หน้ากากรักนางมาร

"พี่ทองจ๋า...เมื่อไหร่พี่จะมาหาป่าน...ลูกก็โตแล้วนะพี่ทอง...ฮึก...ข้าวก็ใกล้เกี่ยวแล้วนะพี่รู้ไหม..." เสียงสะอื้นระโหยระแหงแห่งความเสียใจดังขึ้นไม่ค่อยดังมากนัก ฝ่ามือบางไล้ตามรวงข้าวเม็ดงามอย่างแผ่วเบาราวกับว่ามันจะร่วงหล่นหล่นสู่พื้นดิน ความคิดถึงชายอันเป็นที่รักมานานแรมปีตั้งแต่เขาจากไป ทิ้งคำบาดใจกับลูกน้อยไว้ให้เธอ
'ไปซะเถอะ...กลับบ้านนอกของเธอไป น้ำตาจอมปลอมของเธอมันไม่มีค่าอะไรเลย...'
'แต่ป่านรักพี่ทองจริงๆ นะ...แล้วลูกล่ะพี่...'
'ไปซะ...คุณไปซะเถอะ...ผมอาจจะกลับไปหาลูกก็ได้...แต่ผมบอกไว้ก่อนมันจะเป็นลูกผมรึเปล่า!...'
'.....'
หยาดน้ำตาไหลลงมาอีกระรอกที่คำบอกรักจากเธอนั้นเป็นดั่งสายลมที่พัดผ่านไป..ตั้งแต่เขาจากไปเธอก็จมอยู่กับความเศร้าหมองตลอดเรื่อยมา...จากไปที่ไหนไม่อาจรู้...แต่เธอจะคอย...คอยเขาอยู่ใต้ผืนนาแห่งนี้...ผืนนาที่ลมหายใจสุดท้ายของเธอจะฝากไว้!
....ลาก่อนพี่ทองจ๋า...พ่อจ๋าแม่จาดูแลลูกป่านให้ดีนะจ๊ะ...
เลือดสีแดงสดหยดลงสู่พื้นนาเสียงนกกาพร้อมเพรียงกันไว้อาลัยแด่ชีวิตที่กำลังจะสิ้นลม 
"ปาน! ไม่นะ!!!"

มันอาจจะไม่สนุกแต่แต่งด้วยใจนะครับ