ลันคะ

ช่วยมายกหม้อให้ฝ้ายได้ไหม

มันร้อนอ่ะ

อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?

อ้าว

น้องขนมปัง

มาก็ดีเลย

พี่ทำกับข้าวเยอะแยะเลยมากินด้วยกันนะ

ยังไม่ได้กินไรมาทั้งวันหนิ

จะไม่หิวได้ไง

ไม่หิวก็ต้องกิน

ปวดท้องขึ้นมาลำบากพี่อีก

กินด้วยกันเถอะนะ

พี่อุตส่าตั้งใจทำ

มานั่งนี่

ไม่กินหรอ?

ขนมปังไม่ชอบหรอ?

แย่จัง พี่ไม่รู้เลยว่าขนมปังชอบอะไรไม่ชอบอะไร

พี่ขอโทษนะ

กินหน่อยสิ

ฝ้ายอุตส่าทำให้กินนะ

ทำไมล่ะ

มันน่าเกลียดปัง

ฝ้ายอุตส่าตั้งใจทำให้กิน

ไม่เป็นไรๆ

เดี๋ยวพี่ไปทำให้ใหม่นะ

ทำไมถึงไม่กินอาหารที่ฝ้ายทำให้

ฝ้ายเสียใจแย่ที่ปังทำแบบนี้

โทษที

พี่ลืม

โกรธหรอ?

พี่ขอโทษนะครับ

ไม่เอาสิ

หันหน้ามามองพี่ก่อน

เร็ว

อ้อ

เรื่องนั้นฝ้ายเขาไม่มีเพื่อนกินข้าวหนะ

บอกอยากกินข้าวกับปัง

พี่ก็เลยชวนมากินที่บ้านเรา

มาแล้วๆ

กินดูสิอร่อยไหม?

ฝ้ายทำกับข้าวอร่อยมากนะ

เผื่อปังติดใจ

ลันอย่าอวยฝ้ายสิ

ฝ้ายเขินนะ

เย้

พี่ลุ้นแทบแย่

กลัวน้องขนมปังจะไม่ถูกปาก

งั้นก็กินให้หมดนะ

อร่อยไหมคะลัน?

ของโปรดลันทั้งนั้นเลยนะ

ฝ้ายตั้งใจจนกลัวว่าจะทำออกมาไม่ดีแหนะ

เย้

ต้องให้เครดิตฝ้ายแล้วนะ

ไอ้ลัน

ขนมปังเป็นไงบ้าง

เกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ

ทำไมขนมปังถึงเข้าโรงบาล

แพ้อาหารทะเล?

ขนมปังหรอ?

ทำไมกูถึงไม่รู้

ทำไมอ่ะ

ทำไมขนมปังไม่บอกกู

แล้วถ้าปังรู้ว่าตัวเองแพ้ของพรรค์นั้นทำไมถึงกิน

วะ..ว่า?

ไม่นะ

ฝ้ายใส่แค่หมูสับ

ฝ้ายรู้ว่าขนมปังแพ้

ก็ตอนที่เราทานอาหารด้วยกันตอนนั้น

ขนมปังไม่แตะอาหารทะเลเลย

กินแค่ทาโกยากิ

ฝ้ายเลยรู้

ฝ้ายเจ็บ

ลัน

ไอ้ลันค่อยๆคุย

ฝ้ายนึกไม่ถึง

ฝ้ายขอโทษนะ

ฝ้ายลืมคิดไป

ฝ้ายพึ่งนึกได้ตอนที่ขนมปังไม่ทานกับข้าวที่ฝ้ายทำ

ฝ้ายเลยทำข้าวต้มหมูให้

แต่ฝ้ายไม่รู้ว่าทำไมน้องขนมปังถึงยังแพ้

มึงใจเย็นๆ

ขนมปังอาจจะไม่ได้แพ้ก็ได้

อาจจะเป็นอย่างอื่น

คนไข้แพ้อาหารทะเลขึ้นรุนแรงเลยนะครับ

ถ้ามาช้ากว่านี้คนไข้อาจจะช็อคได้

แต่ตอนนี้เราให้ยาแก้แพ้ไปแล้ว

เดี๋ยวยังไงทางเราขอดูอาการเรื่อยๆนะครับ

ถ้าไม่มีอะไรพรุ่งนี้ก็ออกได้แล้ว

หมอขอตัวก่อนนะครับ

สรุปขนมปังแพ้อาหารทะเล

ได้ไงวะ

ขนมปังแอบไปกินตอนไหน

แอบกินตอนมึงเผลอไหมไอ้ลัน!!

มึงห่วงขนมปังตั้งแต่ตอนไหนไอ้ลัน

กูจะไปหาขนมปังด้วย

มึงแหละ

ไม่ชอบน้องไม่ใช่หรอ?

กูไม่ไว้ใจมึง

มึงไปส่งแฟนมึงเถอะ

เหมือนจะรีเทิร์นไม่ใช่หรอ?

กูแค่พูดไปตามที่คิด

ถ้าไม่จริงทำไมฝ้ายต้องมาทานข้าวบ้านมึงอ่ะ

แถมยังนัดเจอกันอีก

อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ

ฝ้ายกลับเองได้นะลัน

ลันไปดูขนมปังเถอะ

ขอโทษนะลัน

ฝ้ายไม่รู้ว่าทำไมน้องขนมปังถึงแพ้ได้

ฝ้ายไม่ได้ใส่อาหารทะเลเลยนะ

ไม่เลย

ไม่เจ็บหรอก

แค่นี้ยังน้อยไป

ถ้าเทียบกับสิ่งที่ฝ้ายทำกับลัน

ขอบคุณนะที่ให้อภัยฝ้าย

ตื่นแล้วหรอ?

ครับ

พี่จะปล่อยให้ขนมปังอยู่คนเดียวได้ไง

ทำไมถึงไม่เคยบอกพี่

ว่าขนมปังแพ้อาหารทะเล

เรานี่นะ

วันหลังมีไรต้องบอกพี่

เข้าใจไหม?

พี่จะได้ดูแลให้ถูก

พี่ไม่รู้ว่าขนมปังแพ้

ตอนนั้นถึงได้พาไปร้านอาหารทะเล

ขอโทษนะ

ก็พี่อยากทำหนิ

ครับ

มันไปส่งแฟนมันหนะ

พี่ยังไม่กลับหรอก

จนกว่าขนมปังจะนอน

....

ครับ

ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาใหม่

อืมม

พี่ของีบต่อสัก5นาทีนะ

พี่ยังไม่ได้นอนเลย

ไม่มีปังให้กอดแล้วรู้สึกนอนไม่หลับ

จริงสิ

พี่ติดกลิ่นตัวปังแล้ว

กลิ่นหอมๆเนี่ย

อยากดมอยากกอดทุกคืนเลย

....

อืม

เดี๋ยวพี่ไปรับยาให้

ผมได้ยินว่าคุณขนมปังไม่สบาย

เลยรีบมาเยี่ยมครับ

ผมเป็นห่วงแทบแย่เลยรู้ไหม?

นี่ครับ

ครับ

ผมซื้อมาเยี่ยม

ผมคงต้องไปแล้วแหละ

อยากจะอยู่คุยกับคุณขนมปังให้นานหน่อย

คุยกับคุณทีไรผมสบายใจทุกที

ถ้าไม่ติดว่ามีธุระ ผมจะชวนคุณไปทานข้าวแล้ว

😄

ดีใจจังที่คุณเป็นห่วงผม

มันเป็นงานไม่หนักหรอกครับ

แค่ส่งสินค้าให้พี่ชายผมหนะ

ผมก็แค่ไปแทนเขา

ผมส่งอยู่หมู่บ้านปานขาว

ไม่ได้เดินทางไรมากหรอกครับ

ขอบคุณที่เป็นห่วงผมนะ

รีบๆหายนะครับ

เก็บของเสร็จยัง

เมื่อกี้คุณคาเรนหรอ?

อืม เดินสวนกันหนะ

เขามาหาปังหรอ?

เขาว่าไงบ้าง

แค่นี่หรอ?

แล้วทำไมรีบกลับล่ะ

ทำไมไม่อยู่คุยกันนานๆ

ธุระหรอ?

ดูงานเยอะดีนะ

อืม

กลับกันเลยไหม?

หรืออยากไปไหนต่อ?

โอเค

เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งนะ

พี่อาจจะไม่ได้อยู่เป็นเพื่อน

เพราะพี่มีธุระต้องไปทำ

ยังไงเราก็อย่าลืมกินยาตามที่หมอสั่งล่ะ

เมื้อกี้ว่าไงนะ