อพาร์ทเมนท์อิ่มใจ

ห้อง407

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

แกร๊กกกกกกกก

ผมยืนอยู่หน้าห้องสักพักแล้วครับ ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตู และเดินเข้ามาในห้องทันที่ที่มีคนมาเปิดประตู

ผมมองผู้หญิงที่เปลือยกายนอนอยู่บนเตียง ก่อนจะบอกให้เธอแต่งตัว และให้ออกจากห้องนี้ไป

ผู้หญิงบนเตียง เอ่ยถามผมแล้วทำหน้าสงสัย มองผมสลับกับเจ้าของห้องไปมา

จบคำพูดผมหญิงสาวก็พยักหน้ารัวๆก่อนจะรีบหอบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปแต่งตัว แล้วผมก็โยนกระเป๋าผ้าที่ถือมาด้วยตั้งบนเตียง ก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่ปลายเตียง

ชายเจ้าของห้องนั่งลงตรงโซฟาที่ตรงข้ามเตียงและจ้องมองมาที่ผมอย่างสงสัย

ไม่นานนักหญิงสาวก็ออกจากห้องน้ำ ออกมาก็รับค่าจ้างจากเจ้าของห้อง แล้วรีบออกไปจากห้องทันที

5นาทีต่อมา

พูดจบผมก็เปิดกระเป๋าที่เอามาด้วย มีนิยายที่หาซื้อมาให้ไอ้ตาบ้านี่อ่านเป็นสิบเล็ม และมีของใช้ของผมนิดหน่อย ผมเลยหยิบนิยายออกมาให้เค้า

ชายร่างหนา เดินมานั่งบนเตียงหยิบนิยายขึ้นมาดู

เค้าพูดก่อนจะโยนนิยายที่ถืออยู่ลงเบาๆแล้วเงยหน้ามามองผม เช่นเดียวกับผมที่เงยหน้าขี้นมองเค้าพอดิบพอดี

ทุกอย่างเหมือนถูกกด STOP ไว้ชั่วครู่ ผมไม่รู้ตัวเลยว่า เค้ามานั่งใกล้ผมขนาดนี้ และใบหน้าของเราก็ไม่ได้ห่างกันมากเท่าไหร่ ไม่แปลกที่เมื่อเราทั้งสองเงยหน้าขึ้นแล้วจะสบตากัน

ผมมองหน้าคนตรงข้ามอย่างหงุดหงิดปนสงสัย เพราะไม่รู้ว่าเค้าแกล้งไม่รู้หรือเค้าไม่รู้มาก่อนจริงๆ

เค้าพูดพร้อมลุกจากเตียง ไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะคอม ก่อนจะกดโทรออกหาใครสักคน

วางสาย

หลังจากวางสาย เค้าหันหน้ามาหาผมด้วยสีหน้าดูจริงจัง จนผมเริ่มกลัว

เมื่อเค้าเห็นว่าผมกลัว เค้าก็หลุดขำออกมา มันน่าหงุดหงิด น่าโมโหชะมัด ยังไม่ทันไร ผมก็โดนตาบ้านี่แกล้งซะแล้ว

ผมถามออกไปเล่นๆ แต่เหมือนเจ้าของคำถามเค้าดูจริงจัง ผมเริ่มงงกับเค้าแล้วนะ เค้าเป็นไบโพล่ารึป่าว

เค้าลุกจากโต๊ะคอม เดินมานั่งข้างๆผมบนเตียง

ไม่ทันจบคำตอบของเค้า แขนด้านซ้ายของเค้าก็มาล็อคคอผมไว้เสียแล้ว

ผมทั้งตีทั้งแกะแขนเค้า แต่ให้ตายสิครับ แรกเยอะชะมัด

เค้าค่อยๆคลายออก ไม่แน่นจนหายใจไม่ออก แต่แขนของเค้าก็ยังพาดอยู่บนคอผม

สิงโต : ผ่านไปไม่ถึงครึ่งเรื่อง คนข้างๆก็คอพับ หัวตกลงตั้งอยู่บนไหล่ผมซะแล้ว คงเพลียจริงๆ ไม่งั้นคงเถียงกับผมอยู่อีกนาน

4ชั่วโมงต่อมา

ผมค่อยๆลืมตา ตื่นมาก็ชายร่างหนาคนเดิม นั่งอยู่บนโซฟามีโน๊ตบุ๊คตั้งอยู่บนตัก ไม่นานนักสายตาผมเริ่มชิน มองเห็นเค้ากำลังมองมาที่ผม

ผมไม่รู้ตัวสักนิดว่าเผลอหลับไปตอนไหน ผมเองก็ตั้งใจจะดูซีรีย์กับเค้านั่นแหละ ไม่ได้อยากจะเผลอหลับไปซะหน่อย

แต่เผอิญเมื่อคืนเล่นเกมดึกไปจริงๆครับ ตื่นมาโดนเค้าดุก็คงไม่แปลก ก็ผมผิดจริงๆพี่ชายผมให้ผมมาช่วยเค้าคิดงานไม่ได้ให้มานอนหลับ

ตตอนนี้ที่เขาโมโหผมขนาดนี้ก็อาจจะเป็นเพราะหิวด้วย ผมรีบลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะลงไปหาอะไรกินที่หน้าปากซอย

ดีนะครับที่ตาหมอเนี่ยมีมอเตอร์ไซค์ส่วนตัว ไม่ต้องเดินออกจากในซอยเปลี่ยวๆนี่ พอตกเย็นพี่ๆวินมอไซค์ก็ไม่มีแล้ว ต้องโทรหาถึงจะมีวินมารับ

ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย