หัวใจเเลกรัก

ขิง 

“ไอ้ขิงโว้ย..จะมายังวะ เดี๋ยวไม่ได้งานทำนะโว้ย รีบๆลงมาได้แล้วจะแต่งตัวอะไรนานนักหนาวะ”  

ได้ยินเสียงเพื่อนเรียกตะโกนมาทางหน้าต่าง ขิงผู้หญิงที่ใช้ชีวิตเรียบง่าย สบายๆไม่ยุ่งยากอะไร มองตัวเองผ่านกระจกส่องในห้องแต่งตัวเล็กๆพิจารณาว่าตัวเองมีส่วนไหนที่คล้ายกับผู้หญิงบ้าง นอกจากรูปร่างภายนอกแล้ว ผมที่ไม่ยาวมากมัดหางม้าไว้หลวมๆ เสื้อใส่แขนยาวเชิต กางเกงยีนต์สีดำขารีบ เข้ากับความยาวของขาที่ไม่ได้เรียวเล็กเหมือนผู้หญิงทั่วไป ไอ้ขิงรูปร่างสูงโปร่ง ไม่ได้ผอมไม่ได้อ้วนดูแล้วแข็งแรงไม่อ่อนแอเหมือนผู้หญิงมีพละกำลังในการทำงานที่มากมายเหลือล้น ใช้ชีวิตมาคนเดียวตั้งแต่เด็ก ญาติสนิทที่ไหนก็ไม่มี งานประจำของไอ้ขิงคือ เป็นสตั้นในทีมแสดง เป็นผู้หญิงคนเดียวที่รับบทสตั้นแมน และคนส่วนน้อยที่จะรู้ว่ามันคือผู้หญิงจริงๆ นอกจากหัวหน้า ไอ้ขิงเป็นผู้หญิงซื่อตรงคิดอะไรก็พูดแบบนั้น ด้วยความที่ไม่ได้เล่าเรียนหนังสือไอ้ขิง เลยไม่ได้ฉลาดเหมือนกับคนรุ่นเดียวกันที่ได้เล่าเรียนจนจบปริญญาตรี และวันนี้จะเป็นวันที่ไอ้ขิงจะเปลี่ยนงานจากการเป็นสตั้น ไปหางานอื่นทำเพราะงานสตั้นของมันไม่ได้มีรายได้ทุกวัน และไอ้ขิงอยากเรียนหนังสือ ไม่ต้องจบปริญญาขอแค่มันไม่โง่จนโดนคนอื่นหลอกเอาง่ายๆก็พอ เพราะในอนาคตเพื่อนไอ้ขิงก็ต้องมีครอบครัวไม่ได้อยู่คอยช่วยเหลือในไปตลอดชีวิต 

“เออ!มาแล้วโว้ย..แกเร่งข้าจังว่ะ คนกำลังแต่งตัวสวยๆ” คนเป็นเพื่อนพอได้ยินไอ้ขิงว่าแต่งตัวสวยๆอยากจะขำพรืดออกมาทันทีนี่สวยแล้วหรอว่ะ ไอ้ขิงเอ้ย!เสื้อเชิต กับกางเกงยีนสีดำขารีบ และผมหางม้ามัดลวกๆหน้าตาไม่ต้องพูดถึง ไม่มีสีแต่งแต้มเลยแม้แต่น้อย ถึงคนเป็นเพื่อนไอ้ขิงอย่างไอ้นิว จะรู้ดีว่าไอ้ขิงเป็นผู้หญิงแต่คนอื่นจะรู้ไหมล่ะ ดูเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมันมัธยมแต่งตัวสิ มันไม่เคยเปลี่ยนเลย ถึงจะรู้เหตุผลแหละว่าไอ้ขิงไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่มันควรจะเป็นเพราะอะไร ใครไม่เคยลำบากไม่มีทางเข้าใจเพื่อนเขาคนนี้แน่ 

“เออ!สวย!ก็สวย..ขิงวันนี้แกจะไปหาสมัคงานที่ไหน วุฒิแกแค่ ม. 3 ใครจะรับแกเข้าทำงานวะฉันเป็นห่วงแกวะ”เมื่อเพื่อนพูดไอ้ขิงใจเสียไปครึ่งแต่มันก็คือความจริงที่ว่าสมัยนี้ใครจะมารับคนอย่างมันเข้าทำงาน 

“เออ!เอาน่า!ลองไปดูก่อนงานอะไรก็ได้ข้าทำหมด อยากเรียนต่อถึงอายุข้าจะเลยมานานแล้วก็เถอะแต่ข้าอยากเรียนจริงๆเผื่อจะจบปริญญาตอนแก่เหมือนคนอื่นเขาบ้าง อยากเก่งกว่านี้ชีวิตจะได้ไม่ลำบากเหมือนที่เป็นอยู่ว่ะ แกเข้าใจข้านะไอ้นิว” ขิงบอกเพื่อนพร้อมก้าวขึ้นมอไซต์ของเพื่อนอย่างคุ้นเคย ก่อนจะตรงดิ่งเข้าเมืองไปหางานทำ 

“เห้ย!ไอ้นิวจอดๆที่นี่เขารับพนักงานขายว่ะ แกพาข้าลงไปลองถามดูก่อนเผื่อเขาจะรับไว้พิจราณา” เมื่อเพื่อนพูดแบบนั้น นิวรีบเลี้ยวรถเข้าไปในสำนักงานใหญ่แห่งหนึ่งพูดคุยเจรจากันสักพักไอ้ขิงเดินคอตกกลับมา เพราะคำตอบที่ได้ก็เหมือนที่ผ่านมาต้องจบปริญญาขนาดแม่บ้านยังต้องรับวุฒิ ม. 6 ขึ้นไป  

“ไอ้นิวข้าว่าเราไม่ได้งานหรอก หลายที่แล้วนะไม่มีใครพิจารณาข้าเลยสักที่ กลับไปเป็นสตั้นเหมือนเดิมก็ไม่ได้แล้วหัวหน้าเขาจะเอาผู้ชายจริงๆไม่ใช้ผู้ญิงอย่างข้า” 

“แกอย่างพึ่งท้อไอ้ขิง เดี๋ยวฉันจะพาแกไปสมัคอีกที่เเต่ตอนนี้เราไปหาอะไรกินกันก่อนค่อยออกไปหางานทำต่อ" ขิงถอนหายใจก่อนจะเชื่อเพื่อนอย่างไม่มีทางเลือกอื่น 

รับสมัคพนักงานทดสอบชิม วุมิการศึกษาไม่จำกัดขอแค่ร่างกายแข็งแรงไม่มีโรคติดต่อที่ร้ายแรง รับจำนวนมาก สนใจติดต่อ.. 

ไอ้ขิงฟังเพื่อนอ่านข้อความบนแผ่นประกาศหางานทำแล้วสะดุดกับงานนี้เลยรีบสกิดไอ้นิวให้รีบพาไปสมัคเพราะกลัวเต็มเสียก่อน