/

Condo 📍

20:35

สัมผัสเบาๆที่แขนทั้งสองข้างของผมทำให้ตื่นจากภวังค์ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีครับไม่รู้ว่าตัวเองเหม่อลอยไปนานแค่ไหนรู้ตัวอีกทีก็เห็นฝนยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่วิ่งตรงมาหาผมและ แล้วปีนป่ายขึ้นมานั่งตักผม

ตัวแสบยื่นขนมช็อกโกแลตที่อยู่ในมือเล็กๆมาให้

เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่ต้องการคำตอบ

ตัวแสบพยักหน้าให้คนเป็นแม่แล้วลงจากตักผม สองขาเล็กๆที่ในมือถือขนมช็อกโกแลตรีบวิ่งไปที่ห้องนอนตามที่คนเป็นแม่บอกทันที

ฟอดด//

เธอเดินตรงมาหาผม โน้มหน้าเข้ามาและหอมแก้มผมเบาๆพร้อมใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มและเดินออกไป ชาขอโทษนะฝน ขอโทษที่ต้องโกหกว่าไม่มีอะไรทั้งที่จริงๆแล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวกับฝนเต็มๆ...

/

โรงพยาบาล📍

ท้องฟ้าเปลี่ยนสี สายลมกระทบกับใบไม้เบาๆ เสียงนกที่เริ่มโผบินออกจากรังในตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเช้าครับ บรรยากาศดีมากแต่ไม่ดีก็ตรงที่มีคนยืนทำหน้าเหมือนมีเรื่องในใจให้คิดร้อยแปดพันเรื่องอยู่ตรงหน้าผมนี่แหละครับ

ผมใช้ปากกาในมือตีไปที่ชาร์ตคนไข้ที่อยู่ในมือคนตรงหน้า

ผมพูดจบก็เดินราวด์เช้าต่อ

ผมหยุดเดินและหันไปถามเพื่อน

น่ากลัวจริงๆ แต่มันไม่ทันแล้วว่ะ

เราไม่ได้คุยอะไรกันต่อจากนั้น ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

/

LINE🔔

เสียงแจ้งเตือนแอพลิเคชั่นอันคุ้นหูดังขึ้น มือข้างขวาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู หน้าจอขึ้นโชว์เป็นไลน์กลุ่มครับ พักเที่ยงปุ๊บคุยปั๊บ5555

_

มิดตะพาบ

12:20

/

เราคุยกันต่ออีกสักพักก่อนที่จะจบด้วยการทะเลาะกันเรื่องน้ำหนักของอินและนา ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับข้อความที่เด้งมาเรื่อยๆก่อนจะกดออก

ตอนนี้พวกผมทั้งสองคนนั่งอยู่ในห้องทำงานผมครับ โดยที่ไอ้ยูตะมันหอบข้าวกลางวันมานั่งกินที่โซฟาในห้องทำงานผม โดยให้เหตุผลว่าเหงาเพราะวันนี้อิ้งค์ไม่มีเคส ดูมันสิครับ

มันหัวเราะแล้วตักชิ้นหมูเข้าปาก เสียงหัวเราะและใบหน้าที่หันมามองผมช่างแตกต่างจากแววตาที่ผมเห็นซะเหลือเกิน มันเป็นแววตาที่เจ็บปวด ไม่เข้าใจและเฝ้ารอ

เพราะคนที่อยู่ในสภาพที่เหมือนกันจะดูกันออกครับ...

/

Baicha Coffee ☕

ผมเงยหน้าขึ้นมองไปที่แผ่นกระดาษเล็กๆที่ยื่นมาตรงหน้าผม มือข้างขวาละจากแก้วกาแฟแล้วเอื้อมไปหยิบแผ่นกระดาษออเดอร์จากน้องในร้าน

ผมส่ายหน้าให้กับการกระทำของน้องในร้านที่ไม่มีวันไหนที่จะไม่ทะเลาะกัน

จอยหันไปมองท็อปและสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไป สะบัดหน้าทีผมเนี่ยเป็นห่วงกลัวว่าคอจะเคล็ด

ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้น้องในร้าน และก้มลงทำออเดอร์ของลูกค้าต่อ

/

/

กระดาษแผ่นเล็กๆยื่นมาตรงหน้าผมอีกครั้ง ผมเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลูกค้าที่สั่งออเดอร์ที่ตอนนี้เขานั่งหันหลังให้ผม

ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อนจะตอบน้องในร้านแต่ก็เจอกับลูกค้าชายหญิงที่เพิ่งเดินเข้าร้านมาเมื่อกี้

น่าจะบวกกับเวลาพักเที่ยงที่โรงพยาบาลและเวลาทานมื้อกลางวันของคนทั่วไปด้วยมั้งครับจึงทำให้ตอนนี้ลูกค้าเข้าร้านเยอะมาก แต่มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรกับผมเพราะผมไม่ได้ทำออเดอร์ของลูกค้าแค่คนเดียวมีน้องในร้านช่วยอีกแรง

/

ออเดอร์ผ่านไปหลายสิบออเดอร์ ลูกค้าก็ยังเข้ามาเรื่อยๆไม่มีหยุด ผมมองดูหมายเลขออเดอร์ในมือที่เป็นหมายเลข156 และมองดูน้องในร้านที่ตอนนี้ไม่มีใครว่างสักคนผมจึงต้องเป็นคนเดินเอาไปเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะ

ผมมองไปยังลูกค้าที่นั่งหันหลังให้ผมตรงริมสุด สองขาก็รีบก้าวตรงไปยังจุดหมาย

สองมือที่จับแก้ววางลงบนโต๊ะและเงยหน้าขึ้น ตาผมาเบิกกว้างขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นใบหน้าอันคุ้นเคย

ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีเพื่อมุ่งตรงไปที่หลังร้าน เมื่อถึงเคาน์เตอร์ของร้านสองขาที่แค่ก้าวเดินก็เปลี่ยนจังหวะให้เร็วขึ้น ตอนนี้ลูกคงลูกค้าอะไรเอาไว้ก่อนละกัน

เมื่อผมหันหลังไปมองทำให้รู้ว่าเขาวิ่งตามผมมาครับ แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจมากที่สุดคือเขาวิ่งตามผมเข้ามาที่หลังร้านได้ไงเนี่ย ไม่มีใครห้ามอะไรเลยรึไง

แต่ก็พลันคิดได้ว่าคงจะวุ่นๆกันอยู่ก็เลยไม่ได้สังเกตกันสินะ

เสียงตะโกนเรียกชื่อผมก็ยังคงดังตามหลังผมมาไม่ห่าง ให้ตายเถอะครับช่วงนี้ผมไปทำกรรมกับใครไว้เนี่ย!

และผมก็ได้สบดคำว่า ให้ตายเถอะ อีกรอบเพราะผมเจอทางตันครับ

หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆไม่ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดชา...

ผมค่อยๆหันตัวกลับหลังอย่างช้าๆก็เจอกับร่างสูงโปร่งที่อยู่ตรงหน้าที่มีเสียงหายใจเข้า-ออกแรงๆเพราะวิ่งตามผมมาเมื่อกี้

คนตรงหน้ายกมือขึ้นมาเพื่อขอเวลาหายใจ

เราสองคนต่างคนต่างเงียบ บรรยากาศน่าอึดอัดชะมัดเลยครับ

เขามองไปที่โทรศัพท์ในมือแล้วกดปุ่มเปิดหน้าจอทำให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงสี่สิบแล้วครับ

ผมได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ และไม่รู้หรอกครับว่าที่ไอ้ORอะไรนั่นมันแปลว่าไงเพราะมันน่าจะเป็นศัพท์ของหมอ

ผมพยักหน้าและยื่นมือไปรับโทรศัพท์เครื่องหรูของคนตรงหน้าที่ยื่นมาให้ผม

แววตาของเขามันทำให้ผมรู้สึกผิดมากเลยครับ มันเป็นแววตาของคนที่ไม่มีความสุขเลยสักนิดถึงแม้ใบหน้าจะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเหมือนที่เขาทำให้ผมเห็นอยู่ตอนนี้ก็ตาม

เขาพูดจบก็เก็บโทรศัพท์เครื่องหรูลงในกระเป๋ากางเกงและเดินออกไป

ผมตะโกนเรียกเมื่อเขาเดินออกไปไม่ถึง5ก้าว ยูตะหันมามองผมและเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

ผมได้แค่พยักหน้าและส่งยิ้มไปให้คนตรงหน้าแล้วมองดูเขาเดินจากไปแค่นั้น ที่ผมวิ่งหนีเขาเมื่อวานนั้นไม่ใช่เพราะผมกลัวแต่ผมแค่รู้รู้สึกผิดต่อเขาจนไม่กล้าสู้หน้าเลยต่างหาก

/

Friday

มิดตะพาบ

18:05

ผมยิ้มและส่ายหัวให้กับสติกเกอร์ของไอ้เจนแค่นั้นแล้วกดออกจากห้องแชท

LINE🔔

ผมมองดูแจ้งเตือนของแอพลิเคชั่นที่เพิ่งกดออกมาเมื่อกี้ มันเป็นแจ้งเตือนจากไอ้ยูตะครับ

/

悠太

/

Ink kamolwan__

/

The King 📍

ตอนนี้พวกเราทุกคนมากันครบแล้วครับขาดแค่ไอ้ยูตะแค่นั้น

คนนั่งข้างๆผมฝั่งซ้ายมือพูดขึ้น ส่วนข้างๆผมใั่งขวามือเป็นที่นั่งของไอ้ยูตะครับ

สิ้นคำพูดของไอ้วินผมก็เดินออกมาจากโต๊ะและตรงไปที่ห้องน้ำทันที เพราะขณะที่นั่งรอยูตะมันผมดื่มน้ำเปล่าไปแล้ว3แก้ว

/

LINE 🔔

ผมใช้เวลาทำธุระส่วนตัวไม่นาน เมื่อล้างมือทำความสะอาดเรียบร้อยเดินออกมาไม่ถึง10ก้าวก็มีเสียงแอพลิเคชั่นที่คุ้นเคยดังขึ้นยูตะมีนคงจะมาถึงแล้วแต่ผมก็ไม่ได้เปิดโทรศัพท์ดูและเสียงแจ้งเตือนก็ยังไม่หยุดดังพวกมันคุยอะไรกันเยอะแยะเนี่ย

ผมได้แต่สบดด่าในใจ ส่ายหัวและเดินตรงไปที่โต๊ะ

/

เมื่อผมเดินถึงโต๊ะบรรยากาศในโต๊ะกลับเงียบแปลกๆ

ตาผมเบิกกว้างขึ้นทันทีที่เห็นใบหน้าที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวผมไม่ขาดหาย แสงสีจากในร้านที่ไม่ได้สว่างนักผมกลับมองเห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน เราทั้งคู่สบตากัน ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่งเสียงเพลงที่เคยดังก้องตอนนี้กลับเงียบสนิท

มีผู้คนนับร้อยที่อยู่ที่นี่แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมีแค่เราสองคนอยู่ ณ.ตรงนี้ ความพยายามที่ผมพยายามมาตลอดได้พังลงอีกครั้งเพียงแค่เห็นใบหน้าและแววตาของเขาแค่นั้น...

/

-TBC-