21.00

ก๊อกๆ!!

เเพรวาเองค่ะ

เเกร่ก!!!

ลูกสาวตัวดีเดินเข้ามาพร้อมกับตุ๊กตา​หมีคู่ใจ

เเพรวาขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับนอนลงหนุนตักอีกคน

เเพรวาตกใจจึงลุกขึ้นนั่ง

เด็กสาวเเอบนอยๆเมื่อได้รู้ความจริงอะไรบางอย่างคนตัวเล็ก​ทำหน้าหงอยก่อนที่จะก้มหน้าเเล้วเอ่ยถามผู้เป็นเเม่

ผู้เป็นเเม่ยิ้มก่อนที่จะหุ่มผ้าให้ลูกสาว

8.30

บ้านเจษฎา

สวนหน้าบ้าน

พีพยักหน้า​ก่อนที่จะออกรถไปบริษัท​ทันที

ผมยังคงนั่งมองไปที่หน้าบ้านหวังว่าคุณ​ใจดีเมื่อวานจะมาหาผมอีก

รอผมอยู่หรอ

เสียงเล็กเอ่ยขึ้นก่อนที่จะร่างหนาจะหันไปมองเเต่ก็ไม่พบกับใครเลยซักคน

ผมคงคิดถึงเค้าจนหูเเว่วไปแล้วเเน่ๆ

หลังจากที่เจษฎานั่ง​เหม่อไปซักพักเเต่ก็ไรวี่เเววของคนที่อยากจะให้มาเค้าจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน

ภูมิลุกจากโซฟาก่อนที่จะพาเจษ​ขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

พี่กร

ด้านล่าง

โรงพยาบาล​

ติ๊งนิงๆๆๆ

ป้านิ่มที่ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านจึงรีบเดินออกมาเปิดประตูรั่วอย่างรวดเร็ว

ไม่นานรถเก๋ง​สีดำก็ขับตามมาจอดข้างๆบ้านก่อนที่ภากรจะลงจากรถ

ลูกชายคนโตของบ้านเดินมาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ใบใหญ่​ก่อนที่จะยื่นให้ป้านิ่ม

ผมมองไปรอบบ้านไม่ว่าจะกี่10ปีสภาพมันก็ยังคงเหมือนเดิมนี่คงเป็นครั้งเเรกในรอบ10กว่าปีที่ผมได้เข้ามาเหยียบที่บ้านหลังนี้

ร่างสูงมองสำรวจทั่วบ้านที่เค้าเคยคุ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปอย่างไม่รีรอ

ในบ้าน

ภู​พิงค์​เเตะไปที่ไหล่ของลูกชาย

ภู​พิงค์​พยักหน้าก่อนที่จะพาเเพรวาขึ้นไปบนห้องขจองเจษ

ห้องนอน

ก๊อกๆ

เข้ามาครับ

เเกร่ก

ร่างหนายิ้มให้กับเด็กสาวตรงหน้าก่อนที่จะเหลือบไปเห็นภูพิงค์​ที่เดินตามมาเค้าจึงลุกขึ้นอย่างเร็วก่อนที่จะเดินเข้าไปกอดภูพิงค์​

ฟรึ่บ

ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา

เเพรวาคิดอะไรดีๆออกเขาจึงออกมาหน้าประตู​ห้องก่อนที่จะตระโกนออกไปเสียงดัง

ด้วยความตกใจภากรจึงรีบวิ่งขึ้นไปห้องข้างบนอย่างรวดเร็ว

ปัก💥เเกร่ก ล๊อกห้อง

หลังจากที่ภากรเข้าไปในห้องเเพรวาน้องสาวตัวเเสบก็จัดการล๊อกประตูขัง3พ่อเเม่ลูกให้อยู่ด้วยกัน

ปักๆ!!! 💥💥💥

ไอ้เเพรเเกทำบ้าอะไร!!!

ปักๆ💥💥 เปิดประตู​เดี๋ยว​นี้!!!

ด้านในห้อง

ภากรที่พยายาม​เปิดประตูไม่สำเร็จ​ก็หันไปเจอเจษฎา​กำลังกอดภูพิงค์​เค้าไม่พอใจจึงจับทั้ง2คนเเยก

ภู​พิงค์​พยายาม​ฝื้นความทรงจำให้อีกฝ่าย

ภู​พิงค์​พูดเสียงดังทัวห้องด้วยความโมโห

ภากรเงียบกับคำพูดที่ผู้เป็นเเม่พูด

ภู​พิงค์​พูดพร้อมกับน้ำตาคลอ

เจษ​ที่ได้เเต่นั่งเงียบกับเหตุการณ์​ที่เกิดขึ้น

ภากรคุกเข้าต่อหน้าของเจษฎา​ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

เจษ​มองไปที่ใบหน้าของลูกชายก่อนที่จะนึกหวนกลับไปยังอดีต​ที่ยังคงจำได้

มือหนาสัมผัส​ไปที่หัวของลูกชายเบาๆ

เเต่ก่อนผมกับเค้าสนิทกันมากกว่าเเต่อะไรหลายๆอย่างทำให้เราต้องเเยกจากกันจากพ่อลูกกลายเป็นเเค่คนรู้จัก

ภากรที่เต็มไปด้วยอารมณ์​โกรธ​เมื่อกี้ก็เริ่มมีสีท่าที่จะออ่นลง

ภากรเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้เป็นพ่อที่กำลังร้องไห้อยู่ก่อนที่เค้าจะลุกขึ้นโผลเข้ากอดอีกคน

ทั้ง2กอดกันเเน่นก่อนที่ภูพิงค์​จะเข้าไปกอดด้วยอีกคน

ทั้ง3กอดกันเเน่น การที่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเเบบนี้ทำให้กำเเพง ระหว่างพ่อลูกถูกพังทลาย​ลง

เเกร่ก!!

ภูพิงค์​ยิ้มก่อนที่จะอ้าเเขนรับลูกสาวตัวดีเข้ามากอดด้วยกัน4คน

นี่คงเป็นกอดที่เเสนอบอุ่นที่สุดที่ผมเคยได้รับมันใันทำให้ผมมีความสุขมากๆในช่วงเวลาเเบบนี้

....

ภากรลุกขึ้นก่อนที่จะเดินออกไป

หน้าร้านกาเเฟ

วิลาที่เห็นวา​รินทร์​ยืนโบกมืออยู่ฝั่งตรงข้ามจึงรีบ ข้ามไปหาลูก

เอี๊ยดดดด!!! ตุ้ม!!! 💥

เเต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นรถกะบะคันใหญ่ที่ขับมาด้วยความเร็วเกิดเบรค​ไม่ทันทำให้รถพุ่งชนเข้ากับร่างของ วิลากระเด็นไปต่อหน้าต่อตาของวา​รินทร์​โดยรถที่ชนได้ขับหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว

วารินทร์​ที่ได้เห็นภาพสะเทือนใจเมื่อกี้ก็ตะโกน​เรียกผู้เป็นเเม่ลั่นก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาร่างที่ขยับไม่ได้อยู่บนพื้นถนน

เลือด​ที่ไหลเต็มพื้นเป็นจำนวนมากก่อนที่วารินทร์​จะเข้าไปโอบกอดประคองผู้เป็นเเม่ที่หายใจโรยรินอยู่บนพื้น

คนที่ร้านกาเเฟต่างก็พากันมาช่วยเหลือวารินทร์​โดยการโทรบอกรถพยาบาล​

18.00

ห้องฉุกเฉิน​

วารินทร์​ที่มาส่งผู้เป็นเเม่เข้าห้องฉุกเฉินเนื้อตัวเสื้อผ้าเต็มไปด้วยคราบเลือด​สีเเดงเต็วตัวไปหมด

พยาบาล​:เข้าไม่ได้นะคะญาติ​คนไข้รอด้านนอกค่ะ

พยาบาล​:ไว้ใจได้ค่ะทางเราจะทำให้ดีเเล้วสุดความสามารถ​

ร่างเล็กนั่งลงหน้าห้องฉุกเฉิน​พร้อมกับกุมขมับ

ตอนนี้​ผมเคลียดเคลียดมากๆจนไม่อยากจะคุยกับใครในตอนนี้

ห้องผ่าตัด

ในห้องผ่าตัดวุ่นวายไปหมดทั้งหมอเเละพยายาม​ต่างเตรียมของในการผ่าตัด

จนตอนนี้​ร่างของวิลาเต็มไปด้วยสายต่างๆทางการเเพทย์​

ภากรที่เปลี่ยน​ชุดเป็นเตรียม​ผ่าตัดก็เดินเข้ามาในห้อง

ร่างสูงเปิดผ้าสีเขียวออกก่อนที่จะเห็นใบหน้าของผู้ป่วยซึ่งเป็นวิลา

ภากรหัวเสียก่อนที่จะถอดชุดออกเเล้วเดินออกไปด้านนอกโดยสีหน้าเรียบนิ่ง

โปรด​ติดตาม​ตอน​ต่อไป............................