Please don't forget about me ขอแค่อย่าลืมฉัน

Please don't forget about me...ขอแค่อย่าลืมฉัน

"ปล่อยนะมึงจะทำบ้าอะไรกู"

คนที่ค่อมตัวผมอยู่ตอนนี้เป็นเพื่อนรักของผมเราสนิทกันมาก มากจนผมแอบมีความรู้สึกดี ๆ ให้มัน อาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิดสนิทสนม หรือไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็ตามแต่ ผมรู้แค่ว่าผมแอบหลงรักเพื่อนคนนี้ไปแล้ว

"เขมปล่อยกูนะ...เขมชาติกูบอกให้ปล่อย"

"มึงจะปฏิเสธความต้องการของมึงได้เหรอเขต"

"มะมึงพูดอะไร"

"มึงชอบกู ที่มึงทำทุกอย่างให้กูมันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน มึงปิดบังกูไม่ได้หรอกเขต"

"มึงเอาอะไรมาพูด กูคิดกับมึงแค่เพื่อน กูว่ามึงเมามากแล้ว มึงปล่อยกูเถอะ"

วันนี้เป็นงานวันเกิดของเขมชาติ มันชวนพวกผมไปเลี้ยงที่ผับแห่งหนึ่ง ผมเห็นมันเมามากมันคงขับรถกลับคอนโดไม่ไหวผมจึงอาสามาส่งมัน

"กูไม่ได้เมา"

"มึงปล่อยกูกูจะกลับ"

ผมยายามผลักร่างสูงใหญ่ให้ออกไปจากตัวผมแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จเพราะผมไม่สามารถสู้แรงคนร่างสูงที่ค่อมอยู่บนตัวผมได้เลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้บรรยากาศในห้องมีแต่เสียงลมหายใจของเราทั้งสองคน

ก่อนที่สติผมจะแตกไปมากกว่านี้คือเขมชาติเข้ามาประกบปากผม ผมไม่สามารถปฎิเสธความต้องการของตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมตามหามานาน มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการ

สุดท้ายผมกับเขมชาติก็เกินเลยกันไปมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ผมไม่ใช่คนรักเขา ที่เขมชาติทำลงไปมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบหรือเขาแค่อยากสนุกกับผม ผมไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย...ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตผม ผมไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้ามันจะดำเนินต่อไปอย่างไร แต่ผมรู้อย่างเดียวว่า ผมเต็มใจที่จะยอมทำทุกอย่างเพื่อเขมชาติ...แม้ว่าผมไม่ใช่คนที่เขารักก็ตาม

หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้นผมกับเขมชาติก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย และด้วยเป็นช่วงของการปิดเทอมโอกาสเจอกันเลยมีน้อย

จากนั้นอีกสองอาทิตย์ผมได้รับข้อความจากไลน์ของเขมชาติมันบอกให้ผมออกไปหาที่ร้านอาหารร้านประจำที่กลุ่มของพวกเราชอบไปกัน

"มึงมีอะไร"

ผมถามคนที่อยู่ข้างหน้าด้วยน้ำเสียงที่ปกติเหมือนทุกครั้ง ถึงแม้ความรู้สึกข้างในมันจะเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม เพราะมันไม่ใช่เพื่อนเหมือนแต่ก่อน

"เรื่องคืนนั้นกูขอโทษ"

คนที่อยู่ตรงหน้าผมพูดขึ้น ซึ่งมันก็ทำให้ผมเจ็บไม่น้อยเลยเหมือนกัน ความจริงแล้วผมไม่ควรปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ เพราะสุดท้ายแล้วคนปวดใจก็คือผม

"ช่างมันเถอะ"

สิ่งที่ผมพูดออกไปมันช่างไม่ตรงกับใจของตัวเอง...แต่ถ้าการบอกว่าช่างมันเถอะมันทำให้อีกคนสบายใจ ผมก็พร้อมที่จะพูดมันออกมาทั้ง ๆ ที่ข้างในส่วนลึกของหัวใจมันเจ็บปวดทรมานก็ตาม

"คือ..."

เขมชาติอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เหมือนเขามีอะไรบางอย่างที่ต้องการจะบอมผม ในแววตาเขาตอนนี้มันดูไม่เหมือนเขมชาติที่ผมเคยรู้จักทำไมนัยน์ตานั้นเศร้าเหลือเกิน

"คนเลว ๆ อย่างกูไม่เหมาะที่มึงจะมารักหรอก มึงลืมกูเถอะ"

แค่ประโยคนี้ก็ทำให้ผมจับลึกเข้าไปถึงขั้วใจ มันเหมือนภูเขาทั้งลูกกระแทกเข้าที่กลางอกผม

ผมได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา

"แม่กูจะให้กูย้ายไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ"

"เมื่อไหร่"

"เดินทางอาทิตย์หน้า"

"แล้วจะกลับเมื่อไหร่"

"กูจะไปอยู่ที่นั่น ๕ ปี จนกว่าจะเรียนจบโท"

ผมรู้สึกใจหาย บวกกับความเจ็บปวดที่กำลังถาโถมเข้ามาในหัวใจผม แต่ผมก็ต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้มันกลั้นไว้แทบไม่ไหว มันอยากจะระเบิดความรู้สึกนี้ออกมาเสียเต็มที

"มึงลืมกูเถอะ"

มันพูดพร้อมลุกออกไป

"เดี๋ยวก่อน"

มันหยุดเดินตามคำเรียกร้องจากผม ผมถอดสร้อยข้อมือที่มีจี้ดอกไม้สีฟ้าให้กับเขมชาติ มันรับไว้แต่มันไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

"อย่าลืมฉัน"

ผมพูดแค่นี้แล้วก็เดินออกจากร้านอาหารทันทีโดยไม่หันหลังกลับไปมอง 

หลังจากผมเรียนจบผมก็หางานทำจนได้ทำงานที่บริษทแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่ติดอันดับของไทย

ผมจบด้านการตลาดมาและแน่นอนว่างานที่ผมได้ก็ตรงกับที่ผมเรียนมาพอดี

นับจากวันนั้นวันที่เขมชาติบอกผมว่าจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ วันนี้ก็ ๕ ปีพอดี ที่ผมไม่ได้เจอเขา

ผมยังไม่สามารถลืมเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนได้ ผมได้แต่รอเขากลับมา ถึงแม้ว่าการกลับมาของเขามันอาจจะทำให้ผมเจ็บปวดมากก็ตาม เพราะถึงอย่างไรแล้วเขาคงไม่มีวันรักผู้ชายด้วยกัน

วันนี้ที่บริษัทมีประชุมใหญ่ เพราะวันนี้มีผู้บริหารคนใหม่มาทำหน้าที่แทนผู้บริหารคนเก่า ระหว่างที่ผมกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ในห้องประชุมนั้น เสียงที่ผมคุ้นชินก็พูดขึ้นมา มันเป็นเสียงที่ผมอยากได้ยิน มันเป็นเสียงที่ผมอยากเจอ มันเป็นเสียงที่ผมต้องการมาตลอด...

"ผมเขมชาติครับจะมาดูแลที่นี่แทนคุณพ่อ"

ผมมองที่ต้นเสียงนั้นทันที

ตอนนี้เราสองคนสบตากัน ความรู้สึกของผมตอนนี้มันบอกไม่ถูกมันเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ในหัวใจผมตอนนี้มันมีทั้งความดีใจ และความกลัว อยู่เต็มอก ดีใจคือการที่เขากลับมา กลัวก็คือกลัวเขาไม่รัก กลัวทุกอย่างมันจะไม่เหมือนเดิม

"และนี่คุณ มินทิรา คู่หมั้นของผม เธอจะมาดูแลเรื่องการตลาด"

แค่คำว่าคู่หมั้นมันก็ทำให้ผมชาไปทั้งตัว

ผมเจ็บปวดเหลือเกิน...

ความรัก ความหวัง ที่ผมเฝ้ารอ ที่ผมโหยหา ที่ผมต้องการ 

ณ ตอนนี้ เวลานี้ ผมอยากให้มันเป็นเพียงแค่ความฝัน ผมไม่อยากให้เรื่องวันนี้มันเป็นจริง ผมอยากให้มันเป็นเพียงเรื่องโกหก มันไม่จริงใช่ไหมที่เขามีคู่หมั้นแล้ว

มันผิดที่ผมเองที่ยังรักเขาจนหมดหัวใจ 

ผมมันโง่เองที่ไปรักคนอย่างเขมชาติ

ผมมันโง่เองที่ไปยอมเขาทุกอย่าง เพื่อหวังว่าสักวันเขาจะรักผม...

15 ตุลาคม 2560

อย่าทำร้ายฉันด้วยการหันหลังไม่พูดไมจา

เมื่อเธอเฉยเธอทำเย็นชาฉันยิ่งปวดใจ

ต้องการแก้แค้นกันด้วยการทรมานหัวใจ

ฉันยอมถ้าเธอไม่รักบอกกับฉันคำเดียวก็พอ

*

ยิ่งใกล้ยิ่งไกล เจนนิเฟอร์   คิ้ม

*

เรื่องราวความรักของอาเขตจะเป็นอย่างไรต่อไป

โปรดติตามตอนต่อไปเร็ว ๆ นี้

คิมหันต์.

คิมหันต์.

คิมหันต์.