Ep.11

แค่รักกัน

.

.

.

"หว้า ใจเย็นๆ ใจเย็น ๆ บอกพี่มา ว่ามันเกิดอะไรขึ้น "

"ค่อยๆ พูด "

ชมพูพาน กระชับแขนที่เต็มไปด้วยรอยช้ำแดง ของวราลีไว้แน่น

เธอมองหน้านางแบบรุ่นน้องคนสนิท ที่แทบจะพูดไม่เป็นคำ ใบหน้าสวย เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา .....

ธงรบ ที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

ตั้งแต่ที่ วราลี วิ่งถลา เข้ามาในห้องซ้อม ก็มีแต่เสียง ร้องไห้โฮ ราวกำลังจะขาดใจ

เสียงเบาๆ ที่เจือไปด้วยความตกใจ ถามย้ำลงไปอีกครั้ง

ธงรบ ที่ได้สติก่อนใครทั้งหมด

คว้าแขนวราลี แล้วแกะออกจากข้อมือ ของชมพูพาน ที่ตอนนี้ ชอค นิ่งอึ้ง ไปแล้ว

เดือนดารา ที่เพิ่งเดินเข้ามาร่วมวง จ้องไปที่วราลี ที่ตอนนี้.....

ทั้งตัว.... มีแต่รอยช้ำแดง

เสียงกดต่ำดังขึ้น บอกญาติผู้น้อง ที่ตอนนี้ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

แขนเล็กกระตุกชายเสื้อ ของนางแบบไฮโซ ก่อนที่ ชมพูพาน จะกระซิบบอกเบาๆ

เสียงแหว๋ว พูดรัว ขึ้นมา อย่างรวดเร็ว ก่อนส่งสายตา ไปหา คนที่กำลังน้ำตานองหน้า

มือนิ่มๆ คว้าข้อมือ ของวราลี เอาไว้ บีบเบา ๆ เพื่อสงสัญญาณ ให้เธอรู้

ใครบาง ที่เพิ่งกลับเข้ามาในห้องซ้อม

มองเห็นเหตุการณ์ ที่วราลี เซถลา เหมือนจะล้ม

และธงรบ กำลังช้อนร่างบางๆ ขึ้นมาอุ้ม

แววตาเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

มองภาพของธงรบ ที่อุ้มร่างของวราลี ออกไป จนลับสายตา

เสียงหวานเย็น .... ดังขึ้น มาจากทางด้านหลัง

ม.ร.ว.เพชรประดับ เห็นเหตุการณ์

เห็นตั้งแต่ ....

ที่วราลี ถลาวิ่งร้องไห้โฮ กลับมาในห้องซ้อม ด้วยสภาพ....

สภาพ ..... ที่เหมือน...

โดนกระทำ

เพชรประดับ .... ไม่ได้สนใจ ว่าหญิงสาวร่างบาง

จะร้องไห้โฮออกมา ด้วยสาเหตุอะไร

แต่ที่เธอสนใจ

ก็คือ

วายุพักต์ ที่เดินเข้ามา ในเวลา ที่ห่างกันไม่มาก

เชิ้ตเนื้อดีของคู่หมั้นหนุ่ม.....

ยับ....ราวกับ...

รอยยิ้มหวานจากรูปปากกระจับ คลี่ออกช้าๆ

เสียงหัวเราะในลำคอ พร้อมเอียงหน้า และ รอยยิ้มเย็นยะเยือก ผุดขึ้น

วายุพักต์ โกหกได้ไม่เนียนเลยสักนิด

ธงรบ อุ้ม วราลี ออกไปนานแล้ว

แต่สายตา ของ วายุพักต์

ยังคงจับจ้อง ..... ไปที่ประตูทางออก ... อยู่ตลอดเวลา

เขาไม่ได้มองเดือนดารา

แต่มองใครอีกคน

เสียงตอบรับ .... แสดงถึงความไม่ใส่ใจ

เพชรประดับหมุนตัว....แล้วเดินออกไปทันที

แววตาที่เคยอ่อนหวาน ...... เปลี่ยนไปทันที !

.

"คุณแม่ ..... คุณแม่เจ็บมั้ยคะ ลูกหว้าขอโทษ ขอโทษ"

เสียงสะอื้นร้องไห้โฮ นั่งอยู่ข้างเตียงของหญิงวัยกลางคน ที่ตอนนี้

รอบคอ มีรอยแดงเถือก จากการถูกรัด

วราลี แทบ จะขาดใจ

มือเล็กๆ ลูบไปมา ตรงรอบคอ ของคนเป็นแม่....

"ลูกหว้า กลับมาจากบอสตันเมื่อไหร่ลูก"

"แล้วนี้ใคร ไปรับ คะ "

เสียงยานคาง พูดช้าๆ พร้อมรอยยิ้มเศร้า ....

"คุณพ่อทราบรึยัง ว่าหนูกลับมาแล้ว "

"ตายจริง ... คุณพ่อคงยังไม่ทราบใช่มั้ยคะ มั่วแต่ทำงานอยู่ที่ธนาคาร แน่ๆ เลย "

"แล้ว นั้น ...คนขับรถ คนใหม่ ใช่มั้ย"

"เข้ามาสิ"

ธงรบ คลี่ยิ้ม ให้วราลี ที่ยังคงนั่ง อยู่ข้างๆเตียง เธอยังคงจับมือของหญิงวัยกลางคน ไว้แน่น

ชายหนุ่มร่างสูง โน้มตัว แล้ว เข้ามาในห้องนอนใหญ่ของบ้าน อย่างช้าๆ

"ลูกหว้า.... หยิบเงินให้แม่หน่อยนะคะ อยู่ในลิ้นชัก"

"แม่จะให้ รางวัลคนขับรถ "

"ที่อุตส่าห์ ไปรับหนู กลับบ้าน"

"ในลิ้นชัก .... หยิบให้พี่เค้าหน่อย นะคะ "

"แม่เก็บเงินเอาไว้ในลิ้นชักเยอะเลย หนู หยิบขึ้นมาสิลูก"

.

"สวัสดีค่ะคุณป้า !"

เสียงแหว๋ว ๆ ที่ตอนนี้ กำลังแต่งตัว เพื่อจะเตรียมเดินแบบในค่ำคืนนี้ เอ่ยทักทาย ใครบางคน ที่เดินเข้ามาในห้องแต่งตัว โดยอภิสิทธิ์

วาริณี รับไหว้ เด็กสาว ตรงหน้า อย่างขอไปที

แต่ไม่วาย เดือนดารา ยังจ้อ ไม่เลิก

เด็กสาว พูดจายาวเหยียด พร้อมใช้มือ ลูบไล้ตรงคอที่เปลือยเปล่า ก่อนกระเด้ง หน้าอก ขึ้นมา

ใครบางคน กระตุกชายเสื้อ คล้ายจะห้ามปราม

เสียงนิ่มๆ พร้อมรอยยิ้ม บอกเด็กสาวตรงหน้า ก่อนที่จะมอง ไล่ไปตั้งแต่ หัว จรดเท้า

ก็คง ต้องขอบใจ เดือนดารา ในบางช่วง

ที่ทำให้วายุพักต์ หายบ้า ได้บ้าง

ถ้าไม่มีเด็กคนนี้ เข้ามาตอนนั้น .....

วาริณี ..... ก็คง จัดการ วายุพักต์ ให้อยู่หมัด อย่างนี้ คงไม่ได้

"ยุ ไม่ต้องเป็นห่วง หนูหว้าหรอก หนี้สินในส่วนบริษัทของเรา แม่ยกให้ไปแล้ว ส่วนที่เหลือ "

"ก็เห็นว่า ผู้ชายคนนั้น แฟนหนูหว้า "

"จะช่วย เคลียร์ให้ "

"ส่วนยุ ตั้งใจเรียนนะลูก "

"เรียนจบ ..... จะได้รีบกลับเมืองไทย "

"แล้วก็อีกเรื่อง .... แม่ได้ข่าวมา ว่าหลานสาว ของคุณหนึ่งจันทร์ "

"เทียวไล้เทียวขื่อ ยุ ... อยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ถึง จะเป็นเจ๊ก แต่ฐานะ ไม่ได้ด้อยไปกว่าเรา"

"ยุ ... ลองคบเด็กผู้หญิงคน ไว้ฆ่าเวลา ดีมั้ยลูก "

วาริณี ขมวดคิ้วแน่น .... เธอไม่ได้ยินชื่อนี้ มานานเหลือเกิน

"เซ็น สะ ...... ป้าไม่ได้ ไม่เชื่อหนูหรอกนะ ลูกหว้า"

"แต่หนูรู้ใช่มั้ย ว่าเงินมหาศาล ขนาดนั้น "

"ป้า .....ก็ต้องมี อะไรสักอย่าง เพื่อที่จะทำให้ป้ามั่นใจ"

"มั่นใจ ว่า วายุพักต์ "

"จะไม่รู้เรื่อง ทั้งหมด ที่เราคุยกัน"

"และเมื่อไหร่ ที่หนูผิดสัญญา "

"หนี้ ทั้งหมด ที่ป้าจะยกให้"

"จะถือ เป็นโมฆะ ทันที"

"เงินต้น พร้อม ดอกเบี้ย "

"จะถูกเรียกเก็บ ภายใน สามเดือน"

"และถ้าหนู....หา .... เงินมาคืนป้าไม่ได้"

"ป้าไม่ใจร้าย ....แต่ ก็คงจำเป็น ต้อง"

"ยึดบ้าน ! "

.

"เหนื่อยมากมั้ย ..... หว้า "

"อยากมีใครสักคนให้กอด รึเปล่า "

วงแขนของ ธงรบ อ้าออกทันที ที่ทั้งสอง ก้าวพ้น ออกมาจากประตูห้องนอน

เสียงร้องโหยหวน ราวกำลังจะขาดใจตาย โผซบร่างใหญ่ที่ยืน อยู่ตรงหน้าทันที

น้ำตาของวราลี ร่วงพรู

เหนื่อย..... จนเธอ แทบจะทนไม่ไหว อีกแล้ว

"ถ้า....แม่ตายไป.... แล้วหว้า จะอยู่ได้ยังไง "

วราลีกอดธงรบ จนแน่น ปล่อยโฮ อย่างไม่อายผู้ชายตรงอีกแล้ว.....

เวลา .... ผ่านไปนาน เท่าไหร่ก็ไม่รู้

รู้เพียงแค่ว่า ธงรบ.... ยังกอดเธอเอาไว้แน่น

ร่างบางๆ ที่เต็มไปด้วยความบอบช้ำ

ทั้งร่างกาย และ จิตใจ

ค่อยๆ ยันตัวออก

เขาไม่ได้เหนี่ยวรั้ง แต่แค่อยากประคอง วราลีไม่ให้ล้ม

รอยยิ้ม ใจดี คลี่ออก ก่อนใช้ นิ้วหัวแม่โป้ง เช็ดน้ำตาให้ เด็กน้อยตรงหน้า อย่างเบามือ

วราลี กระตุกคิ้วเล็กๆ ส่วนธงรบยิ้มอ่อนๆ

เธอ .... จะเป็นผู้หญิงคนแรก ที่เค้าอยากเล่าเรื่องในครอบครัวให้ฟัง

มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กๆ แล้วจูงวราลีเดินลงบันไดทันที

แบงค์พันการ์โมสองใบ ถูกโชว์ขึ้นกลางอากาศ ก่อนสะบัดไปมา

วราลี อมยิ้ม เล็กๆ

.

"แม่เพิ่งรู้ .... ว่าลูกหว้า จะมาเดินแบบงานนี้ด้วย"

"ยุ ... รู้ล่วงหน้ามาก่อน รึเปล่าลูก ! "

.

"อาจจะดูใจร้าย อาจจะเหมือนไม่แคร์ แต่ก็คงต้องบอกให้เธอไป อยากจะมีเหตุผล บอกเธอให้เข้าใจ แต่เธอ คงไม่อยากจะรับฟัง"

#แค่รักกัน

🖤