู่จวินเจ้าเสียสิ”  

“ข้าป๋ายกุ๋นกุ่น ขอคารวะฟู่จวินขอรับ” เด็กน้อยประสานมือ กราบทำความเคารพบิดาอย่างเรียบร้อย ท่าทีบอกชัดว่าเป็นเด็กฉลาดและมีมารยาท ดูมีความน่าเชื่อถือกว่าเด็กอื่นในวัยเดียวกัน 

ตงหัวตี้จวินมองเด็กน้อยอย่างพึงพอใจ กำลังจะยื่นมือไปลูบศีรษะ เสียงท้องร้องจากเด็กน้อยก็ดังขึ้นเสียก่อน  

“ข้ารีบมาหาเหนียงชินแต่เช้า ยังไม่ได้ทานข้าวเลย” กุ๋นกุ่นบ่นอุบหน้าแดงอย่างอับอาย แต่แทนทีฟู่จวินที่ดูเข้มงวดจะดุว่าไร้มารยาท กลับมีรอยยิ้มมุมปากที่กว้างขึ้น พลางเรียกใครสักคนเข้ามาในห้อง  

“ฉงหลิน เจ้าพากุ๋นกุ่นไปที่ห้องครัว และดูแลลูกข้าให้ดี” เซียนกวนที่มาใหม่รับคำ พาเด็กน้อยออกไปตามคำสั่ง ทิ้งให้ในห้องเหลือเพียงมหาเทพผู้เฒ่ากับมหาเทวีเพียงลำพัง  

ฟ่งจิ้วยังคงนั่งซ้อนอกของตงหัวตี้จวินดังเดิม แต่คราวนี้มือใหญ่กลับกุมมืออีกฝ่ายไว้มั่น เอ่ยถามแนบหู  

“ปีนี้ กุ๋นกุ่นอายุเท่าไร”  

“ครบ 300 ปีพอดี” หญิงสาวนึกอยู่ชั่วครู่ ก่อนตอบ  

“แปลว่า เจ้ารู้ตัวตั้งแต่ก่อนจะหนีไปแล้ว เจ้าช่างโหดร้ายกับข้านัก”  

“………ตอนนั่นข้าเชื่อสนิทใจว่าท่านเลือกจีเหิง จึงไม่อยากให้ข้ากับลูกเป็นภาระในการตัดสินใจของท่าน” ฟ่งจิ้วที่เงียบงันชั่วครู่เอ่ยตอบ 

“….ข้าไม่อาจยกโทษให้ได้ เจ้าทำให้ข้าบาดเจ็บเจียนตายมาตลอด 300 ปี ไม่มีวันใดที่ข้าไม่คิดถึงเจ้า ข้าทำได้เพียงมองหาเจ้าไปทุกที่ ใช้ทุกอย่างที่ข้ามีตามหาเจ้า จนสุดท้ายกว่าจะได้พบก็เกือบจะสายไป”  

แม้น้ำเสียงของชายหนุ่มจะเรียบนิ่ง แต่ส่อแววเจ็บปวดเจือในหางเสียง ทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดเช่นเดียวกัน  

ฟ่งจิ่วพยายามรวบรวมกำลัง หันกายมาหาตงหัวตี้จวิน เมื่ออยู่ในเขตแดนแสงดาวมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น จนไม่อาจมองหน้าตงหัวได้หมดจด แต่ตอนนี้ฟ่งจิ่วมีเวลาเพียงพอจะพิจารณาฟูจวิน (สามี) เต็มที่ จนเห็นแววอิบโรยและดวงตาดุจน้ำแข็งโบราณที่ชอกช้ำ สภาพที่ไม่เคยเห็น และไม่คิดว่าจะเห็นจากมหาเทพเรียกริ้วเสียใจไม่น้อยแก่หญิงสาว 

“ท่านจะลงโทษข้าหรือ” ฟ่งจิ้วกล่าวอ่อนโยน ยิ้มอ่อนหวาน พลางนึกในใจว่าคงต้องยอมรับการลงโทษแต่โดยดี 

รอยยิ้มอ่อนหวานที่ไม่เห็นกว่า 300 ปี ทำให้ตงหัวตี้จวินรวบตัวหญิงสาวมาแนบอกอีกครั้ง แนบแน่นไม่ปล่อยให้มีช่องว่างระหว่าง 2 ร่าง ดุจดู ดกลืนอีกฝ่ายให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างตน 

“เจ้าต้องถูกคุมขังไว้ข้างกายข้า ห้ามเจ้าหายไปจากข้างกายข้าอีกตลอดกาล” 

คำคาดโทษทำให้หญิงสาวรับคำในลำคอ ต่อให้มหาเทพไม่ลงโทษนางเช่นนี้ นางก็ไม่อาจไปห่างจากมหาเทพอีกชั่วชีวิต  

สองร่างกอดกันอยู่เนิ่นนาน มือขาวของฟ่งจิ่วอดไม่ได้ที่จะลูบสำรวจอกของสามีผ่านผ้าพันแผลที่เจ๋อเหยียนพันไว้  

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง” ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อย พอให้มองหน้าหญิงสาวได้ถนัดมากขึ้น พลางเอ่ยบอก  

“เคราะดีได้ม่อเหยียนมาทัน ทำให้กักอกุศจิตได้ แต่ข้าสูญเสียพลังเซียนไปหลายส่วน คงต้องใช้เวลาอย่างน้อย 1,000 ปีกว่าจะฝึกฝนให้ดีเหมือนเดิม”  

หญิงสาวรับฟังเงียบๆ  

“ฟูจวินของเจ้าจะอ่อนแอไป 1,000 ปี ระหว่างนี้เจ้าจะรังแกข้าหรือไม่” มหาเทพผู้เฒ่าเลื่อนหน้าลงมามองฟ่งจิ่วอย่างใกล้ชิด รอยยิ้มขำขันที่นานๆ ครั้งจะปรากฏอยู่เปื้อนหน้าของมหาเทพ พลางเย้าหวังให้ฟ่งจิ่วเขินอาย 

แทนทีหญิงสาสจะเขินอาย กลับใช้สองมือประคองใบหน้าของอีกฝั่งแน่น ใช้ดวงตาและคำพูดถ่ายทอดทุกความรู้สึกของนางให้รับรู้  

“ไม่ว่าจะ 1,000 ปี หรือ 10,000 ปี ต่อให้เป็น 100,000 ปี หรือตราบจนข้าดับขันธุ์ไป ข้าก็จะดูแลท่าน และรักท่าน ไม่ใช่เพราะท่านคือมหาเทพที่เก่งกาจ แต่เพราะท่านคือ ตงหัว เป็นอดีต ปัจจุบัน และอนาคต เป็นรักเพียงหนึ่งเดียวของข้าตลอดไป”  

ชายหนุ่มรับฟังทุกคำที่หญิงสาวกล่าวอย่างซาบซึ้ง บรรจงจุมพิตหญิงสาวอ่อนโยนด้วยความรักที่เต็มหัวใจ กระซิบข้างหูด้วยคำที่จะอยู่เคียงข้างเขาทั้งสองตลอดกาล 

“ข้ารักเจ้า เสียวป๋าย”  

. . .  

หน้าห้องรักษา เจ๋อเหยี่ยน มองฉงหลินที่กำลังกุ่มมือกุ๋นกุ่นอยู่ พลางก้มมองขวดยาตาลในมือ ถอนหายใจยาวอย่างเสียดาย  

“ข้ากับป๋ายจืออุตสาห์เสียพลังเซียนมากมายหลอมยาตาลช่วยลดเวลาการฟื้นฟูพลังเซียนของมหาเทพจาก 1,000 ปี เหลือ 300 ปี หวังว่าจะได้คำขอบใจกับหนี้บุญคุญก้อนใหญ่จากเจ้าน้ำแข็งพันปีสักครั้ง แต่หากเอาไปให้ตอนนี้นอกจากเขาจะไม่พึงใจแล้ว คงจะเอาชางเหอมาพาดคอข้าเล่นแน่ๆ เลย” วางพลางวางขวดยาตาลในมือให้เด็กน้อย 

“เจ้าหนู ไว้จังหวะเหมาะๆ ค่อยเอายานี้ไปให้ฟู่จวินของเจ้า แต่ข้าว่าเขาคงไม่อยากให้เหนียงชินเจ้ารู้เรื่องนี่หรอกนะ” กุ๋นกุ่นขมวดคิ้วอย่างสงสัย เหตุใดฟู่จวินเขาจึงไม่อยากให้เหนียงชินรู้ว่ามียาดีในมือละ จนอดสอบถามท่านผู้เฒ่าในชุดขาวไม่ได้ 

“ทำไมละขอรับ”  

เจ๋อเหยียนมองหน้าเด็กน้อย ยิ้มแบบมีเล่ห์นัยเต็มที่  

“ข้าว่าเขาคงใช้ข้ออ้างเรื่องอาการบาดเจ็บ ทำน้องให้เจ้าอีก 2 – 3 คนเลยนะสิ”  

. . .  

End