เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว
-
พี่ยังเกอร์ย้ายมานั่งๆข้างๆฉัน มันยิ่งทำให้คนตนตรงหน้าฉันตาลุกวาวด้วยความโกรธ
-
นิกกี้
หึ!!
-
ยังเกอร์
ตัวเล็กกินเยอะๆนะครับ จะได้โตไวๆ
-
แอมแปร์
ขอบคุณนะคะ อร่อยมากๆเลย
-
ยังเกอร์
พี่ดีใจนะครับ ที่ได้ดูแลน้องแบบนี้
-
ไม่พูดเปล่า เค้าเอื้อมมือหนามายีหัวชั้นจนฟูเป็นรังนก ส่วนคนตรงข้ามฉันไม่รู้ไปโมโหมาจากไหนกระแทกช้อนลงจานข้าวแทบแตก
-
และตอนนี้เหมือนเค้าจะลุกออกจากโต๊ะ เสียงหวานก็ลอยแว่วมา~~
-
ดีดี้
นิกกี้ ฉันบอกให้รอชั้นแปบเดียวนี่นา จะได้ลงมากินข้าวพร้อมกัน
-
ดีดี้
อ้าว ไงงยังเกอร์ นี่เด็กใหม่ของนายหรอ หน้าคุ้นๆนะ
-
นิกกี้
หยุดพูดสักที รำคานหู!
-
ยังเกอร์
นี่ไม่ใช่แค่เด็ก แต่เป็นตัวจริง
-
คำพูดนี้ทำเอาทุกคนอึ้งกันไปหมด รวมทั้งฉันด้วย
-
แอมแปร์
หนูว่า.. หนูอิ่มแล้วล่ะคะ เดี๋ยวมีเรียนต่อ
-
ดีดี้
จะรีบไปไหนล่ะจ้ะ ข้าวยังไม่หมดจานเลย
-
แอมแปร์
พอดีอิ่มแล้วล่ะค่ะมันเลี่ยน ไม่อยากกินต่อ
-
แอมแปร์
ส่วนพี่ทั้งสองคนทานให้อร่อยนะคะ
-
ดีดี้
แน่นอนจ้ะ พอดีเรากินกันบ่อยอยู่แล้วน่ะ
-
นิกกี้
ถ้าเธอยังไม่หยุดพูด ฉันจะทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด
-
ยังเกอร์
ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งหนูที่ห้องเรียนเอง
-
ฉันและเพื่อนๆ รวมถึงพี่ยังเกอร์ลุกขึ้นยืน และเดินออกไปในที่สุด
-
แอมแปร์
แบบนี้มันดี...ดีที่สุดแล้ว
-
แอมแปร์
แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าฉันควรถอย
-
ยังเกอร์
ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ดูแลหนูเอง
-
แอมแปร์
ขอบคุณนะคะพี่ พี่ดีกับหนูจริงๆ
-
เราทุกคนถึงหน้าห้องเรียน ส่วนพี่ยังเกอร์พอส่งฉันเสร็จเค้าก็เดินออกไป บอกว่าจะไปช่วยพี่ๆคนอื่นเตรียมกิจกรรมรับน้องวันสุดท้าย
-
แอมแปร์
จบกันสักทีนะ...
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()