นอกคอก

“ดั้ม!มึงดูน้องเป็นตัวอย่าง มึงเคยคิดจะใช้ชีวิตเเบบคนปกติเขาบ้างไหม ไม่ใช่ทำตัวว่างไปวันๆ …คิดจะผลาญเงินกูไปถึงไหน” เป็นปกติที่บ้านนี้ลูกชายคนโตมักจะถูกเปรียบเทียบกับลูกคนเล็กเสมอ 

“ถ้าพ่ออยากได้ลูกเเบบไหน..พ่อก็ไปบอกไอ้ลิน ไม่ใช่มาบอกผม!” ผมกับพ่อไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่..ตั้งเเต่เเม่ผมจากไป 

“มึงเป็นพี่!เคยทำตัวให้น้องมันเคารพนับถือบ้างไหม..ไร้สาระไปวันๆ” ชีวิตผมก็เป็นจริงอย่างที่พ่อว่า" ไร้สาระไปวันๆ” 

“เลิกบ่น!ผมจะไปอยู่ที่อื่นเเล้ว..เชิญพ่ออยู่กับลูกชายสุดที่รักไปเถอะ!” ผมกะเอาไว้ว่าจะไปตั้งตัวใหม่ที่บ้านเกิดของเเม่ 

“มึงจะไปไหนรอดไอ้ดั้ม!สักวันมึงก็ต้องซมซานกลับมาหากู!” ถ้าเป็นอย่างที่พ่อพูดจริง ผมขอยอมตายดีกว่าต้องกลับมาเหยียบที่บ้านนี้อีก 

ในอดีต..เมื่อผมเป็นเด็กอายุน่าจะหกขวบได้ วันนั้นผมกลับบ้านเย็นมากเพราะเเม่พาไปเดินเที่ยวตลาดนัดเปิดใหม่ ผมจำได้อย่างเเม่นยำว่าเเม่ซื้อเสื้อตัวสีชมพูให้ผม..เเม่มักจะซื้อเสื้อผ้าหรือของใช้ที่เป็นสีชมพูให้ผมทั้งนั้น..เพียงเพราะเเม่ผมชอบสีนี้ ตั้งเเต่เป็นเด็กผมมักจะมีเเต่ของใช้สีสันสดใส..ชมพูอ่อน ชมพูเข้ม เหลืองบ้างเป็นบางครั้ง..จริงๆเเม่ผมท่านเป็นโรคความจำเสื่อมน่ะครับ..ก่อนจะเป็นเเบบนี้ท่านหวังไว้ว่าอยากมีลูกสาว..อยากได้ผู้หญิง เเต่ผมดันเกิดมาเป็นผู้ชาย ถึงอย่างนั้นเเม่ก็รักผม..รักมาก..รักมากกว่าชีวิตของท่าน 

“ลูกที่พ่อเทิดทูลนักหนาสักวันมันจะนำปัญหามาให้..ผมรู้ว่าไอ้ลินไม่ใช่ลูกชายเเท้ๆ ของพ่อ..เเต่เรื่องมันตลกตรงที่พ่อรู้มาตลอดเเต่ทำเป็นไม่สนใจ!พ่อรักมันมากกว่าลูกชายเเท้ๆของตัวเองซะอีก!” 

เพี๊ยะ! 

“หึ..เพราะพ่อไม่ได้รักเเม่ผม..พ่อเลยเกลียดผมไปด้วย วันนั้นผมเห็น!ผมเห็น!พ่อเป็นคนฆ่าเเม่!เป็นพ่อ..เป็นพ่อที่ทำ..ผมยอมทนอยู่กับฆาตกรที่ฆ่าคนที่ผมรักมากที่สุด..ผมทนมองหน้าพ่อทั้งที่ในใจเจ็บปวดเหมือนจะเเตกเป็นเสี่ยงให้ได้..ผมเกลียดพ่อ!เกลียดมาตลอดผมรอวันที่พ่อจะตายเหมือนเเม่ ผมจะรอวันนั้น!” 

เพี๊ยะ! 

“ไอ้ดั้ม!มึงไสหัวออกจากบ้านกูไป..มึงไปเเล้วห้ามกลับมาเหยียบที่นี่อีก เงินเเม้เเต่บาทเดียวมึงก็ห้ามเอาไป..นับเเต่นี้มึงกับกูขาดกัน..กูจะถือว่ามีลูกชายเเค่คนเดียว!” ผมรู้อยู่เเล้วว่าพ่อต้องพูดเเบบนี้ เเทนที่จะเสียใจผมกลับดีใจมากกว่า.. 

ดั้ม 

อายุ 31 ปี 

อาชีพ ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ 

มารดา เสียเเล้ว 

บิดา ยังมีชีวิตอยู่ 

ลิน 

อายุ 23 ปี 

อาชีพ ทายาทร้านเเพรเพชรหลายสาขา 

มารดา ยังมีชีวิตอยู่ 

บิดา ยังมีชีวิตอยู่ 

***นิยายเรื่องนี้เหมาะกับผู้ที่อายุ 20 ปีขึ้นไป..มีเรื่องราวเกี่ยวกับเพศเเละความรุนเเรงรอบด้าน..โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน..เเต่ถึงอย่างนั้นเรื่องราวทั้งหมดในนี้ล้วนเป็นการเเต่งขึ้นเพื่อความสนุกเท่านั้นไม่ได้มีการพาดพิงหรือพยายามเลียนเเบบให้เหมือนผู้ใด..นักอ่านทุกท่านโปรดเเสดงความคิดเห็นเมื่อรู้สึกอยากพูดคุย..เเละไม่สนับสนุนการใช้คำพูดไม่สุภาพในนิยายเรื่องนี้..ถ้าไม่ชอบกรุณากดออกได้เลยนะคะ..***