ตอนนี้ทุกคณะกำลังทยอยเดินขึ้นดอยตามๆกันไป ฉันก็อดคิดถึงตอนฉันอยู่ปี 1 ไม่ได้ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคนข้างๆพูดขึ้น

จู่ๆหมวกสีฟ้าก็ถูกสวมลงบนหัวชั้น มันเป็นหมวกแบบเดียวกันของเค้า แต่ใบมันเล็กกว่า

ฉันได้ยินแบบนั้นก็ใจเต้นรัวเหมือนกลองเลย นี่ฉันจะมาหัวใจวายกลางดอยป่ะเนี่ย .

อยู่ๆพี่กาเนสก็บ้าพลัง สั่งให้น้องๆวิ่งกันแบบไม่ทันตั้งตัว รวมถึงฉันด้วย 555

เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังขึ้นกลางดอย นี่แหละเสน่ห์ของการเดินขึ้นดอย พี่ๆสามารถแกล้งน้องๆได้เสมอ

พอถึงจุดสำหรับพัก เราก็ให้น้องๆนั่งพักตามอัธยาศัยแจกน้ำ ของว่างให้รองท้อง

ฉันหลับตาลงช้าๆ เพราะรู้สึกแสบตากับแสงแดดมาก สักพักก็มีลมพัดผ่านฉันจนต้องลืมตาขึ้นมา

คำตอบของเขามันทำให้ฉันยิ้ม แต่ก็นิ่งเงียบไว้

เค้าดึงแขนฉันขึ้นอย่างแรง จนทำให้ฉันที่ไม่ทันตั้งตัว หน้าชนกับอกกว้างของเค้า จนได้ยินเสียงเต้นตุบๆของหัวใจ