...ฝากรัก....เก็บหัวใจ....พิชิตพี่ชาย(สุดหล่อ)....

.....เปิดเรื่อง....

....มุมหนึ่งของบ้านวัชร์.....

“อ่อ นะน้า มะมีไรเหรอครับ” ท่าทางของผู้หญิงที่เข้ามาบ้านผมทั้งๆ ที่ผมไม่รู้จักและแน่นอนเราไม่รู้จักกัน....

“หนูช่วยน้าด้วยนะลูก”

“…ชะช่วยอะไรครับ” ผู้ชายสูง ๆ ใส่แว่น ดูเรียบๆ เอ่ยถามแม่

“น้าไม่รู้จะทำยังไง ช่วงนี้ที่บ้านน้ามีปัญหา เรื่องเงิน จะหันหน้าไปพึ่งใครก็ไม่มีใคร...หนูเป็นเด็กผู้ชาย คนเดียวที่น้าอยากฝาก สิ่งที่มีค่าที่สุดของน้าไว้......หนูเองก็อยู่คนเดียว....ไม่มีภาระอะไร น้าขอรบกวนฝากตาภัทรไว้หน่อยนะลูก”

“แต่ผมไม่รู้จักน้านะครับ เราแทบจะไม่เคยคุยกันเลย อย่างมากสุดก็แค่เป็นเพื่อนบ้านรั้วติดกัน....น้าเอาอะไรมาไว้ใจผู้ชายเชย ๆ คนนี้ละครับ.....ผม...”

“เพราะน้าเชื่อว่าหนูจะดูแลลูกของน้าได้....ช่วยน้าหน่อยนะลูก น้าไม่อยากให้ตาภัทรต้องไปลำบากกับน้า....หนูไม่ต้องห่วงนะ เรื่องค่าใช้จ่าย น้าจะเป็นคนออกให้ทั้งหมด น้าพอจะมีเงินเก็บ....มากพอที่จะใช้เป็นค่ากินค่าอยู่ของตาหนู....น้าขอร้องนะลูก....นะ...ช่วยน้าหน่อย...” ผู้หญิงหน้าตาเศร้า ๆ คนนี้เป็นแค่เพื่อนบ้านรั้วติดกันกับผมเท่านั้น....ผมไม่รู้ว่าอะไรคิดให้น้ามั่นใจหนักหนาว่า...ผมจะช่วย.....ถ้าเป็นเรื่องอื่นผมจะไม่ลังเลใจเลย แต่นี่.....

“น้าไม่มีเวลาแล้ว....น้าต้องหนีไปตั้งตัวที่อื่นก่อนเพื่อจะได้มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงตาภัทร.....ฝากน้องด้วยนะลูก....อย่าดื้อกับพี่เค้ารู้ไหม....แล้วแม่จะมารับหนูอีก 10 ปีข้างหน้านะลูก.....รอแม่นะครับคนดี” เด็กอ้วนวัย 15 ขวบ นั่งมองแม่ตัวเองนิ่ง ไม่มีน้ำตา ไม่มีร่องรอยความเสียใจ....ทุกอย่างเรียบเฉย ภายใต้.....ใบหน้าขาว ๆ นั้น....ผมได้แต่ยืนมอง ด้วยความสับสน ว่า....ผมจะต้องรับผิดชอบเด็กคนนี้.....ยังไง....ผมจะทำได้รึปล่า.....

“ภัทรรู้ว่าพี่ไม่อยากเลี้ยงภัทร....ภัทรกลับไปอยู่บ้านคนเดียวก็ได้ครับ.....” เด็กอ้วนเงยหน้าบอกผม แล้ววิ่งไปยังบ้านของตัวเอง.....ผมทำทีจะตามไปแต่.....

“ไม้รอวัชร์อยู่ อย่าลืมมาเจอกันที่เดิม แล้วเราไปงานแต่งยัยพิมพ์พร้อมกันนะครับ” ไม้แฟนผมโทรมาย้ำเรื่องงานแต่งเพื่อน....ผมคงจะปฎิเสธไม้ไม่ได้เพราะรับปากไว้และเพื่อน ๆ ทุกคนก็รอเจอผมอยู่....ผมต้องไปธุระของตัวเองก่อนแล้วค่อยมาจัดการเรื่องนี้.... คงไม่มีอะไรน่าห่วงมั้ง.....ยังๆก็บ้านตัวเอง.....

......ภัทร...........

“เห้ยยย แม่งบ้านเงียบ ท่าทางมันหนีหนี้พวกเราว่ะ....กูว่าเอาของพวกมันไปขายชะเลย....ดีไหมว่ะ 555” หนึ่งในเจ้าหนี้ตะโกนก้องอย่างสะใจ....ยังไงผมก็ไม่มีวันไปอยู่กับคนที่แม่ฝากไว้หรอก ผมรู้ดีว่าเค้าไม่ชอบเด็กและไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย....ผมยินดีนะ ถ้าต้องตายในบ้านของตัวเอง....โดยไม่ต้องสร้างภาระให้คนอื่นผมนอนนิ่ง ๆ ในห้องของตัวเอง....ผมพร้อมจะตายแล้ว....แม่ครับภัทรขอโทษนะครับ.....ภัทรรักแม่นะ....

มาติดตามกันว่า....จะมีใครช่วยภัทรไหม แล้ววัชร์จะใจอ่อนเข้ามาดูแลภัทรรึเปล่า....ระยะเวลา 10 ปีที่อยู่ด้วยกัน มันจะมีอะไรในก่อใผ่ไหม.....ฝากด้วยนะคะ....