Ep.28
-
19.30
-
หน้าห้องฉุกเฉิน
-
ร่างเล็กที่นั่งกระวนกระวายใจเมื่อเห็นคุณหมอซึ่งเป็นคนรักเดินออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งเค้าจึงรีบเข้าไปถามอาการของเเม่อย่างรวดเร็ว
-
วารินทร์
พี่กร!!.จับเเขนอีกฝ่าย
-
วารินทร์
พี่กรเป็นคนรักษาเเม่รินทร์ใช่มั้ย
-
วารินทร์
เเม่รินทร์เป็นยังไงบ้าง
-
ภากรณ์
ป่าว
-
วารินทร์
ม...หมายความว่าไง
-
ภากรณ์
พี่ไม่ได้เป็นหมอผ่าตัดเเม่ของ รินทร์
-
ภากรณ์
หมอคนอื่นเป็นคนผ่า
-
ภากรณ์
ปล่อยพี่ก่อน.เเกะเเขนอีกฝ่าย
-
วารินทร์
งั้นฮึก...พี่ช่วยบอกให้หมอด้านในรักษาเเม่รินทร์ให้สุดความสามารถนะครับ
-
วารินทร์
อย่าปล่อยให้เเม่รินทร์เป็นอะไรนะ
-
คนพี่ยืนเงียบฟังคนน้องพูดจบก่อนที่จะเดินออกไปปล่อยให้ร่างเล็กนั่งกลุ่มใจเพียงคนเดียวก่อนที่จะมีหมออีกคนรีบวิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินเเล้วจับเเขนของภากรไว้
-
ณวัฒน์
ไอ้เหี้ยกร!!
-
ณวัฒน์
มึงกลับเข้าไปรักษาคนไข้เดี๋ยวนี้
-
ภากรณ์
ปล่อยกู
-
ภากรณ์
พวกมึงก็รักษาไปดิ
-
ภากรณ์
พี่ภาเเละก็ทีมเเพทย์คนอื่นๆก็เก่งไม่ใช่หรอ
-
ณวัฒน์
เเต่เคสนี้มันเกี่ยวข้องกับหมอเฉพาะทางอย่างมึงนะ
-
ภากรณ์
เเล้วในโรงพยาบาลนี้มันมีหมอเฉพาะทางประสาทศัลยศาสตร์คนเดียวรึไง
-
ภากรณ์
มึงก็ไปเรียกหมอท่านอื่นมารับหน้าที่เเทนกูดิ
-
ณวัฒน์
หมอท่านอื่นเค้าก็ติดเคสอื่น
-
ณวัฒน์
วันนี้คนไข้ผ่าตัดมันเยอะมาก
-
ภากรณ์
ก็ช่างดิ
-
ภากรณ์
กูจะไม่รักษาผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด
-
ณวัฒน์
ทำไมวะ
-
ณวัฒน์
เค้าเป็นอะไรกับมึง
-
ณวัฒน์
เค้าไปฆ่าพ่อฆ่าเเม่มึงตายอ่อ
-
ณวัฒน์
มึงถึงไม่ยอมรักษา
-
ภากรณ์
เออ!!!
-
ภากรณ์
มันฆ่าคนในครอบครัวกูตาย
-
ภากรณ์
พอใจมึงยัง
-
ณวัฒน์
ไอ้กร!!
-
ณวัฒน์
ถึงเค้าจะทำอะไรมาก็ตาม
-
ณวัฒน์
เเต่ตอนนี้มึงต้องรักษาเค้าก่อน
-
ณวัฒน์
ที่มึงไม่ยอมรักษาคนไข้ด้วยเหตุผลเเค่นี้อ่ะหรอ
-
ณวัฒน์
มึงยังมีความเป็นเเพทย์มืออาชีพอยู่มั้ยวะ
-
ณวัฒน์
มึงจำไม่ได้หรอการที่มึงก้าวขาเข้ามาเป็นหมอเเล้ว
-
ณวัฒน์
ขอให้ถือประโยชน์ส่วนตนเป็น ที่สองประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์ เป็นกิจที่หนึ่ง
-
ณวัฒน์
คนไข้คือคนสำคัญอันดับ1
-
ณวัฒน์
มึงทำเเบบนี้ก็เท่ากับมึงละทิ้งหน้าที่
-
ณวัฒน์
ผิดจรรยาบรรณเเพทย์
-
ณวัฒน์
มึงอยากโดนไล่ออกหรอวะ
-
ภากรณ์
เออเรื่องของกู
-
ภากรณ์
มึงกลับไปทำหน้าที่ของมึงซะไอ้วัฒน์
-
ภากรณ์
อย่ามาเสียเวลากับกู
-
ณวัฒน์
นี่กูเตือนมึงด้วยความหวังดีนะ.เดินออกไป
-
ร่างเล็กที่ได้ยินทั้งคู่เถียงกันอยู่ห่างๆก็เเอบน้อยใจที่ทำไมมีเเฟนเป็นหมอเเท้ๆเเต่เค้ากลับไม่ทำหน้าที่ไม่ยอมรักษาคนไข้
-
ร่างเล็กยังคงนั่งภาวนาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อ
-
วารินทร์
ฮึก...เเม่อย่าพึ่งทิ้งรินทร์ไปนะครับ
-
ติ๊งนึง
-
เสียงไลน์เด้งขึ้นที่โทรศัพท์ของวิลาวารินทร์ที่ถือโทรศัพท์ของเเม่จึงกดเปิดเพื่อเข้าเช็กว่าใครส่งข้อความมา
-
เเชท
-
พิธาร
วิลา
-
พิธาร
เธอมีที่อยู่รึยัง
-
พิธาร
ถ้าไม่มีฉันจะได้ส่งคนไปหาที่อยู่ใหม่ให้
-
อ่านเเล้ว
-
วิลา
พ่อ
-
วิลา
นี่รินทร์เองนะ
-
อ่านเเล้ว
-
พิธาร
เเล้วเเม่ล่ะ
-
วิลา
เเม่โดนรถชนครับอาการน่าเป็นห่วงมาก
-
วิลา
พ่อมาโรงบาลได้มั้ยครับ
-
วิลา
รินทร์ต้องการพ่อนะ
-
พิธาร
โอเครๆเดี๋ยวพ่อจะไป
-
พิธาร
เเต่พ่อคงไปนานไม่ได้
-
วิลา
รินทร์ทราบดีครับ
-
พิธาร
อืม
-
อ่านเเล้ว
-
รินทร์ออกจากเเชทก่อนที่จะเหลือบไปเห็นเเชทของกรที่เคยคุยกับเเม่ตัวเองร่างเล็กจึงกดเข้าไปก็พบกับข้อความของกรเคยส่งให้วิลาเนื้อความในเเชทมีเเต่ข้อความเชิงขู่ทั้งนั้น
-
วารินทร์
นี่มันอะไรกัน
-
วารินทร์
พี่อยากให้เเม่รินทร์ตายมาโดยตลอดเลยหรอ
-
ร่างเล็กตกใจกับข้อความหลายๆอย่าง ที่ภากรคุยกับเเม่ตัวเอง ซึ่งมันทำให้ผมเป็นเหมือนเครื่องมือเเก้เเค้นให้กับครอบครัวของเค้า
-
วารินทร์
ฮึก...พี่มันคนหลอกลวงเห็นเเก่ตัว
-
ร่างเล็กปิดโทรศัพท์ก่อนที่จะนั่งกอดเข่าร้องให้เพียงคนเดียวโดยไม่อายคนรอบข้าง
-
ผมไม่คิดเลยว่าคนที่ผมรักเเละให้ไปหมดทั้งหัวใจจะทำกับผมเเบบนี้เค้าทำเหมือนผมเป็นเครื่องมือในการเเก้เเค้นของเค้าที่เราคบกันมันคงไม่ใช่ความรักมันคงเป็นที่เค้าอยากเเก้เเค้นมากกว่า
-
-
3ชั่วโมงผ่านไป
-
พิธาร
วารินทร์
-
วารินทร์
ฮึก...พ่อ
-
ผู้เป็นลูกวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อด้วยจิตใจที่อ่อนเเอไร้ที่พึ่ง
-
พิธาร
เเม่เป็นยังไงบ้าง
-
วารินทร์
เเม่ยังไม่ออกมาเลย
-
วารินทร์
นี่เวลาก็ผ่านมานานเเล้ว
-
พิธาร
ดูสิเนื้อตัวเปื้อนเลือดไปหมด
-
พิธาร
กลับไปเปลี่ยนเสื้อก่อนมั้ย
-
พิธาร
เดี๋ยวพ่อจะให้คนเฝ้าที่นี่ให้
-
วารินทร์
ไม่
-
วารินทร์
รินทร์จะรอ
-
วารินทร์
จะรอจนกว่าเเม่จะออกมา
-
พิธาร
อ่าๆ
-
พิธาร
ตามใจ
-
พิธาร
เเม่ต้องอยู่กับเราสิ
-
พิธาร
อย่าเครียดมาก
-
พิธาร
เฮ้ออ
-
พิธาร
พ่อก็ผิดเองเเหละที่ไม่สามารถดูเเลเเม่รินทร์ได้
-
วารินทร์
ช่างเถอะครับ
-
วารินทร์
พ่อกลับไปดูเเลคนของก็พอส่วน รินทร์กับเเม่จะอยู่กันเอง
-
วารินทร์
ขอเเค่พ่อคอยซัพพอตพวกเราก็พอ
-
พิธาร
อืม
-
ไม่นานก็มีหมอออกมาบอกอาการเเม่ของผม
-
นภา
ญาติคนไข้ใช่มั้ยคะ
-
วารินทร์
ใช่ครับ
-
วารินทร์
อาการเเม่ผมเป็นยังไงบ้าง
-
นภา
คนไข้พ้นขีดอันตรายเเล้วค่ะ
-
นภา
เเต่ว่าคนไข้จะไม่สามารถกลับมาเหมือนเดิม100%
-
นภา
สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนเเรงจากอุบัติเหตุ
-
นภา
ทำให้มีอาการเลือดคั่งในสมอง
-
นภา
การสะสมเลือดในสมองมากๆจะทำให้เกิดแรงดันทำให้ไปขัดขวางการรับออกซิเจน
-
นภา
ทำให้สมองและเส้นประสาทของคนไข้ถูกทำลายอย่างรวดเร็วเพราะการรักษาที่ล่าช้า
-
นภา
ทำให้คนไข้เป็นอัมพาตครึ่งซีก
-
นภา
ไม่สามารถขยับร่างการได้เเค่บางส่วนเท่านั้น
-
นภา
เเต่คนไข้โชคดีที่กระดูกซี่โครงหักเเล้วไม่เเทงโดนจุดสำคัญ
-
วารินทร์
ม...เมื่อกี้คุณหมอบอกว่าเพราะการรักษาที่ล่าช้า
-
วารินทร์
ทำไม่ถึงล่าช้า
-
วารินทร์
ถ้าเร็วกว่านี้เเม่ผมก็คงไม่เป็นอัมพาต
-
วารินทร์
คุณหมอตอบผมสิ.จับเเขนอีกคนเขย่า
-
วารินทร์
ทำไมการรักษาถึงล่าช้า!!
-
พิธาร
วารินทร์ใจเย็นๆก่อน
-
พิธาร
หมอเค้าทำดีที่สุดเเล้ว
-
วารินทร์
ฮึก...โรงพยาบาลห่วยเเตก
-
วารินทร์
ถ้ารู้ว่ารักษาที่นี่เเล้วจะเป็นเเบบนี้
-
วารินทร์
สู้ให้เเม่ผมไปโรงพยาบาลอื่นยังจะดีกว่า
-
นภา
หมอต้องขอโทษด้วย
-
นภา
ทางเราพยายามสุดความสามารถเเล้ว
-
นภา
ที่ล่าช้าก็เพราะวันนี้คนไข้เคสผ่าตัดค่อนข้างเยอะคุณหมอมีจำนวนจำกัด
-
วารินทร์
ผมขอทราบ
-
วารินทร์
ทำไมคุณหมอภากรไม่ผ่าตัดคนไข้เคสนี้
-
นภา
เรื่องนี้หมอไม่ทราบจริงๆค่ะ
-
วารินทร์
อ่อ
-
วารินทร์
ผมรู้เเล้ว...
-
นภา
ตอนนี้ยังเข้าเยี่ยมไม่ได้นะคะ
-
นภา
ห้องไอซียูจะให้เข้าเป็นเวลาเท่านั้น
-
นภา
หมอขอตัวนะคะ.เดินออกไป
-
พิธาร
อย่างน้อยเเม่ก็ยังอยู่กับเรานะวารินทร์
-
วารินทร์
ไม่
-
วารินทร์
ถ้าหมอมันรักษาให้เร็วกว่านี้เเม่ รินทร์ก็คงไม่ต้องมาเป็นอัมพาตเเบบนี้
-
ด้วยความโกรธวารินทร์จึงรีบตรงไปที่ห้องตรวจประจำของภากร
-
-
ห้องตรวจประจำ
-
นายเเพทย์ ภากรณ์ วัชระสหพันธ์
-
เเกร่ก!!
-
วารินทร์เดินเข้าไปในห้องก่อนที่จะเจอเข้ากับภากรที่นั่งเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะร่างเล็กไม่รอช้าเดินเข้าไปดึงคอเสื้ออีกคน
-
วารินทร์
สะใจพอรึยังห๊ะ!!
-
ภากรณ์
รินทร์
-
วารินทร์
ฮึก...สะใจพี่พอรึยัง!
-
วารินทร์
เเม่รินทร์เกือบไม่รอดก็เพราะพี่!!
-
วารินทร์
พี่เป็นหมอประสาอะไรคนไข้จะ ตายอยู่เเล้วทำไมไม่รักษา
-
วารินทร์
ยังมีจรรยาบรรณของเเพทย์อยู่มั้ย
-
วารินทร์
ตอบรินทร์สิ!!
-
วารินทร์
ทำไมพี่ไม่รักษาเเม่รินทร์
-
ภากรณ์
...
-
วารินทร์
อ่อ
-
วารินทร์
รู้เเล้ว
-
วารินทร์
เพราะเเม่รินทร์ฆ่ายายของพี่ใช่มั้ย
-
วารินทร์
เพราะเเม่รินทร์เป็นคนทำครอบครัวพี่พัง
-
วารินทร์
พี่ตั้งใจจะให้เเม่รินทร์ตาย
-
ภากรณ์
รินทร์พี่ไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าใครนะ
-
วารินทร์
หรอ
-
วารินทร์
เเล้วนี่อะไร
-
วารินทร์เปิดเเชททั้งหมดให้ภากรดูก่อนที่จะเขวี้ยงโทรใส่อีกคน
-
วารินทร์
เเล้วนี่อะไร!!
-
วารินทร์
พี่จงใจจะฆ่าเเม่รินทร์มาโดยตลอด
-
วารินทร์
ฮึก...พี่ทำเเบบนี้ได้ยังไง
-
ภากรณ์
ไม่รินทร์พี่เเค่อยากให้เเม่รินทร์สำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำบ้าง
-
วารินทร์
สำนึก
-
วารินทร์
สำนึกต้องขู่ขนาดนี้เลยหรอ
-
วารินทร์
ตลอดเวลาที่ผ่านมา5ปีพี่ไม่เคยรักรินทร์เลย
-
วารินทร์
พี่คบกับรินทร์เพียงเพราะเเค่จะเเก้เเค้นเเม่รินทร์
-
ภากรณ์
ไม่ใช่รินทร์พี่รักรินทร์จริงๆ
-
ภากรณ์
พี่ไม่ได้คบกับรินทร์เพราะเรื่องนั้น
-
วารินทร์
โกหกหลอกลวง
-
วารินทร์
หลอกกันพอรึยัง
-
วารินทร์
รินทร์เองก็โง่เนาะ
-
ร่างเล็กพูดตัดพ้อพลางร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
-
วารินทร์
โง่มากที่ทนให้พี่หลอกใช้เป็นเครื่องมือในการเเก้เเค้นมาตั้งนาน
-
ภากรณ์
รินทร์พี่ไม่ได้หลอกรินทร์
-
ภากรเข้าไปกอดอีกคน
-
วารินทร์
ปล่อย!!
-
วารินทร์
พึ่งมารู้ตัวรินทร์ก็ให้พี่ไปหมดทั้งใจเเล้ว
-
วารินทร์
ร่างกายรินทร์ก็มอบให้พี่
-
วารินทร์
เเต่พี่กลับไม่เห็นค่ามัน
-
วารินทร์
พี่ทำเหมือนหัวใจรินทร์เป็นเเค่กระดาษที่พี่จะขยำทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้
-
วารินทร์
ถึงพี่จะพยามทำให้กระดาษมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมมันก็ไม่กลับมาเหมือนเดิมอีกเเล้วล่ะ
-
วารินทร์
เพราะตอนนี้กระดาษเเผ่นที่พี่เขียนอยู่มันยับจนฉีกไม่เหลือชิ้นดีเเล้ว
-
ภากรณ์
ไม่รินทร์พี่รักรินทร์พี่ไม่เคยเห็นรินทร์เป็นเเค่กระดาษ
-
วารินทร์
ถ้าพี่รักรินทร์จริง
-
วารินทร์
พี่ต้องรักแม่รินทร์ด้วย
-
วารินทร์
รินทร์รู้ว่าเเม่รินทร์ทำอะไรไว้บ้างเเต่...
-
วารินทร์
เเต่พี่ปล่อยวางไม่ได้หรอ เเม่พี่ยังปลงยังปล่อยวางเลย
-
วารินทร์
พี่ให้อภัยเเม่รินทร์ไม่ได้เลยหรอ
-
วารินทร์
เเม่รินทร์ก็กำลังฉดใช้กรรมที่ตัวเองก่ออยู่นี่ไง
-
วารินทร์
มันยังไม่สะใจพี่อีกรึไง
-
วารินทร์
ต้องตายก่อนใช่มั้ยพี่ถึงจะสะใจ
-
ภากรณ์
พี่ไม่ได้อยากให้เเม่รินทร์ตายนะ
-
ภากรณ์
ใครๆก็ไม่อยากให้เรื่องเเบบนี้มันเกิดขึ้น
-
วารินทร์
ใช่
-
วารินทร์
ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น
-
วารินทร์
เเต่พี่ก็เลือกที่จะไม่รักษา
-
วารินทร์
พี่จำที่พี่บอกรินทร์ได้มั้ย
-
วารินทร์
พี่บอกว่าเวลามีค่าทุกชีวิตต้องการความช่วยเหลือถ้าพลาดเพียงเเค่วินาทีเดียวอาจจะให้1ชีวิตต้องสูญเสียไป
-
วารินทร์
พี่ทุ่มเทเเรงกายเเรงใจให้กับคนอื่น
-
วารินทร์
เเต่กับเเม่รินทร์เเม่ของคนที่รักพี่หมดหัวใจชีวิตนี้ก็ตายเเทนได้
-
วารินทร์
เเต่...พี่กลับละเลยหน้าที่
-
วารินทร์
พี่มันเป็นคนไร้หัวใจ
-
วารินทร์ถอดสร้อยก่อนที่จะเขวี่ยงใส่ภากร
-
วารินทร์
นับตั้งเเต่วันนี้เป็นต้นไป!
-
วารินทร์
....
-
วารินทร์
เราเลิกกัน
-
ภากรณ์
รินทร์ไม่
-
ภากรณ์
.กอดอีกคน
-
วารินทร์
ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ
-
วารินทร์
ทนฝืนมาตั้ง5ปีเเล้วนิ่
-
วารินทร์
พอได้เเล้ว
-
ภากรณ์
ไหนรินทร์บอกว่ารินทร์รักพี่มากไง
-
วารินทร์
ใช่รินทร์รักพี่มาก
-
วารินทร์
ฮึก...มากจนตัวเองต้องมาเจ็บปวดเเบบนี้
-
วารินทร์
รักมาก...ก็เกลียดมากได้เช่นกัน
-
วารินทร์
ปล่อย!! .เเกะเเขนอีกคน
-
ภากรณ์
ไม่ปล่อยรินทร์ฟังพี่ก่อนได้มั้ย
-
วารินทร์
จะรั้งกันไว้ทำไมในเมื่อพี่ไม่เคยรัก รินทร์
-
วารินทร์
อยากเลิกมากไม่ใช่หรอ
-
วารินทร์
ก็เลิกให้เเล้วนี่ไง
-
วารินทร์
ไม่พอใจหรอ
-
วารินทร์
คุณภากร
-
วารินทร์
ปล่อยผม
-
ภากรณ์
ฮึก...รินทร์พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งที่จะให้เรื่องมันเป็นเเบบนี้
-
ร่างหนากอดอีกคนเเน่นก่อนที่จะร้องไห้ออกมา
-
ภากรณ์
พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีรินทร์
-
ภากรณ์
รินทร์คือส่วนหนึ่งในชีวิตของพี่
-
วารินทร์
ไม่มีพี่รินทร์อยู่ได้
-
วารินทร์
เเต่รินทร์อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเเม่
-
วารินทร์
ทั้งชีวิตรินทร์เหลือเเม่เเค่คนเดียว
-
วารินทร์
ปล่อย!! ผมเดี๋ยวนี้
-
ภากรณ์
ไม่รินทร์
-
ภากรณ์
ความฝันของรินทร์คือการมีครอบครัวด้วยกันมีบ้านมีลูก
-
ภากรณ์
รินทร์จะทิ้งความฝันที่เราร่วมสร้างมาด้วยกันหรอ
-
วารินทร์
ผมว่าคุณเก็บความฝันนี้ไปสร้างครอบครัวกับคนอื่นเถอะ
-
วารินทร์
ไปคบกับคนที่ดีกว่าผม
-
วารินทร์
อย่ามาคบกับลูกศัตรูอย่างผมเลย
-
วารินทร์
ปล่อยผมไปซะ
-
วารินทร์
ได้ยินมั้ยครับคุณภากร
-
วารินทร์
ผมบอกให้ปล่อย
-
ร่างสูงค่อยๆปล่อยกอดร่างเล็ก
-
วารินทร์
เราอย่าได้เจอกันอีกเลยนะ
-
ร่างเล็กยืนมองหน้าร่างหนาซักพักก่อนที่จะหน้ามืดเป็นลมไป
-
ฟรึ่บ!!
-
ภากรณ์
รินทร์
-
ภากรณ์
รินทร์!!
-
ภากรรีบอุ้มวารินทร์ไปที่เตียงประฐมพยาบาลในห้อง
-
-
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
-
วารินทร์
อือ...
-
ภากรณ์
รินทร์
-
ภากรณ์
เมื่อกี้รินทร์เป็นลมไป
-
ภากรณ์
กินข้าวกินน้ำก่อนมั้ยจะได้มีเเรง
-
วารินทร์
คุณไม่ต้องมายุ่งกับผม
-
วารินทร์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องด้วยสีท่าที่เรียบนิ่ง
-
ร่างหนานั่งลงกับเก้าอี้ก่อนที่จะถอนหายใจยาวพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาอาบทั้ง2เเก้ม
-
ภากรณ์
กรมึงเลือกที่จะทำเเบบนี้เเล้ว
-
ภากรณ์
มึงต้องยอมรับให้ได้สิ
-
-
วารินทร์ขับรถไปที่คอนโดทำธุรส่วนตัวจนเสร็จก่อนที่จะมานั่งลบความทรงจำเก่าๆ
-
วารินทร์
-
ลบรูปภาพ
-
วารินทร์
-
ลบรูปภาพ
-
ร่างเล็กนั่งลบรูปทั้งน้ำตา ถึงมันจะเป็นเเค่รูปคู่ธรรมดาๆเเต่ในเเต่ละรูปก็เต็มไปด้วยเรื่องราวที่น่าจดจำ
-
วารินทร์
-
วารินทร์
ฮึก...ฮือพี่มันก็เเค่คนเห็นเเก่ตัว
-
ลบรูปภาพ
-
วารินทร์
-
ลบรูปภาพ
-
ร่างเล็กลบรูปจนเกือบหมดเเต่ก็ไปสดุดกับรูปภาพรูปหนึ่งที่จำไม่มีวันลืม
-
วารินทร์
-
รูปนี้เป็นรูปที่ถ่ายไว้นานมากมันเป็นรูปที่ผมเเอบถ่ายพี่กรตอนที่ผมเเอบชอบเค้าตอนนั้นพี่เค้าหลับตาฟังเพลงผมจึงฉวยโอกาศถ่ายรูปนี้ไว้
-
จัดเก็บ
-
วารินทร์
เเบบนี้เเหละดีที่สุดเเล้ววารินทร์
-
วารินทร์
ถ้าเค้ารักเราจริง
-
วารินทร์
เค้าจะไม่ทำให้เราผิดหวังเเบบนี้
-
วารินทร์Warin...1,000ความคิดเห็น 0 รายการTunbookWarin...ถูกใจ 1,000 คน
-
วารินทร์Warin...1,500ความคิดเห็น 0 รายการTunbookWarin...ถูกใจ 1,500 คน
-
ร่างเล็กล้มตัวลงนอนกอดตัวเองทั้งน้ำตา
-
-
23.00
-
โรงพยาบาล
-
ห้องประชุม
-
ผ.อ โรงพยาบาล
ไปเรียกหมอภากรมาพบฉันด่วน
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เดี๋ยวนี้
-
ณวัฒน์
ครับ
-
-
10นาทีผ่านไป
-
เเกร่ก
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เชิญนั่ง
-
ภากรณ์
ครับ
-
ปัก💥.ตบโต๊ะ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
คุณรู้มั้ยว่าคุณทำให้โรงพยาบาลของเราเสียชื่อเสียง
-
ผ.อ โรงพยาบาล
คุณปฏิเสธการรักษาคนไข้
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เพียงเพราะเหตุผลขัดเเย้งกันเรื่องส่วนตัว
-
ผ.อ โรงพยาบาล
คุณรู้จักคำว่าเเยกเเยะมั้ย
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เเยกเเยะเรื่องส่วนตัวไม่เอามารวมกับงาน
-
ผ.อ โรงพยาบาล
ผมไม่คิดว่าหมอที่ดีเเละมีคุณภาพอย่างคุณจะทำเรื่องเสื่อมเสียเเบบนี้
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เเล้วที่สำคัญคนไข้ที่คุณปฎิเสธการรักษาเค้าเกือบไม่รอด
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เเล้วทีนี่ใครเค้าจะกล้ามารักษากับโรงพยาบาลของเรา
-
ผ.อ โรงพยาบาล
โทษของคุณมีสิทธิ์ถูกถอนใบประกอบวิชาชีพได้เลยนะ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
คุณจะไม่สามารถรักษาใครได้เลยตลอดชีวิต
-
ผ.อ โรงพยาบาล
ไม่มีงาน
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เเละก็ไม่มีโรงพยาบาลไหนกล้าที่จะรับคุณเข้าทำงาน
-
ภากรได้เเต่กเมหน้ารับผิดในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป
-
ภากรณ์
ผมน้อมรับความผิดครับ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
ผมเห็นเเก่ความดีที่คุณสะสมมาตลอดทั้งผลงานวิจัยตัวยา
-
ผ.อ โรงพยาบาล
ผมจะไม่ถอนใบประกอบวิชาของคุณ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เเต่ผมจะสั่งย้ายให้คุณไปรักษาที่อื่นเเทน
-
ภากรณ์
เเล้วเเต่ดุลพินิจของผ.อครับ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
ผมขอสั่งพักงาน1อาทิตย์เพื่อให้คุณเตรียมตัวย้ายตำเเหน่ง
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เผื่อผมจะได้หาหมอคนใหม่มาเเทนคุณด้วย
-
ภากรณ์
ครับ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เออเเล้วก็
-
ผ.อ โรงพยาบาล
งานวิจัยตัวยารักษาโรคอัลไซเมอร์ของคุณ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
มันไม่สำเร็จ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
ทดลองในสัตว์ไม่ผ่าน
-
ผ.อ โรงพยาบาล
ขอบคุณที่คุณอุส่าทุ่มให้กับงานนี้เพื่อโรงพยาบาล
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เเต่ผมว่าคุณยังพยายามไม่พอ
-
ผ.อ โรงพยาบาล
เชิญครับ
-
ภากรณ์
ครับ
-
ภากรณ์
.เดินออกไป
-
-
หน้าห้อง
-
ร่างสูงออกมาห้องด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนักจู่ๆก็มีมือปริศนามาเเตะที่ไหล่
-
เมย์
สู้ๆนะพี่
-
เมย์
ที่ผ.อรู้เรื่องนี้ก็เพราะสามีคนไข้มาฟ้องร้องว่าหมอรักษาช้า
-
เมย์
ผ.อว่าไงบ้าง
-
ภากรณ์
ถูกสั่งย้ายน่ะ
-
เมย์
จริงหรอ😔
-
ภากรณ์
อืม
-
ภากรณ์
ไม่มีใครทำพี่ทำตัวเอง
-
ภากรณ์
เเบบนี้เเหละดีที่สุดเเล้ว
-
เมย์
ฮึก...พี่กรเมย์ตามไปด้วยได้มั้ยคะ.จับมืออีกคน
-
ภากรณ์
ไม่ได้หรอก
-
ภากรณ์
พี่โดนสั่งย้ายคนเดียว
-
ภากรณ์
เมย์อย่าเอาตัวเองมาเสี่ยงด้วยเลย
-
เมย์
เเต่เมย์ผู้ช่วยพี่นะ
-
เมย์
ไม่มีพี่เมย์รู้สึกขาดหาย
-
เมย์
ไม่มั่นใจในการรักษาคนไข้เลย
-
ภากรณ์
เฮ้อ
-
ร่างสูงยีผมคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
-
เอาจริงๆถ้าผมไปก็อดคิดถึงยัยเเสบนี้ไม่ได้เพราะเราร่วมงานด้วยกันทุกวันมานานเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวไปแล้ว
-
ภากรณ์
พี่ไม่อยู่เเล้วก็ทำตัวดีๆล่ะ
-
ภากรณ์
อย่าดื้อกับไอ้วัฒน์เข้าใจมั้ย
-
เมย์
ฮึก...เมย์ไม่อยากให้พี่ไปเลย
-
ภากรณ์
พี่ก็ไม่ได้อยากไปซักหน่อย
-
ภากรณ์
คิดถึงพี่ภาคิดถึงไอ้วัฒน์เเล้วก็เธอด้วย
-
เมย์
...
-
เมย์
พี่กร
-
ภากรณ์
อะไร
-
เมย์
เมย์ชอบพี่กรนะ
-
ภากรณ์
...
-
ภากรณ์
ชอบพี่
-
เมย์
อืม
-
เมย์
ชอบมานานเเล้ว
-
ภากรณ์
เเต่
-
เมย์
เมย์รู้ว่าพี่กรเห็นเมย์เป็นเเค่น้องสาวคนหนึ่ง
-
เมย์
เมย์เข้าใจ
-
เมย์
เมย์เเค่อยากจะบอกให้พี่รู้ว่าเมย์รู้สึกยังไง
-
เมย์
เฮ้ออ
-
เมย์
โล่งใจละ
-
เมย์
เมย์ไปนะพี่ชาย.ยิ้ม
-
ภากรณ์
อืม
-
เมย์หันหลังให้ภากรก่อนที่จะเดินปาดน้ำตาที่ไหลออกไป
-
เมย์
รู้อยู่เเล้วเเหละว่าคำตอบมันต้องเป็นเเบบนี้
-
เมย์
เลยฮึก..ทำใจมาเเล้ว
-
-
23.50
-
เเชท
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
วารินทร์
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
พี่รักรินทร์นะ
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
รักมากๆ
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
พี่จะรับผิดเรื่องนี้โดยการหายไปจากชีวิตรินทร์เอง
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
รินทร์ไม่ต้องคอยเป็นห่วงคอยโทรหาคนอย่างพี่อีกเเล้วนะ
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
ขอบคุณสำหรับ5ปีที่เราคอยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
ขอบคุณสำหรับความรักที่รินทร์มอบให้พี่มาโดยตลอด
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
ถึงจะทะเลาะกันหนักบ้าง
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
เเต่พี่ก็ดีใจนะที่รินทร์ได้เข้ามาเป็นส่วน1ในชีวิตพี่
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
พี่จะไม่มีวันลืมเลย
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
เฮ้ออถึงเวลาที่เราจะต้องเเยกย้ายกันไปเติบโตเเล้วสิ
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
ขอให้โชคดีนะ
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
ขอให้เจอคนที่เค้าดีเเละมีเวลา ดูเเลรินทร์มากกว่าพี่
-
𝐏𝐚𝐤𝐨𝐫𝐧
-
จบบทสนทนา
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
เเงงงมาต่อเเล้ว
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
ดราม่าไม่มากเท่าไหร่
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
เค้าเเค่เลิกกัน
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
มีคำผิดเนื้อหาบ้าๆบอๆต้องขออภัยด้วยน้าเพราะรีบเเละฟิวหายบ่อยๆ555😁
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
เฮ้อนิยายเรื่องนี้ใกล้จะจบเเล้วสิ
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
ขอบคุณที่ยังรอติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
เจอกันตอนหน้า
-
ไรท์เตอร์เอ๋อเหรอ
-
โปรดติดตามตอนต่อไป............................
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()