Ep.5

ติลละวาที่รัก

.

.

.

"ป๊าฝากน้องด้วย ดูแลน้องดีๆ นะลูก"

คำพูดยังคงติดอยู่ในโสตประสาท ของฑีคาไม่หาย

ทันที ที่รถยนต์สีดำ วิ่งออกไปจากตัวบ้าน ในยามบ่ายแก่ๆ

สาบานกับอะไรก็ได้

เขา เห็นแววตา ร้ายกาจ ฉาบออกมาจากตากลมๆของ ยัยเด็กแสบนั้น !

แต่ทำไม......ตอนนี้

มันเหมือนกับ......... ลมที่กำลังสงบนิ่ง ก่อนที่พายุหนักจะพัดเข้ามา

เด็กหนุ่มเหลือบไปมองนาฬิกาแขวน ที่ติดเอาไว้กับผนังห้อง

อีก 5 นาที จะ เที่ยงคืน

มันไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ทั้งนั้น

มีเพียงแค่เสียง แว้ดๆ ที่สั่งให้เขา ทาแผล ให้อีกรอบเมื่อตอนช่วงเย็น ที่ผ่านมา

แล้วยัยแสบหน้าบูด ก็หายเข้าไปอยู่ในห้องตัวเองทันที !

ฑีคากัดปากแน่น .....

หรือว่า.....

เขาจะคิดมากไปเอง

บางที....

ยัยเด็กนั้น.....

อาจจะไม่ได้ร้ายกาจ อย่างที่เขาคิดไปเอง ก็ได้

เสียงบ่นพึมพำพูดกับตัวเองดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่จะถอดแว่นสายตาวางเอาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง

และก่อนที่เด็กหนุ่มมจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟ

บรู้วววววว.........

บะ บระ บรู้วววววววววววว

เด็กหนุ่มที่กำลัง เอื้อมมือไปปิดไฟ สะดุ้งเฮือก ทันที ที่ได้ยินเสียงหมาหอน

เขาจำได้ ..... ว่าที่นี้ ไม่ได้เลี้ยงหมา สักตัวเดียว

แล้วเสียงที่หอน อย่างเย็นยะเยือก มาจากไหน

บะ บระ บรู้วววววววววววว

สายลมเย็นเฉียบ พัดลอดระเบียง ที่ปิดไม่สนิท เข้ามา

ผ้าม่านสีขาวพริ้วไหว ล้อกับไอเย็นอย่างช้าๆ บรรยากาศที่เงียบสงัด ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับขนลุกซู่

.

แคว่กกก แคว่กกก

บะ บระ บรู้วววววววววววว

วี๊ดดดดดด หวี๊ดดดดด

แล้วอยู่ๆท่ามกลางความเงียบสงัดในคืนเดือนมืด ที่เจือไปด้วยสายลมเย็น เสียงหวีดแหลมเล็กๆ เบาๆ ก็ลอยเข้ามากระทบโสตประสาท

ฑีคากัดฟันแน่น เหงื่อเริ่มไหล ทั้งๆ ที่ในห้อง เปิดแอร์เย็นจัด

สายตาที่สั้น เกือบ 500 จ้องมองไปที่ระเบียงห้องของตัวเอง

ทุกอย่างพร่ามัวไปหมด สัมผัสเดียวที่รับรู้ได้ในตอนนี้ คือมาจาก การได้ยินเสียงเท่านั้น

ฑีคาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

บะ บระ บรู้วววววววววววว

เงียบ

ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับ ขานกลับมา

มีเพียงแค่ผ้าม่านสีขาว ที่กำลังพัดสะบัด ล้อละลิ่วอยู่กับสายลมเย็น

มันเงียบ.....

เงียบ... จนได้ยินแม้กระทั่งเสียง ลมหายใจของตัวเอง

ขนตั้งลุกชันไปทั้งตัว......

พยายามตั้งสติ ให้ได้มากที่สุด เท่าที่ทำได้

จ้องมองไปนอกระเบียง ทั้งๆ ที่มันพร่ามัวไปหมด

ฑีคาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ฑีคาาาาาาาา

บะ บระ บรู้วววววววววววว

แคว่กกก แคว่กกก แคว่กกก แคว่กกก แคว่กกก แคว่กกก

พรึ่บ !

วี๊ดดดดดด หวี๊ดดดดด

เสียงแหลมหวีดเล็กๆ ดังขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับอะไรลางๆเป็นเงาตะคุ่มๆ อยู่ริมระเบียง

ฑีคาเห็นมันไม่ชัด เพราะเขา ยังไม่ได้ใส่แว่นสายตา

และอีกไม่กี่วินาที

พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บพรึ่บ ๆๆ

$*&€*#&((_'#^#**)¥£฿*^#-((&%'

.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

.

ทันทีที่ได้สติ เด็กหนุ่มหยิบแว่นสายตาที่วางเอาไว้ขึ้นมาสวม แล้วรีบพุ่งตรงออกไปริมระเบียง

ภาพที่เด็กหนุ่มกำลังเห็นอยู่ตอนนี้คือ

ภาพของเด็กผู้หญิงวัย 13 ที่ทาหน้าขาวจั๊วะ ราวกับงิ้วในโรงละคร ขอบตามีบางอย่างสีดำ ทาเอาเอาไว้รอบเบ้าตา

บนไหล่เล็กๆ มีผ้าคลุมสีขาวที่อีกนิดเดียว กำลังจะหลุดร่วงหล่น ลงไปชั้นล่างที่เป็นพื้นปูนซีเมนต์หนา

ที่พื้นด้านล่างนั้น มีเศษซากของ smart phone ของติลละวา แหลกละเอียด กระจายเกลื่อนกล่าน

เด็กสาวที่ปีนระเบียง ข้ามมาอีกฝั่งห้อง

พลาดเหยียบผ้าคลุมสีขาว ที่เอามาห่มตัว

ลื่นไถลไปกับราวระเบียง เดชะบุญที่ สองแขนเล็กๆ คว้าเกี่ยวระเบียงเอาไว้ได้เสียก่อน ที่จะร่วงลงไป เหมือน กับ มือถือ ที่เปิดเสียง หมาหอน และ นกแสก เพื่อเอาไว้หลอก เด็กหนุ่ม ที่นอนอยู่ในห้องถัดไป

เสียงดังสั่งเฉียบ ออกมาจากปาก

เหงื่อผุดขึ้นราวน้ำไหล ออกมาจากรอบวงหน้า

ถ้าติลละวา ตกลงไป

คงเจ็บหนัก และถ้าร้ายแรงที่สุด ก็อาจจะพิการ

ถึงเป็นแค่ชั้นที่สอง แต่ข้างล่างนั้น เป็นพื้นซีเมนต์หนา

น้ำตาไหลพรากออกมาจากสองแก้ม ตัวสั่นระริกไปหมด

เธอแค่ จะแกล้ง หลอกผี ฑีคา เท่านั้น ไม่คิดว่า จะต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เลย

แววตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา มองไปที่ เด็กหนุ่ม

เสียงพูดอย่างอ่อนโยน บอกกับติลละวา

เด็กน้อยพยักหน้ารับ แววตากลมๆ จ้องไปที่แววตาที่แสนอบอุ่นคู่นั้น

มีแค่แววตาคู่นั้น..... แววตาที่แสนอ่อนโยนคู่นั้น

เท่านั้นเอง

.

พรึ่บ !

.

.

"ฮืออออ นู๋ติ เจก เจบ "

"เดี๋ยวพี่ฑี เอายามาทาให้ "

"รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ"

"พี่ที อย่าไป ย่าไป นู๋ติ กลัว กลัว "

" พี่ที กะ กลับ กับ มา หานู๋ติ ก่อน "

.

ผมมองหน้า ยัยเด็กแสบ ที่ตอนนี้ ยืนตัวสั่นระริก อยู่ที่ปลายเตียง

ผมเผ้าหยุ่งเหยิง

หน้าที่ขาววอก ผมละอยากรู้จริงๆ ว่ายัยแสบนั้นเอาอะไรมาทาหน้า จนถึงตอนนี้ น้ำตาที่ไหลออกมาอาบสองแก้ม ยังลบ สีที่ยัยนั้น เอามาทาหน้า ไม่ออก

ส่วนเบ้าตาดำๆ คุ้นชะมัด มันเหมือน สีของถ่าน !

ปากแดงแป๊ด แดงด้วยอะไรสักอย่าง ที่ไม่ใช่ลิปสติก แน่นอน

ติลละวา กระพริบตาถี่ พยายามไล่น้ำตาออกมา พร้อมกับส่ายหน้า

ฑีคาเว้นวรรค แล้ว มองติลละวาอีกครั้ง

ขำก็ขำ โกรธก็โกรธ สงสารก็สงสาร

เด็กอะไร ตัวแค่นี้ แสบจริงๆ

เสียงสะอึกสะอื้น พูดกับคนตัวโต

ชิปหาย !

ผมหรี่ตา แล้วค่อยๆ จ้องไปที่หน้าของยัยแสบ

ยัยนั้นเอาอะไรมาทาหน้า แล้วดูตอนนี้ มือเล็กๆ เริ่มเกาขยุกขยิก ไปทั่วทั้งหน้าทั้งตัว

ติลละวา ที่ยังคงสะอึกสะอื้น เดินตามฑีคา ต้อย ต้อยๆ เข้าไปในห้องน้ำ

เด็กหนุ่มหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ออกมา ซับน้ำ แล้วค่อยๆ เช็ดเข้าไปที่หน้าเล็กๆ อย่างนุ่มนวลที่สุด

สีขาว คงเป็นดินสอพอง ส่วนสีดำ ตอนนี้ฑีคา รู้แล้วว่าเขาเดาเอาไว้ไม่ผิด

แล้วสีแดง รอบวงปากนี้ละ

ทำไมยังเช็ดไม่ออก

คนตัวเล็กโอดครวญขึ้นมา หลังจากที่ ฑีคา พยายามถูไปที่รอบวงปาก

ถูยังไง เช็ดยังไง ก็ยังเช็ดไม่ออก สักที

ติลละวา แบะปาก

น้ำตาหยดเป็นเม็ดๆ ลงมา

.

TBC

#ติลละวาที่รัก

❤